His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 59 ~

{Megan}

Oh wat een kut idee. 

Zo hard als ik kon, trapte ik het gaspedaal in en draaide ik vanaf de modderige, onverharde zandweg de donkere snelweg op.

Fuck, fuck, fuck - fuck.

Het was zo donker, dat ik bijna geen hand voor ogen zag.

Dit had ik nooit moeten doen. 

De stem van Johnny Cash zong op de achtergrond door de radio, het volume laag maar hoorbaar.

Nee, dit had ik eigenlijk totaal niet moeten doen.

Maar guess what?

Ik deed het toch.

De donkere gestalten van bomen schoten aan mij voorbij, terwijl ik het gaspedaal nog iets dieper intrapte. De motor van mijn vaders auto brulde, en ik voelde hoe de wind aan de zijkanten rukte terwijl ik over de weg schoot, wanhopig proberend mij er vanaf te blazen. Ik klemde mijn vingers steviger om het zwarte stuur heen, dat bedekt was met een witgeel schapenvachtje - nice, papa - en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik voelde hoe mijn borstkas stevig op en neer ging, als een vis op het droge, constant happend naar lucht dat er niet scheen te zijn. Of, in een vis zijn geval, water. 

Na wat misschien net een kilometer was, begon de lucht donkerder te worden en de nacht angstaanjagender. Ook begon het te regenen - uiteraard - en met mijn kaken op elkaar klemmend tikte ik de ruitenwisser aan. Ze begonnen verwoed heen en weer te zwiepen, en hoe harder het ging regenen, hoe meer moeite ze hadden om de natte regendruppels van de voorruit af te houden. Het voelde alsof ik in een film zat, een slechte remake van Twilight, met de manier waarop de bomen steeds hoger werden en de weg steeds smaller.

Ja, dit was oprecht een gigantisch slecht idee. 

Terwijl ik reed in wat ik de juiste richting achtte - naar het noorden - dacht ik kort terug aan wat er zojuist gebeurd was. Ik had nog steeds geen flauw idee hoe ik het voor elkaar had gekregen, maar zodra iedereen sliep, was het me gelukt om ongezien de autosleutels te stelen, naar de auto te sluipen en de motor te starten. Ik had de koplampen zo lang mogelijk uit gelaten, biddend dat ik mijzelf in het eerste stukje niet om een boom heen zou vouwen, en zodra ik het zandweggetje vanaf het hutje was afgereden, was ik de grote weg opgedraaid en had ik de koplampen aangedaan. Het was toen, dat ik het gaspedaal stevig intrapte en op hoop van zegen richting het noorden begon te racen - richting waar ik dacht dat mijn beste vriendin zou zijn. 

Hopelijk. 

Ergens voelde ik me schuldig. Harry, Ethan en mijn vader hadden alle drie hun best gedaan om mij en Keira uit een hele benauwde situatie te halen, en hoe betaalde ik ze terug? Juist - door de enige auto die ze hadden te stelen en mijn eigen plan te trekken. Het was waarschijnlijk volstrekt achterlijk, maar we hadden het hier wel over mijn beste vriendin. Keira, het meisje dat al jaren aan mijn zijde was, waarmee ik om alles kon lachen en die mij beter kende dan wie dan ook. Ik kon haar toch niet zomaar aan haar lot overlaten? Getuigenbescherming.. yeah, right. Eerder gevangenis. 

Nee, ik moést iets doen. 

En dat iets.. dat was toevallig een auto stelen en als een maniak racen over een weg die rechtstreeks uit een Amerikaanse horrorfilm leek te komen. Het enige wat nog ontbrak, was een enorm hert dat de weg oprende en ervoor zorgde dat ik de crash van mijn leven zou meemaken.

Alsjeblieft, laat dat niet gebeuren.

Anderzijds, voelde ik alles behalve schuld. Ja, misschien had ik de auto niet moeten stelen. En ja, misschien kon ik beter niet mijn eigen plan trekken in een situatie als deze. Maar, aan de andere kant: wat was überhaupt de reden dat ik in deze situatie zat? Of, beter gezegd, wie?

Juist. 

Harry fucking Styles. 

Dus: in hoeverre was dit een slecht idee? In hoeverre was ik hier schuldig?

De tijd zal het leren.