His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 29 ~

{Megan}

Kritisch staarde ik naar mezelf in de spiegel. Ik had mijn lange, rode haren vastgebonden in een hoge staart (zoals ik wel vaker deed) en droeg een lange, rode jurk. Clay had gezegd dat ik wat moois aan moest trekken. Iets 'moois' was een vrij vaag begrip, want wat vond hij mooi? Hield hij van jurken en hakken? Hield hij van jeans en sportschoenen? Wat vond iemand zoals Clay nou mooi?

Ik gokte op een jurk met hakken.

Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik nog een laatste rondje voor de spiegel in mijn slaapkamer draaide. Ongeveer een kwartier geleden had ik mijn vader horen vertrekken in zijn auto - God mocht weten waar de man heenging - en eigenlijk kwam dat maar al te goed uit. Deze outfit zou veel te veel vragen oproepen, zeker bij hem, en ik zou geen antwoorden kunnen geven. Ik zag het al helemaal voor me:

'En waar denk jij heen te gaan?'

Een zucht.

'Niks bijzonders, gewoon uit eten.'

'Uit eten? Met wie dan?' zou mijn vader met opgetrokken wenkbrauw zeggen, alsof het extreem moeilijk was om je voor te stellen dat iemand mij mee uit eten zou vragen.

'Gewoon,' zou ik dan ontwijkend zeggen. 'Met een vriend van school.'

Dan zou mijn vader een cynisch snuif-geluid maken, zoals hij dat altijd deed als hij het ergens niet mee eens was. Daarop zouden de volgende woorden volgen:

'Je ziet eruit als een hoer. Zo ga je echt niet de deur uit.'

Kortom: het zou eindigen in een ruzie, waarbij ik hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk op mijn kamer beland en Clay af zou moeten zeggen. Tranen zouden vloeien, verdriet zou naar boven borrelen en waarschijnlijk zou dat alles resulteren in het pakken van de dartpijl die nog altijd verstopt lag onder mijn kussen.

Maar vanavond niet. Nee, vanavond zou alles goed gaan. Althans, het gedeelte waarin ik zou vertrekken in mijn mooie, rode jurk en op mijn gemak zou arriveren bij het restaurant. Oké, niet op mijn gemak, maar ik zou wel arriveren.
In mijn mooie, rode jurk.

Ik fatsoeneerde nog even de laatste plukjes haar die omhoog waren gesprongen en deed tot slot donkerrode lippenstift op. Eén laatste blik in de spiegel gaf me net dat kleine beetje zelfvertrouwen dat ik nodig had - want ja, ik vond oprecht dat ik er mooi uitzag - waarna ik mijn tasje pakte en mijn slaapkamer verliet.

*

De straat waar het restaurant zich bevond was gezellig druk.

Met een bedankje gaf ik de taxichauffeur zijn geld en verliet ik de auto, waarna ik mijn tasje aan mijn schouder hing en de verschillende restaurantjes met mijn ogen scande.
Dit was één van de bekendste straten hier in Londen. Iedereen wist dat als je uit eten wilde en je redelijk wat geld te besteden had, je hier moest zijn. De straat was al met al ongeveer zo'n zevenhonderd meter lang. Aan weerszijden waren verschillende restaurantjes, kroegen en café's gebouwd, zodat er voor ieder wat wils was. Tevens creëerde het een aangename, gemoedelijke sfeer die eigenlijk niets anders dan gezelligheid schreeuwde.

Gezelligheid en drank. Heel veel drank.

Een glimlach vormde zich automatisch om mijn lippen. Ik wist niet of het de sfeer was of het feit dat ik zometeen met één van de mooiste mannen in mijn leven ging eten, maar ik voelde me goed. Gelukkig, bijna.

Helaas was dat van korte duur.

****

****

**

Sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb tentamens. Vandaar ook dat dit hoofdstuk wat korter is! Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk. <3