His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofstuk 51 ~

Hij wist dat hij gevoelens voor haar had. Haar donkere haar, getinte huid en diepbruine ogen hadden hem geraakt vanaf het moment dat hij ze zag, meteen, die eerste dag op school. Ze voelde speciaal, bijna magisch - en onbereikbaar. De beste vriendin van Megan, het meisje waar Harry van tevoren zijn pijlen op gericht had. Verboden terrein.

Tenminste - zo zag hij het.

Maar de dingen waren veranderd. Harry had, tenminste, zo leek het, oprechte gevoelens ontwikkeld voor Megan. Samen met hemzelf had hij haar meegenomen naar het meer - hun geheime plek - en had hij haar voor zich gewonnen. Zo leek het althans, aangezien Harry vanaf dat moment minder bitter en koud was dan voorheen. Maar toen, toen kwam Clay in beeld. Blijkbaar had ook hij zijn ogen gericht op Megan, om welke reden dan ook, en daar begon het conflict. Hoe of wat, dat wist Ethan niet precies - Harry vertelde hem minder dan hij zou willen - maar het was duidelijk dat zijn beste vriend zich in de nesten had gewerkt. Anna de Graaf, het meisje dat vermoord was in koele bloede, kon zijn ondergang worden. Een meisje dat, zover Ethan wist, gewoon op de verkeerde plek op de verkeerde tijd was geweest. Gevallen voor Harry's charmes - die op zijn beurt weer afleiding wilde - wat haar fataal werd. Het maakte Ethan misselijk.

Harry was geen slechte jongen. Ja, hij deed dingen die crimineel waren en ja, hij was iemand met een bijzondere persoonlijkheid en heel dominant, maar geen slechte jongen. Zijn hart zat, hoe diep dan ook, op de juiste plek en dat wist Ethan maar al te goed.

De jongen had meerdere keren zijn leven gered door die van hemzelf op het spel te zetten.

Hoe dan ook, alles maakte dat Ethan zijn gevoelens voor Kira had toegelaten en haar had gevraagd om samen af te spreken. Een rustig avondje, waarin hij haar zou laten zien wie hij eigenlijk was - echt was - en wat was het fijn geweest. Ze hadden samen gekookt, lekker gegeten, een film gekeken... Ethan kreeg kriebels in zijn buik bij de gedachte aan haar lichaam dicht tegen de zijne aan, beide in spanning om wat er kon gaan gebeuren.

En toen de kus.

Het was als vuurwerk. Haar lippen, haar vingers, hoe haar adem zachtjes op zijn gezicht kriebelde - het klopte gewoon allemaal. En hij, zo respectvol als hij was, had het daarbij gelaten. Hij had geen aanstalten tot seks gemaakt - hoe graag hij ook wilde - en had haar netjes aan het einde van de avond thuisgebracht. Een mooi einde van een mooie avond.

Maar de dagen daarna bleef het daar een beetje bij. Meteen de volgende dag merkte Ethan dat er wat aan de hand was. Zodra hij haar in de gang tegenkwam, voelde hij het aan haar hele lichaamshouding en zag hij het meteen in haar ogen - ze had iets anders aan haar hoofd.

En hij durfde niet meteen te vragen wat.

Uiteindelijk, zover hij dat had meegekregen, was ze boos op Megan omdat die nergens naar had gevraagd. Niet daar de date, niet haar hoe ze dacht over Ethan - niets. Het zat Kira dwars, waardoor er tijdelijk geen ruimte was voor andere dingen. En wie weet, dacht hij later, waren er nog wel meer dingen aan de hand. Wie weet had het meisje thuis problemen, zat ze niet lekker in haar vel, was haar houding te wijten aan allerlei zaken waar hij niets mee te maken had.

Maar nu deed het er allemaal niet meer toe. Na de moord van Anna de Graaf had hij het zelf ook enorm druk gehad. De tijd vloog voorbij en toen, net op het moment dat hij begon te twijfelen aan haar gevoelens voor hem, zag hij haar weer. Ze belde hem op, met het verhaal dat Megan met Clay mee was gegaan achterop de motor en ze geen zin had om in haar eentje de avond door te brengen.

Maar ook dat liep totaal anders dan verwacht. Ze hadden net een film opgezet, bij hem thuis, en terwijl hij in zijn hoofd allerlei scenario's afspeelde waarin hij haar kuste en een onvergetelijke avond creëerde, ging zijn telefoon. Met tegenzin had hij het ding uit zijn broekzak gegrist en wilde hij het gesprek wegdrukken - maar Kira zag de naam van de beller op de display en stond erop dat hij opnam.

Zodra hij Harry's gehaaide stem hoorde aan de andere kant van de lijn, zat Ethan rechtop. Niet veel later sprongen hij en Kira samen op de motor om hem te ontmoeten.

En nu waren ze hier, stonden ze op het punt om een houten hutje te overvallen, een missie om Megan te redden. En hij deed het met liefde, oprecht. Dat meisje maakte zijn beste vriend - iemand die hij had zien verteerd worden door gebrek aan affectie en liefde - een betere man, een betere jongen, en hij kon niet anders dan haar helpen. Daarbij was het de beste vriendin van het meisje voor wie hij in korte tijd zoveel was gaan voelen.

Meer motivatie dan dat had hij niet nodig.

'Op drie smijt ik dit ding naar binnen en overmeesteren we hem,' zei Ethan tegen Kira en Harry, die naast hem gehurkt in het donker zaten, terwijl hij een rookbom omhoog hield.

'Blijf zover mogelijk achter ons, oké?' voegde Harry toe, terwijl hij Kira bemoedigend aankeek. 'Dan komt het goed.'

Het meisje knikte en Ethan voelde hoe de adrenaline door zijn lichaam begon te gieren. Hij hield niet per se van zijn werk - shit, er waren dagen dat hij wenste een negen tot vijf kantoorbaan te hebben - maar dit soort momenten maakten wel dat het voelde alsof hij leefde. De spanning, het gevaar, de kans dat hij zijn leven verloor - het liet hem dit laatste meer en meer waarderen.

'Oké,' zei Harry. 'Let's go.'

***

{Megan}

'Één onverwachte beweging en de kogel gaat rechtstreeks door je hoofd.'

Geschrokken sperde ik mijn ogen wijd open. Dit was het dan, dacht ik. Alles voor niets - dit was het einde.
Ik was er oprecht van overtuigd. Echt helemaal zeker van mijn zaak, alsof ik wist wat er ging gebeuren.

Totdat ik goed keek naar de trap, waar het geluid vandaan kwam. Goed keek van wie de stem was, me besefte dat Harry ook niet meteen in blinde woede reageerde, maar gewoon rustig bleef. Het maakte dat intense angst omsloeg in verbazing.

'Wat voor de...' stamelde ik. 'Ethan?'

Harry liet me los en draaide zich om naar de trap, waarna meteen een glimlach om zijn lippen krulde.

Ik kon het niet laten om even stiekem naar de kuiltjes in zijn wangen te kijken.

'Ah,' zei de jongen met de krullen opgelucht. 'Je bent er. Ik vroeg me net af hoe lang het nog zou gaan duren.'

'Ja, er was een kleine verassing,' legde Ethan uit, terwijl hij verder de trap afdaalde en naar iemand achter hem gebaarde te volgen. Hij stopte zijn wapen achter in zijn broekriem en zodra hij de laatste trede was afgedaald, zich omdraaide en zijn hand uitstrekte om degene achter hem te helpen, sloeg mijn hart een slag over.

'K-kira?' riep ik ongelovig, waarna mijn beste vriendin op me afrende en me om de hals vloog. Ik sloot kort mijn ogen en snoof haar geur op. Het voelde vertrouwd en veilig, maar na een paar seconden drong de realiteit zich weer bij me naar binnen en liet ik haar verward los.

'Kira... wat? H-hoe? Ethan-'

'Dat komt allemaal nog wel,' zei Kira snel, waarna haar oog meteen viel op de rechercheur achter ons, nog steeds vastgebonden en verdacht stil. Ze knipperde een paar keer, draaide zich toen om en zocht oogcontact met Ethan.

'Is dat 'em?'

De jongen met het zwarte haar knikte. 'Ja, dat is hem. Rechercheur Mark de Wit...' Ethan liep naar voren, ging vlakbij de rechercheur staan en keek vervolgens van Harry naar mij en weer terug. 'Deze man is de reden dat we allemaal nog leven.'

Wat.

Net op het moment dat ik ongeveer dacht te weten hoe het allemaal zat, dat ik wist wat er allemaal gaande was en hoe we het konden gaan oplossen, viel de puzzel weer uit elkaar en kwamen er nieuwe stukjes bij. Het leek een oneindige wirwar aan geheimen, leugens en verleidingen, allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden, en ik voelde nu meer dan ooit de drang om het uit te zoeken.

Dit was nog niet voorbij.

'Leg uit,' zei ik tegen Ethan, zelfverzekerder dan ik me voelde. 'Eh, alsjeblieft.'

Nog langer niet.