His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 18 ~

Luid ronkend kwam de motor, een Harley Davidson, de straat inrijden. Het deed de paar mensen die er liepen omkijken, en zelfverzekerd reed de blonde man het steegje naast de kroeg in en zette hij het gevaarte uit. De zwarte, geblindeerde helm zette hij af en hij schudde zijn haren los, waarna hij deze achterover in een knotje bond en van zijn motor afstapte. Een dik kettingslot klemde hij om het wiel en hoopvol liep hij richting de ingang van de kroeg.

Het meisje had hem tot dusver redelijk bruikbare informatie gegeven. Hij wilde haar niet meteen aan een enorm vragenvuur onderwerpen, aangezien hij zo oppervlakkig mogelijk wilde blijven zodat het niet verdacht werd, en had daarom inhoudelijk nog niet zo veel over haar vader gevraagd. Hij wist bijna zeker dat Ricardo Jones dezelfde persoon was als Ronald Mckenzie: de Torpedo en zijn voormalige baas. Kamerraad.

Broeder.

En hij kon hem hier vinden, in deze kroeg.

Clay bleef enkele seconden voor de ingang staan en keek omhoog. In rode, sierlijke letters stond er 'De Rode Dame' gespeld op de voorgevel, met een slechte imitatie van een neon bord. De letters gaven wel licht, in het rood, natuurlijk, maar niet zoals je dat zag op televisie bij van die nachtclubs in Las Vegas waar het stikte van de neon-borden.

Niet dat dit een club was, maar alsnog. Het zag er goedkoop en simpel uit - als een echte stamkroeg voor veertigplussers.

Na enkele seconden daar gestaan te hebben, besloot Clay om gewoon naar binnen te stappen en daar te gaan kijken of hij Mckenzie zou kunnen zien. In eerste instantie zou Bullseye eigenlijk met hem gaan praten, aangezien die een afspraak met de man had gemaakt, maar tot een aantal uur geleden had Mckenzie plotseling afgezegd, onder het motto van 'ik wil niet meer mee doen, laat me met rust.' Niet veel later ontvingen ze ieder een bericht met het verzoek om de man met rust te laten, ondertekend door Ricardo Jones. Clay wist niet hoe erg de man er inmiddels aan toe was, maar het feit dat hij eerst zei dat hij 'niet meer mee wil doen,' waaruit duidelijk bleek dat hij wel degelijk Mckenzie was, en vervolgens een bericht stuurde naar hen allemaal als Ricardo, wees er wel op dat hij ze niet meer allemaal op een rijtje had.

Zoals het meisje al impliceerde, eigenlijk.

Met haar woorden nog vers in zijn geheugen gegrift, stapte Clay de kroeg binnen. Eén of andere rare decoractie die aan de deur bevestigd was begon te rinkelen en fronsend sloot Clay de deur weer achter zich. Hij werd meteen begroet door de bekende, warme lucht die in de kroeg hing - smok, beter gezegd - en scande de ruimte.

Het was er niet zo groot, maar wel gezellig. De vloer bestond uit donkerbruin laminaat, dat glom van de schoonmaakmiddel of van alle drank die erop was gevallen - hij wist niet zeker welke van de twee - en het licht was wat gedimd om meer sfeer te creëren. Er zat ongeveer een handjevol mensen (vier aan de bar, met hun rug naar Clay toe, en nog een aantal verspreid over de tafeltjes langs het raam en in de hoeken van de ruimte) waardoor hij meteen opviel bij binnenkomst. De vrouw achter de bar - een redelijk knappe brunette van rond de veertig - glimlachte uitnodigend naar hem en Clay besloot om aan de bar te gaan zitten.

'Zegt u het maar,' zei de dame zodra hij zat.

'Doe maar een biertje.'

Ze knikte en bukte zich om een glas te pakken, die ze vervolgens onder de tap hield. Het overtollige schuim dat het bier creëerde werd van de bovenkant van het glas geveegd met zo'n platte stok die leek op een spatel - hij had geen idee hoe je dat ding noemde - en Clay knikte dankbaar zodra de vrouw het glas voor hem op een onderzettertje zette.

'Wat brengt u hier?' vroeg ze toen de blonde man een slok uit zijn glas nam. 'Ik heb u volgens mij nog nooit eerder gezien.'

'Ik had een afspraak,' legde Clay uit, wat de vrouw nieuwsgierig haar wenkbrauw deed optrekken. 'Alleen die is afgezegd.'

'Echt waar? Ik kan me niet voorstellen dat iemand u zou afzeggen,' glimlachte ze verleidelijk, wat Clay deed grinniken.

'Zeg maar je, hoor. En het was meer iets zakelijks.'

De vrouw lachte en hij kon aan haar zien dat ze een tikkeltje opgelucht was.
Alsof hij ooit wat met haar zou beginnen.

'Nou, vooralsnog kan ik het me niet voorstellen,' herhaalde ze.

Minuten tikten voorbij. Eerst tien, toen twintig, dan een halfuur, en voordat hij het wist, zat Clay al een uur lang aan de bar. Nog twee biertjes en nonchalante gesprekken later, kwam er eindelijk verandering in de situatie: het gerinkel van de vreemde deurdecoratie deed Clay (en eigenlijk iedereen) omkijken en zodra hij zag wie er was binnengekomen, stond hij op van zijn barkruk en liep hij met een grijns naar de man toe.

'Mckenzie,' zei Clay opgewekt, alsof hij een goede vriend was, 'wat fijn dat je toch nog bent gekomen! Kom, dan gaan we daar zitten.' Clay wees naar een lege tafel in de hoek tegen de muur en gaf de man een sarcastische knipoog, waarna hij zijn schouders vastpakte en wat dichter naar hem toeboog.

'Als jij denkt er onderuit te komen, heb je het mis. Wij gaan nu praten,' siste Clay, waarna hij de man losliet en weer een grijns op zijn gezicht toverde.

'Schoonheid!' riep hij naar de vrouw achter de bar, terwijl ze samen naar het tafeltje liepen. 'Twee malt graag, met extra ijs.'

*
**