His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 58 ~

{Megan}

Nerveus bleef ik voor de trap van de veranda staan, terwijl ik keek hoe mijn vader en Ethan het huisje betraden en het licht aanknipten. Met veel gekraak sloten ze de voordeur, en ik kon nog net door het raampje rechts naast de deur de vage contouren van een stoffige, bruine bank opmaken voordat Ethan de lichtrode gordijnen dichtdeed en de binnenkant van het huisje aan mijn zicht onttrok. 

'Megan.'

Ik verplaatste mijn blik van het raam naar Harry, en zag hoe hij zijn hand uitstak. Licht nerveus legde ik de mijne erin, waarna hij deze stevig vastpakte en me doordringend aankeek. Zijn felle, groene ogen lieten, ondanks dat het donker was en ik ze niet goed kon zien, vlinders in mijn buik rondfladderen. Zo bleven we een aantal seconden geruisloos staan, waarin een stilte als een soort groot doek om ons heen viel. Het enige geluid dat nog leek te bestaan, was dat van de wind die de bladeren van de vele bomen om ons heen heen en weer liet ruisen. Het was rustgevend, en daar, in dat exacte moment, voelde ik me veilig. Mijn hand in de zijne, de stilte om ons heen - niemand die ons wat deed. 

Maar niets was natuurlijk minder waar. 

'Luister goed,' begon Harry toen, 'er is iets dat ik met je wil bespreken. Het gaat over je vader.'

Ik knikte, terwijl ik op mijn onderlip beet en mijn blik van de zijne losscheurde. 'Wat is er met hem?'

'Ik weet dat dit allemaal overweldigend voor je moet zijn,' zei hij met een diepe stem, mijn hand nog steeds vasthoudend, 'maar ik wil dat je weet dat je er niet alleen voor staat.'

Zijn woorden deden me opkijken. Ik ving zijn blik, en zag dat zijn groene ogen mij bezorgd aankeken - een blik die ik niet snel bij Harry zag. 

'Dit is nog lang niet voorbij, of wel?' hoorde ik mezelf vragen. 'Harry.. waarom voelt het alsof het allemaal nog maar net begonnen is?'

'Omdat dat ook zo is,' antwoordde hij, me nog steeds aankijkend. 'Clay is weg, we weten niet waar hij is.. Luke wordt ondervraagd op het politiebureau, maar hij zal niets loslaten, dat weet ik zeker. De rechercheurs zullen ongetwijfeld hun uiterste best doen, maar nu dat we uit hun getuigenbescherming ontsnapt zijn, weet ik niet wat er gaat gebeuren. Ik weet niet of ze ons komen zoeken, en ik weet al helemaal niet of we nog kunnen rekenen op hun steun. Wat ik wel weet..' hij pakte mijn andere hand ook vast, 'is dat het belangrijkste is dat jij veilig bent.'

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. 'Harry, hoe zit het met Kira? Zij is daar nog.. we hebben haar achtergelaten. Wat als de bewakers of.. of de politie haar gaat ondervragen?'

'Dan vertelt ze niets,' verzekerde Harry mij. 'De politie heeft veel regels, Megan, en ze zullen haar echt niets doen. Kira is veilig.'

Ik bewoog mijn handen, zodat hij ze losliet. Vragend keek hij me aan, maar ik schudde opnieuw mijn hoofd, waarna ik een stap achteruit deed. 'Hoe weet je dat?'

Hij fronste. 'Hoe weet ik wat, Megan?'

'Dat Kira veilig is - hoe weet je dat, Harry? Hoe kun je hier staan en recht in mijn gezicht zeggen dat mijn beste vriendin veilig is? We weten niets! Jullie weten niets! En dan moet ik dat zomaar geloven? Ik moet je.. op je woord geloven? Zomaar? Alsof het niets is? Harry - ze is mijn beste vriendin!'

Harry snoof en schudde zijn hoofd, waarna hij een stap richting mij deed en mijn beide handen weer vastgreep. Hij tilde ze op, hield ze zich bij zijn gezicht en gebiologeerd liet ik me vangen in zijn blik. 

'Vertrouw je mij?' vroeg hij toen. 'Vertrouw je mij, Megan?'

Ik voelde hoe ik knikte zonder erover na te denken. 'Ja.'

'Stop dan met het stellen van vragen. Ik weet dat het allemaal onduidelijk is, ik weet dat je bang bent en dat dit.. niet niks is. Maar je moet geloven dat we alles doen wat we kunnen. Ethan, jouw vader en ikzelf. Voor ons is dit bekend terrein, Megan. Deze wereld.. is voor ons bekend terrein. Ik vraag niet veel, behalve dat je me vertrouwd.'

Ik slikte. Er was zoveel wat ik wilde zeggen, zoveel wat ik wilde vragen, schreeuwen, fluisteren - maar het enige wat ik deed was knikken. Langzaam, terwijl ik in zijn groene ogen bleef staren.

Harry bracht mijn handen naar zijn lippen en kuste deze zachtjes. Ik voelde hoe mijn lichaam warm werd van binnen en hoe mijn ademhaling stokte ik mijn keel. Zijn aanrakingen waren als elektriciteit - schokkend en gevaarlijk. En hoe meer hij het deed, hoe meer ik ernaar verlangde. 

Maar op dit moment kon ik me niet door hem laten afleiden. Het was makkelijk praten voor hem. Kira was veilig. Kira gebeurde niets. Mijn beste vriendin.. gebeurde niets. 

Maar ik geloofde het niet. Of ik hem vertrouwde? Ja, dat deed ik. Oprecht. Maar ik kon het leven van mijn beste vriendin niet in gevaar brengen door blind te zijn voor wat hier aan de hand was, door de gevoelens die ik had ontwikkeld voor een jongen die ik nog niet eens een kwart van de tijd tussen mij en mijn beste vriendin kende. Eerder hadden we ruzie gehad, eerder had ik hem tussen ons in laten komen - nooit weer. Never. 

En dus besloot ik op dat moment mijn eigen plan te trekken. Zo dadelijk zou ik met Harry mee naar binnen lopen, horen wat hij, Ethan en mijn vader te zeggen hadden, en hen vertellen dat ik moe was en op bed wilde. En dan, zodra ik wist dat iedereen sliep, zou ik gaan. 

Ik ging mijn beste vriendin daar weghalen.