His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 30 ~

Afwachtend staarde Clay naar de deur van het restaurant. Al sinds hij jong was, kwam hij hier eten, meestal eens per maand. Elke keer weer was het een stukje gouden glorie uit de Italiaanse keuken. Altijd weer fantastisch.

Toch was hij nerveus. Het eten ging sowieso goed zijn, feit, maar of Megan het ook goed vond... dat wist hij niet. Eigenlijk wist hij bijna niets over haar - hield ze wel van Italiaans eten? Wilde ze überhaupt met hém eten?

Kwam ze wel?

Het waren van dat soort vragen die door zijn hoofd spookten. Vanaf het moment dat hij haar had aangesproken op het schoolplein, was ze niet meer uit zijn gedachten verdwenen. Wat hij ook deed, elke keer prikte ze er weer doorheen met haar mooie, rode haren en grote, groene ogen. Haar stralende lach, die juist zo mooi was omdat ze het niet wist.

Natuurlijk had hij haar niet gewoon uitgevraagd. Zo ging hij niet te werk. Als hij iets voor een meisje wilde doen, iets met haar wilde ondernemen, zorgde hij ervoor dat hij dit op een originele manier voorstelde. Geen bloemen, geen lieve woordjes en al helemaal geen nette manier van uitvragen. Nee, wanneer Clay een meisje op date wilde hebben, zorgde hij er wel voor dat ze meeging. En hoe anders dan gewoon een briefje geven met daarop de plaats en tijd? Als ze die directheid niet aankon, was ze sowieso niet wie hij dacht dat ze zou zijn.

Dan zouden ze sowieso geen match zijn.

Het rinkelen van de voordeur van het restaurant prikte Clay's gedachtenbubbel kapot en meteen keek hij op.

'Wauw,' fluisterde hij geruisloos. 'Ze is prachtig.'

******

{Megan}
De deur viel zachtjes achter me dicht en een beetje ongemakkelijk liet ik mijn blik langs alle mensen gaan. Het restaurant was vrij groot en druk, maar toch wel knus en gemoedelijk. Er klonk zachte, Italiaanse muziek op de achtergrond en daar overheen hoorde je allerlei stemmen van kletsende mensen, gepaard gaande met het schrapen van hun bestek over de wit met gouden borden.

'Heeft u gereserveerd?'

Ik voelde mijn wangen rood worden en keek opzij naar de ober die vriendelijk naar me glimlachte.

'Eh, ik hoor bij, eh...'

Wauw. Ik wist zijn achternaam niet.

'Bij mij.'

Als in een romantische film, alsof het in slow-motion ging, draaide ik me om naar de blonde god wiens stem zo laag was, dat ik automatisch vlinders in mijn onderbuik voelde.

'Fijn dat je bent gekomen,' glimlachte hij, en ik kon niets anders dan naar hem staren. Zijn mooie, zwarte pak dat was aangevuld met een glanzende zwarte stropdas, zat hem als gegoten. Ik kon zijn armspieren duidelijk zien onder de stof. En dan nog dat glimmende, zilveren horloge. Ik zou bijna zeggen dat het een echte Rolex was...

Of was deze man daadwerkelijk rijk?

Op de een of andere manier kon ik me dat niet voorstellen. Hij zag er wel zo uit, absoluut zonder twijfel, maar er was iets aan hem. Iets dat ik in zijn ogen zag, al vanaf het eerste moment dat ik hem ontmoet had, waardoor ik er bijna zeker van was dat hij het moeilijk had. Moeilijk als in de zin van dat hij heel druk was en lastige taken te doen had. Niet dat hij emotioneel in de knoei zat.
Want man, o, man - deze man zat allesbehalve in de knoei met zichzelf. Zoveel zelfvertrouwen, zoveel klasse, zoveel -

'Megan? Kom je mee?'

Ik knipperde met mijn ogen en toverde snel een glimlach tevoorschijn. Hij lachte terug en de twinkel in zijn ogen zei me meteen dat hij me doorhad. Ik had naar hem gestaard.