His Lessons ft. Harry Styles [Nederlands] #WinnerWattys2019

~ Hoofdstuk 48 ~

{Megan}
--------
Met tranende ogen staarde ik naar het bord dat voor me op tafel stond. De geur van geroosterd brood en ei drong mijn neus binnen, en hoewel het normaalgesproken een aangename geur was - lekker zelfs - deed het op dit moment mijn maag omdraaien.

Het hongergevoel van daarnet was als sneeuw voor de zon verdwenen.

'Kom op, je moet wel eten,' zei Luke doodgewoon, terwijl hij tegenover me aan de tafel plaatsnam met zijn eigen bord. 'Als je verhongerd hebben we daar beide net niks aan.'

Ik slikte en keek naar hoe hij nonchalant zijn brood met mes en vork begon aan te snijden, alsof er niets aan de hand was. Alsof dit, deze hele situatie met alles daaromheen, volkomen normaal was. Had hij dan echt niet door hoe vreselijk psychopatisch dit overkwam? Wat waren we nou in godsnaam aan het doen? Leuk en gezellig vrienden spelen? Jezus, hij deed net alsof ik gewoon op bezoek was en niet net een ongeluk had gehad met een man die ineens nergens te bekennen was. Het feit dat het misschien überhaupt niet eens een ongeluk was nog geheel terzijde gelaten. Achterlijk, dat was het. Volkomen belachelijk. Wat was dit, een zieke grap? Een film? Wat - in godsnaam - had deze hele voorstelling te betekenen?

Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen. Het gebonk in mijn hoofd verdween langzaam naar de achtergrond, maakte plaats voor een intense golf van woede en ongeloof. Waar sloeg dit op? Wie dacht Luke wel niet dat 'ie was? En waar was Clay? Zoveel vragen, zo weinig informatie.

En op dit moment was de enige die me die informatie misschien wél kon geven, Luke.

Ik moest het slim aanpakken. Een plan moest er komen, en snel een beetje. Deze jongen, waarvan ik dacht dat ik hem toevallig had ontmoet, had overduidelijk een dubbele agenda. Dat moest wel, hij zat hier echt niet toevallig tegenover mij in een huisje waar Clay me waarschijnlijk heen had gebracht, net nadat we van de weg waren geraakt. Nee, er moest meer aan de hand zijn.

En de enige manier waarop ik erachter komen komen wát, was door het spelletje mee te spelen.
En goed ook.

Dus, zo goed en kwaad als het ging, prikte ik mijn vork in het brood en sneed ik een stuk af met mijn mes. Net zo nonchalant en schijnheilig als Luke zojuist had gedaan, stopte ik het brood stuk voor stuk in mijn mond en slikte het door alsof het één van de lekkerste ontbijtjes in mijn leven was.

Wat jij kan, kan ik beter.

'Smaakt het?' vroeg de jongen met de lip piercing, alsof het - alweer - een doodnormaal tafereel was. Ik klemde mijn kaken op elkaar en perste een glimlach op mijn gezicht, waarna ik zo vriendelijk mogelijk naar hem knikte.

'Ja, best.'

'Mooi.'

Een stilte viel en ik wist dat het nu mijn kans was om informatie te vergaren. Als allereerste wilde ik weten waarom Luke hier wel was en Clay niet. Dan, zodra hij een duidelijk antwoord had gegeven, zou ik hem gaan vragen of hij wist wat er was gebeurd. Wat - of wie - hier de reden achter was.

En ik zou geen genoegen nemen met halve antwoorden.

'Dus,' begon ik meteen zodra de laatste hap brood was doorgeslikt en mijn bestek netjes op het bord lag, 'waar is Clay?'

'Clay...' herhaalde Luke langgerekt, alsof ik hem een hele moeilijke vraag stelde. 'Tja.'

Ik slikte en balde mijn handen tot vuisten. Het deed mijn nagels in mijn huid snijden, maar ik negeerde steevast de pijn die volgde. Niks laten merken.

'Hij heeft mij hier gebracht, toch?' vroeg ik ter verduidelijking, in de hoop dat Luke een normaal en duidelijk antwoord zou geven. 'Ik herinner me vaag iets over een bos, een huisje... ergens waar ik veilig zou zijn.' Ik benadrukte de laatste woorden, in de hoop in te spelen op zijn gevoel. Hoe je het ook wendde of keerde - Luke had wel zijn beste vriendin verloren. Anna de Graaf. Iets in die pijn, in dat verdriet, moest hem toch doen beseffen dat dit niet normaal was? Schuldgevoel, dat was waar ik op in wilde spelen. Dat, en zijn waardigheid als mens.