Jake i jego osobliwi przyjaciele ratują panią Peregrine przed eksperymentem w Blackpool, ale kiedy myślą, że mogą bezpiecznie wracać do domu, okazuje się, że czeka ich jeszcze niezliczona ilość nowych niebezpiecznych przygód, nowych przyjaciół i now...
Wtem Millard, który od opuszczenia twierdzy niemal w ogóle się nie odezwał, ocknął się i wykrzyknął:
-Cofnie pani czas!
- Istotnie, Panie Nullings. - uśmiechnęła się jeszcze bardziej. - Cóż by to była za manipulacja, gdyby ograniczała się do jednej nudnej czynności.
- W takim razie... po co... zakładała pani pętlę?- zdziwił się Jacob.
- Nie chcemy przecież cofnąć czasu całemu światu. - stwierdziła pani Peregrine.- Dlatego Cofniemy go tylko na obszarze pętli. - Schowała zegarek do kieszeni a zamiast niego wyciągnęła inny. - Wszyscy gotowi? - rozległy się wiwaty. Pani Peregrine nacisnęła guzik zegarka.
W jednej chwili przed oczami osobliwców minęło kilka dni wstecz aż natrafili na dzień bombardowania. Bombowce cofały się na niebie, aż w końcu z sierocińca wyleciała bomba, a sierociniec powrócił do nienagannego stanu.
W tej chwili pani Peregrine zatrzymała czas...
Bomba lewitowała metr nad budynkiem...
Kobieta Znów wymieniła zegarki, a wydawało się że robiła to w tak powolnym tempie, że można było zacząć się obawiać ze bomba spowrotem się rozpędzi i spadnie na sierociniec. Ale nie. Bomba lewitowała cały czas w powietrzu,tak samo jak krople deszczu.
W następnej sekundzie ymbryna przestawiła godziny zegarka o 24 wstecz.
Z nieba zniknęły Bombowce, przestał padać deszcz, a sierociniec...
- Nasz dom wyzdrowiał!- krzyknęła uradowana Claire. -Mówiłam ze da się go uratować! - odezwała się do Enocha.
- Naprawdę cofnęła pani czas?! - dziwił się Jake. - Co jeszcze potrafi pani zrobić?!- spytał z entuzjazmem. Kobieta uśmiechnęła ze przyjaźnie.
- Niech te informacje pozostaną u mnie, Jake. Ymbryny mają wiele zdolności ale także jeden naprawdę ważny obowiązek; chronić dzieci. - na forum zaczęły się wiwaty, okrzyki, brawa. I nie było końca.
- Chodźmy do środka!- zawołała Emma. Wszyscy popędzili do budynku, zafascynowani magią ymbryn.
- Lepiej chodźmy za nimi. Trzeba przygotować kolacje. - rzuciła pani Peregrine i razem z Jacobem ruszyła za osobliwcami.
**********
- Smacznego!- rzuciła pani Peregrine gdy wszyscy zasiedli do kolacji. - Jestem z was niemożliwie dumna. - zaczęła kobieta. - Uratowaliście mnie i... no... Nie można tego samego powiedzieć o pannie Accipiter, ale wiem ze się staraliscie.
- Ta, Rose świetnie załatwiła Grace i Cleytona. - stwierdził z uśmiechem Enoch.- Przynajmniej choć raz się do czegoś przydała. - W tym momencie usłyszeli dźwięk odsuwanego krzesła i niewidzialny Millard w pośpiechu wyszedł z jadalni.
- Przecież to zwykle Emma wychodzi. - zdziwiła się Claire. Emma przewróciła oczami.
-Tak, jak zwykle ktoś wychodzi przez Enocha.- mruknęła jasnowłosa.
- Oj, przestań. Przecież nic takiego nie mówię. Czy wy, wszyscy jesteście przewrażliwieni?- spytał chłopak.
- Dosyć. - rzuciła pani Peregrine, a wszelakie kłótnie się zakończyły.
- Wiesz, co?-szepnęła Emma do Olive, która siedziała obok niej. -Przez te całą podróż, zmieniłaś sie, wiesz?
- Naprawdę?
- Tak. Oczywiście na lepsze. Umiesz postawić na swoim. Tego się trzymajmy. -uśmiechnęły się obydwie.
I wszystko wróciło do normy.
Wszystkie dni mijały bardzo podobnie, a pani Peregrine stwierdziła, że nikt z upiorów nawet nie pomyśli że mogłaby założyć pętlę na miejscu i w godzinie starej pętli czasu.
**********
Nocne niebo przeszył lecący ptak.
Przysiadł na jednej z dachówek Osobliwego domu pani Peregrine.
Przeskoczył się w człowieka; czarnowłosą siedemnastolatkę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dziewczyna siedziała na dachu, patrząc na ogród z kamienną twarzą.
Na powrót zmieniła postać na Ptasią i odleciała.
Osobliwi podopieczni pani Peregrine nie wiedzieli, że byli obserwowani...
