Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 1

Deel 1: de zoektocht

10 april 1912

Ik zwaaide mijn moeder gedag, ik zou haar en de rest van mijn familie missen, maar het was of voorgoed verdwijnen onder een valse identiteit of sterven. Ik rechte mijn schouders en ademde diep in. Met alle flair die ik had wandelde ik de loopbrug op, theatraal keek ik nog een laatste keer achterom en wuifde naar mijn familie. Ik zag hun kar wegrijden en toen ze uit het zicht waren vluchtte ik de loopbrug af. Mijn hart brak, het verscheurde me om zo afscheid te nemen. Maar er stond gewoon te veel op het spel. Later zag ik hen vertrekken, honderden mensen die geluk gingen zoeken in Amerika, hen wachtte de dood. Duizenden mensen zwaaiden en riepen vanop het dek. Het schip vertrok. Verdriet welde op in mijn borst, ik kon niets doen. Ik keek naar de boeg waar in sierlijke letters de naam van de boot geschreven stond.

Titanic

Mijn naam is Rosemarie Kingstone, maar iedereen zegt Rose. Ik ben een zestien jarig meisje dat in de adelijke kringen van Engeland is opgegroeid. Wat maakt mij nu dan zo speciaal?
Mijn gave. Ik was zes toen ik het ontdekte, een vriendelijke twintiger tikte me op m'n schouder en ik nam hem met grote ogen op, hij stelde zich voor als Gabriël en liet me zien dat ik als een ouder meisje van 10 zou spelen met een klein zusje. En inderdaad, en paar maand later werd Catherine, mijn lieve zus, geboren. Er kwamen er steeds meer, de belangrijkste aartsengelen, Michaël, Rafaël, Gabriël en Uriël. Eerst legden zij contact op met mij, maar rond mijn twaalfde kon ik vrijwillig in contact komen met hen. Ze legden mij uit dat elke 100 jaar iemand werd geboren met een ziel die zo puur is dat die persoon paranormaal begaafd is. Als deze persoon geboren wordt dan komen ook de beatae op de wereld. Deze personen bevatten een stuk van de ziel van één van de 4 belangrijke aartsengelen. Hun namen zijn dezelfde of lijken erop. Mijn opdracht? Deze mensen zoeken en de apocalyps zien tegen te houden.

Ik had er één gevonden, Michael. Zo noemde hij zichzelf. We werden verliefd en hij was mijn verloofde. Hij zit nu, op dat schip. Waarom weten de beatae niet dat ze speciaal zijn? Waarom geloofde Michael niet dat ik in de toekomst kan kijken met de hulp van aartsengelen? Want daardoor wist ik van de ramp van de Titanic. Uriël liet me het vreselijke tafereel zien van de Titanic, één simpele ijsrots... Ik kon het niet geloven. Tranen liepen over mijn wangen. Michael betekende zoveel voor mij...

Ik keek naar de horizon en probeerde positief te blijven. Ik heb altijd al goed werk verricht waar of wat het ook was, ik kon dit. Ik kon overleven in de 20e eeuw alleen. Terwijl iedereen zou denken dat ik dood was.

Ik ging een tegenovergestelde riching in. Op naar België. Ik had gehoord dat de economie daar goed liep en het er vol zat met anafalbeten waardoor ik gezien zou worden als iemand die een meesterbrein heeft.

12 april 1912

België, eindelijk. De tocht op de ferry had lang geduurd. Gelukkig was de eerste klasse best nog comfortabel. Ik kijk om me heen en zie mensen in een vreemde taal babbelen, nieuwtjes uitwisselen, elkaar uithoren...
Ik bleef wachtten, mijn contactman zou nog komen.
Ik opende mijn geest en zocht naar een engel, mijn voorkeuren waren Uriël en Michaël. Uriël was altijd vriendlijk zij het zeer stil en rustig. Michaël deed me denken aan Michael, niet moeilijk aangezien ze dezelfde ziel hebben, een vriendelijke vrolijke twintiger. Gabriël vond ik veel te strak, altijd serieus. Alsof ik maar een irritant dossier was dat hij moest afhandelen. Dan hebben we nog Rafaël... Irritante Rafaël. Zijn probleem was dat ik hem nooit sprak. We meden elkaar, ik heb nooit geweten waarom. Waarschijnlijk een aangeboren instinct of zo. Ik kon contact leggen met Michaël en opende mijn ogen. Het leuke was dat ik dit kon doen in het openbaar aangezien ik kon praten met hen via de geest. Daar stond hij, in een super goed humeur. Tot hij mij zag...
"Waar is Michael?"
"Het is verschrikkelijk"
"Rose waar is Michael!", de vraag dreunde door mijn hoofd, Michaël riep nooit.
"Op de Titanic."
"Waarom ging je niet mee? Je weet toch dat er zeker een beatae in Amerika zit!"
"Uriël toonde me dat de Titanic zal zinken!"
"Er zijn sloepen."
"Niet genoeg, de Titanic heeft niet genoeg sloepen en Michael zal sterven."
"Rose... Weet je wat dit betekent?"
"Ja, ik moet op zoek gaan naar een andere jongen van 16 met een naam afgeleid van de jouwe en zijn aura is wit."
"Oké... Succes Rosemarie."
"Bedankt."
En mijn geest was weer leeg.
Mijn contactman! Hij stond op het punt om het station te verlaten! Snel liep ik naar hem toe, vele mensen keken me verbaasd aan, een jongedame die liep in haar lange jurk? Schandelijk.
Ik nam zijn arm en zei:
"Het regent niet vandaag, in Engeland wel."
"Dat komt omdat België beter is, Mevrouw...", hij zweef even en keek op een blad, "Johnston."
Daarna gaf hij me een nieuw paspoort, en lijsten. Ik knikte en draaide me om. Bij de controle aan het station liet ik hen mijn nieuwe paspoort zien: Louise Johnston. Zo noem ik nu, en zo zal ik zoeken achter de beatae.