Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 44

Mijn moeder en ik zaten in de zachte sofa wat te praten, ik had een verhaal verzonnen over dat ik niet zeker wist ofdat Michael en ik wel moesten trouwen op een boot, ik wou in Amerika trouwen en zou met een andere boot gaan. Mijn moeder knikte, ze wist dat het een leugentje was maar ze drong er niet op aan. Mijn vader was anders, hij bood aan om het huwelijk af te schaffen, ik was zijn kleine meisje en kon doen wat ik wou. Ik glimlachte en zei dat ik gewoon wat thee nodig had. Toen was Emma, de meid, afgekomen met Turkse, zoete, appelthee.
Ik luisterde naar de nieuwtjes die mijn moeder had, mijn vader was alweer in zijn bureau aan het werk.
Ik draaide voortdurend aan mijn ring en betrapte mezelf erop dat ik in de spiegel bleef kijken, en toen mijn moeder een verhaal begon over Lady Gattaway, die ik overigens niet kon uitstaan, hield ik het niet meer. "Waar is Michael?" Mijn moeder viel abrupt stil, "In Southampton, waarom?" Southampton was een halve dag reizen. "Ik wil hem zien...", mompelde ik. Ze legde teder een hand op mijn wang en fluisterde zachtjes: "Hoe gaat het met je engelen?" Ik schrok op en zag Gabriella fronsen van aan de andere kant van de salon, waar ze met z'n allen zaten te kaarten. "Michaël, Gabriël en Uriël hebben me al die tijd voorgelogen.", mijn moeder geloofde op een of andere manier altijd al mijn verhalen. Deze keer was ze echter erg geschokt. "Michaël?", stotterde ze. Ik knikte en snoof: "De gemenerikken." Mijn moeder was ontzet en raapte haar moed bijeen. "Wat hebben ze gedaan?" Ik snoof nog eens: "Met mijn geheugen geknoeid." Mijn moeder fronste en knikte, toen nam ze mijn linkerarm en wees naar een kleine brandwonde: "Daardoor weet je niet waar deze vandaan komt.", mompelde ze, dan wreef ze over de binnenkant van mijn pols waar een erg klein litteken zat, "Of deze." Ik knikte: "Onder andere, ja." Meer kon ik haar niet zeggen, niet over Josephine en Jophiël. Ze wees naar de groep: "Vrienden?" Ik knikte: "Voor het leven." Opeens ging de deur naar de inkomhal weer open, door George, en stapte een meisje met donkerblonde haren in een vissengraatvlecht binnen. Ze had een ruiterspakje aan en overhandigde haar zweepje, botten en tok aan Emma. ik sloeg een hand voor mijn mond. Ik stond op en liep naar het meisje, van wie de vriendinnetjes intussen ook waren binnengekomen. Ze keek me met grote bruine ogen aan, ogen die in het niets op mij leken, ogen die hier en daar leken op goudschilfers. Ik maakte een reverance en zij deed mee. "Hello there, Catherine.", mompelde ik.

Ik had een knuffel verwacht of iets in die aard maar mijn kleine zusje van 10 gaf me een afstandelijk koel knikje en sprak met een zwaar Brits accent: "Glad you're home sister." Dan ging ze met haar vriendinnen naar boven. Ik keek niet begrijpend naar mijn moeder en die haalde haar schouders op: "Ze lijkt erg op je vader." Ik wist wat ze daarmee bedoelde, ze was een bekakte Britse.
"Nog eens over je engelen, Rose." Ik knikte: "Ik weet niet zeker ofdat ik moet geloven dat Michaël tegen je gelogen heeft." Ik keek haar met open mond aan. Wat had ik nu graag haar gedachten gelezen! Maar Michaël had altijd gezegd dat het de moeite niet waard was en dat het zoveel inspanning kost dat ik telkens zou flauwvallen. "Maar mama..." Ze stak haar hand op: "Geen gemaar Rose, ieder heeft zijn mening." Ik voelde mijn ogen branden, mijn moeder was de enige die me altijd geloofd had! En nu opeens niet meer. Dat de rest van de wereld mij niet geloofde, oke. Maar mijn moeder! Dat is gewoon pijnlijk. Ik stond op en liet, bijna onmerkbaar , via telekinese het kaartenspel van mijn vrienden vliegen zodat ze zouden volgen. "I see." Mompelde ik en vertrok.

OKE! Ik wou dit langer maken echt waar! Maar ik heb examens :-/ maaaaar volgende week ben ik jarig!!! 21/12!!!en jullie zouden me heel blij maken door te voten :) wat denken jullie?
Vote?
Comment?
Follow?
Xoxo