Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 43

Ik streek over het houten geraamte van de stoffen sofa waar ik als klein meisje altijd een middagdutje in deed. Het was eng. Eng en opluchtend. Ik had een maand terug voorgoed afscheid genomen van deze plaats en was nu terug, het voelde als verraad dat ik het ooit had verlaten. Ik liep naar het hoektafeltje in de traphal en keek naar de gezinsfoto. Ik was 15 daar en mijn haren waren in stijle lokken over mijn schouders gedrapeerd. Mijn moeder had dat van haar ook los, ik was zo boos, ik wou mijn haar opsteken. Ook vandaag zat het op, het was een gewoonte.
Ik voelde zijn aanwezigheid voor ik zijn hand op mijn heup voelde rusten, zacht, zonder bijbedoelingen. "Alles oke?", fluisterde hij. "Het kon niet beter Raphaël.", fluisterde ik kleintjes terug. Hij wou me in een knuffel trekken om me troost te bieden maar ik duwde hem weg. Hij keek gepijnigd, wou me ook alleen maar beschermen. Ik wees naar de ruimte boven de deur. Naar ons familiewapen. Kingstone. Hij knikte en snapte het, engelse adelijke kringen, koud, afstandelijk, een spel.
"De koffers zijn naar boven gebracht en da logeerkamers worden in orde gebracht, my lady.", onze vaste butler, George, was een man van midden vijftig. Hij was rond. Zijn hoofd was rond, zijn buik was rond en hij was klein. Hij was rond. Ik glimlachte: "Kan ik in mijn kamer terecht George?" Hij knikte en nam mijn handen: "Tuurlijk meisje! Ik heb geen moment geloofd dat je dood was! Je moet me eens het hele verhaal vertellen maar nu natuurlijk niet dat zou niet gepast zijn.", hij rolde met zijn ogen. Ik moest echt lachen. Raf legde een hand op zijn hart en keel quasi geschokt: "Oh wow! Ze kán lachen." Léonie stak haar tong naar hem uit: "Bijdehandje." Gabriella schonk me een knipoog en Ulriek keek rond in ons grote landhuis. "Misschien moeten jullie je klaar maken tegen dat sir en lady kingstone komen." Ik knikte. "Waaaauw!" Hoorde ik opeens achter me, ik draaide me om en zag Fien uit het tiolet komen. "Was dat echt goud?", vroeg ze. Ik glimlachte. George klopte op zijn buik: "Jazeker!" Fien haar mond viel open.

"Oh neen. Dat doe jij dus niet aan." Ik keek op en zag Fien met haar handen in haar heupen staan. "Er is niets mis met deze jurk.", wees ik haar. Ze schudde haar hoofd: "Met de jurk niet neen, maar ik dacht dat je je fiancé ging zien?" Net als ik had Fien de neiging om Engels is haar nederlandse zin te gooien. "Ja... Dus?" Ze nam de jurk uit mijn handen en hing hem terug. "Dan doen we geen donkere kleuren aan Rosemarie." Ik ging op mijn queensize bed zitten en keek hoe Fien nauwkeurig mijn kledij bekritiseerde. Opeens kreeg ze een ingeving. "Wat is jouw steen?" Ik fronste: "Ik heb geen steen. Ik ben de zeeparel, waarom?" Ze ging terug naar mijn kast en haalde er een ecru lang kleed uit dat met een lint moest vastgebonden worden in de taille. "Je hebt een mooi figuur, je moet deze dragen." Ik schudde mijn hoofd. "Daar sta ik niet mee." Fien snoof: "Onzin." Ze sloot de gordijnen van mijn reusachtige ramen en verplichte me de jurk aan te doen. Ik ging achter mijn kleedscherm staan en begon me om te kleden. Het wás wel een mooie jurk, lang eenvoudig tot de enkels, drie kwart mouwtjes en drie knoopjes aan de voorkant, zo kon je laten zien wat voor vlees je in de kuip had, natuurlijk was ik niet zo'n meisje.
Ik wandelde naar de lange spiegel en keek naar mezelf. "Kijk Fien, ik heb het gezicht er gewoon niet voor." Ze duwde me op de stoel voor mijn kaptafel en haalde de zachtblauwe speld die mijn haren omhoog hield eruit. Ze kamde mijn platinablonde haren en liep terug naar mijn kast, op de grond stonden allemaal hoedendozen en andere dozen met stofjes en linten in voor borduurwerk te versieren. Ze nam een lint mee, identiek als die rond mijn heupen, en begon aan mijn kapsel. Mijn haar werd in een middenscheiding gelegd, waarna ze de plukjes die voor mijn oren vielen naar achter toe vlechtte . Daar stak ze ze vast met een klein schuifspeldje en kamde met haar vingers nog eens de rest van mijn haar zodat het weer in verhouding lag. Daarna maakte ze met het lint een strik in het midden van mijn achterhoofd, het centrum zat rond de vlechtjes gewikkeld en de uiteinden van de strikvleugels zaten met schuifspeldjes vast een beetje verder in de vlecht. "Klaar." Zei ze. Ik keek naar mezelf, het was anders. Mijn haar was los. Lós. "Ik voel me hier niet zo comfortabel bij." Ze snoof: "Onzin! Je bent beeldig!" Ze verliet mijn kamer om haar broer en zus nog eens te gaan kleden.
"Wel, Rose ik geraak die pony's van je echt nooit beu! Ze zijn toch zo..." Rafaël was verschenen, hij stopte toen hij een blik op mij wierp. "Je haar is los."
"Breek me de bek niet open." Hij staarde: "Je zou het vaker moeten doen." Ik lachte gemaakt: "Kijk uit straks geloof ik je nog." Rafaël en Raf hadden veel gemeen, maar er was iets anders aan hen. Ik kon er niet helemaal mijn vinger opleggen. Ach wat, Gabriël en Gabriella zijn al helemaal verschillend. Ik hoorde een motor en vloog naar de grodijnen die ik onmiddelijk opentrok. Ik keek door het raam en sloeg een hand voor mijn mond. "Ze zijn er." Ik kon Rafaël praktisch met zijn ogen zien draaien: "Oh neen! Straks ga ik huilen." Zei hij sarcastisch. Ik voelde aan mijn ring, Michael. Ik stormde de kamer uit, de hal door, de trap af, de inkom in. Iets in mij wist het, iets in mij wist dat zij zich ook niets van etiquette zou aantrekken van zodra dat ze het hoorde, iets in mij wist gewoon dat ik haar zou tegenkomen met afgevallen hoed en verpesr kapsel, dat ze de deur open zou gooien. Want sat gebeurde er ook. En toen ik haar zag, stortte ik me meteen in haar armen. "Rose! Oh Rose!" Was het enige wat ze kon uitbrengen, en ik, ik kon alleen zeggen: "Ik ben veilig nu, mama." En toen drong het besef tot me door, ondanks de opdracht, ondanks de gaven, ondanks mijn ziel. Daar hoorde ik thuis, in haar armen.