Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 19

"Hoe kom je daar aan Rose?", mijn moeder had naar mijn onderarm gewezen. Ik had gefronst en gestaard naar de paarsblauwe bloeduitstorting op mijn melkwitte huid. "Ik weet het niet mama." Mijn moeder had mijn polsen gepakt en me treurig aangekeken. "Je vergeet zoveel mijn liefje. Waarom vertel je me nooit meer iets?" Ik had verdwaasd door het raam gekeken, geslikt en mijn moeder weer aangekeken. "Omdat ik het mezelf ook niet meer kan vertellen." Ik was in tranen uitgebarsten en mijn moeder had me getroost. "Rose je weet toch dat je mij alles kan zeggen. Over je engelen," ze had recht in mijn ogen gekeken, "en over Michael. Je bent nog maar 14 mijn meisje. Neem jullie relatie niet al te serieus." Ze had nog eens over mijn blauwe plek gestreeld en was vervolgens naar buiten gegaan.

Met een schok en rode, dikke ogen kwam ik wakker. Ik lag in mijn bed met het deken over mij geslagen. Het zonlicht scheen binnen door het grote raam en liet stofjes dansen. "Louise?", ik draaide me om om te kunnen zien wie daar was. Léonie. "Het... Het was Raf eerlijk waar!" Léonie keek me gekwetst aan. "Waarom verzette je je niet?" "Omdat," mijn mond werd droog, mijn keek kneep dicht, het besef drong tot me door, "omdat hij sterker is dan ik." Léonie kwam naast me zitten. "Gaat het?" Ik keek haar bedroefd aan. "Er zijn een paar dingen die je moet weten." Ik vertelde haar het hele verhaal van Raf en mij. Ze keek me aan en zei: "Jij bent mijn vriendin, hij is mijn tweelingbroer. Jullie lossen dit heus wel op. Alles komt goed."

Die nacht lag ik te piekeren over het groen in Rafs ogen. Ik concentreerde me zo hard dat ik na een tijdje doodmoe in slaap viel.

Ik keek op. Ik was in een woestijn, dorre planten en warm zand omcirkelden me. En tussen al dat droevigs stond een engel. Haar haren waren ineen geklit, haar ogen zaten rood en dik en over haar armen liepen allemaal krabbels, maar toch was ze nog altijd vreselijk mooi. "Schoonheid van God." Jophiël kwam naar me toe. "Noem me niet zo Rose." Ze nam mijn handen vast: "Ben je al iets op het spoor?" Ik keek haar droevig aan. "Het spijt me zo, misschien moet je specifieker zijn met je opdrachten." Ze liet me los en ik stroopte mijn mouwen op, man wat was het warm. Jophiël gooide haar handen in de lucht en begon te ijsberen. "Ze weet het. En daarom vinden zij haar zo gevaarlijk. Al de rest konden ze nog voor de domme houden.", ze stopte en keek me aan, de blik in haar ogen was helder ze wist waarover ze bezig was. Ik moest mijn kans grijpen. "We moeten eens deftig praten Jophiël." Ik wapperde mezelf wat koelte toe. Ze knikte en zei: "Dat kerkje van jullie parochie. Ga daar naartoe. Ik leg alles uit. En als ze me dan vinden... Dan is het niet erg want jij weet het dan Rose en dat is het belangrijkste." En ze loste op. Net als de woestijn, net als mijn handen.