Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 7

"Wie... Wie ben jij?", ik was verlamd van angst, alle gewone engelen hadden een witte gloed om zich, de Aartsengelen hadden een gouden glans rond hun hoofd, een aureool. Sommige engelen gaven hun levensgloed weg aan mensen die onsterfelijkheid wouden vertroeven. Hun gloed werd dan oker.
De engel keek op, ze was erg zwak:
"Emelie.", gewoon dit leek al heel veel moeite van haar te vergen.
Ik zuchtte diep en probeerde alles op een rij te zetten: Gabe was één of andere psychopaat, Emelie was een engel die haar levensgloed weggaf en ik... Wat was ik? Wat deed ik hier.
"Waarom doe je dit Emelie?", ik ondervroeg het hulpeloze meisje in de hoop de puzzelstukjes in elkaar te kunnen plaatsen.
"Gabe dwong me...", ze werd slaperig, ik moest snel verder vragen.
"Waarom ben ik hier? Wat heb ik met dit gruwelijke tafereel te maken?"
"Jij bent de uitverkorene, jij kunt mij weer kracht geven...", Emelie viel weg, haar ogen gingen toe en de gloed begon te flikkeren. Ik raakte in paniek, Emelie was aan het dood gaan, en ik kon niets doen! Wat bedoelde ze met dat ik haar weer kracht kon geven?
"Juffrouw Johnston?", ik keek achterom en zag Gabe sluw glimlachen.
"Wat wilt u! Help haar!", ik rende naar Emelie en nam haar in mijn armen, ze zou niet alleen sterven. Ze mocht gewoon niet sterven!
"Ach Louise, laten we de formaliteiten even, jij bent zo'n sterk persoon, je bent paranormaal begaafd. Is het niet?"
Ik snikte, wist niet wat ik moest zeggen.
"Waar heeft u het over?", fluisterde ik, Emelie tegen me aan gedrukt.
"Je aura...", hij zweeg en keek me doordringend aan.
"Aura's zijn verzinsels.", zei ik, ik probeerde mijn stem vast te houden. Mijn geheim... Wist hij het?
"Louise, ik weet wel wat jij bent. De opdrachten die aartsengelen geven zijn mij niet onbekend.", hij zuchtte, "wil je Emelie helpen?"
Ik knikte vastberaden, het was een reactie die er bij mij was ingestampt. Help anderen, daarvoor ben je hier.
"Sta wat van jou levenskracht aan haar af."
"Hoe oud ben je?", mijn stem was opeens heel hard, ik wist wat er komen ging en hield me niet in.
"100 jaar.",hij zei het trots, alsof het een prestatie was.
"Hoe oud was je toen je dit startte?", ik werd nu echt boos, Gabe mocht opassen.
"16 jaar.",hij liet de woorden in de lucht hangen, alsof ik me iets zou moeten realiseren. Dat deed ik ook.
"Jij... Ben jij, neen jij kan geen uitverkorene zijn.", mijn mond werd droog en mijn woede veranderde in haat.
"Toch wel Louise, kijk maar.", hij draaide zijn handpalm om en opeens stond Emanuël daar. Ik was hem bijna vergeten, ieder jaar vescheen hij op mijn verjaardag, hij verzorgde de papierwinkel. Wat had hij hier nu mee te maken?
"Rose! Gabe!", Emanuël keek verbaasd.
"Jij weet hiervan?", ik begon te roepen.
"Natuurlijk, zij hebben mij Emelie gegeven.", Gabe verkneukelde zich over de situatie.
Ik zag Emanuël met pijn kijken naar Emelie, alsof hij iets wou doen maar wist dat het niet kon.
Ik liet mijn mentale barrière zakken en liet mijn gevoelens de vrije loop. Via telekinese vloog er een massieve kandelaar tegen Gabe zijn achterhoofd, hij viel plat neer op de grond. Snel trok ik mijn barrière's weer op. Ik wou geen schade aanrichten.
"Rose! Waarom heb je dat niet eerder gedaan?", schreeuwde Emmanuël verontwaardigd.
"Omdat het me niet altijd lukt.", ik keek naar Emelie, haar levensgloed ging over naar wijnrood en ze ademde heel onregelmatig. Opeens hoorde ik gebeuk tegen de houten deur, Uriek vloog letterlijk let de deur in huis.
"Louise! Wat heeft die gek gedaan!"
"Ulriek, het is verschrikkelijk."
Ik vertelde hem alles, ook stelde ik hem voor aan Emanuël.
"Kunnen we haar redden?", Ulriek knikte naar de stervende Emelie.
"Ja," Emanuël aarzelde, "Louise en jij zouden wat van jullie levenskracht aan haar kunnen geven, dat houdt ze het vast nog wel vol tot de hemel."
"Hoe?", vroeg ik vastberaden.
"Je moet je barrière laten zakken en je laten geloven dat Emelie leven verdient."
Ulriek en ik knikte naar elkaar en we deden wat Emanuël gezegd had. Intussen kwam Michaël tevoorschijn, hij had een vreemde dolk in zijn hand. De handgreep was van metaal dat met koperdraad omwikkeld was. Het lemmet was massief goud en de punt glansde door de kleine diamantjes. Ik begreep het niet en toen ik Emelie haar aura zag wit kleuren keek ik opgelucht naar wat Michaël ging doen. Ik voelde me wankel en er danste vlekjes voor mijn ogen, door de kracht die ik weggeven had. Maar niettemin kon ik zien wat Michaël ging doen. Hij stak de dolk in Gabes hart en ik krijste, Gabe begon te stuiptrekken en er stroomden straaltjes bloed uit zijn mond en neus. Het was afschuwwekkend. Ik wou hem helpen, hem wat van mijn levenskracht afgeven. Ik strompelde naar hem toe, mijn wangen waren nat van de tranen. Opeens voelde ik een arm rond mijn middel, iemand nam me vast om me weg te halen. Ik begon te schreeuwen en klauwde met mijn nagels in de armen.
"Verdomme Rose! Laat hem sterven!", Rafaël besefte ik.
"Waarom! Waarom!", Ik huilde. Heel hard.
Opeens was er een andere arm, één die in wit lich gehuld was.
"Rosemarie Kingstone, je moet het loslaten."
Ik keek in het gezicht van Emelie, gezond had ze iets kalmerends. Ik bleef wenen maar ik schreeuwde niet meer. Rafaël tilde me op en ik was opeens moe. Zo moe, levensmoe besefte ik. Of het waren gewoon weer die stomme dwangedachten. Wat haatte ik hem, meer dan ooit nu hij opeens heel de tijd weer op dook.