Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 41

Ik liet me naast Léonie neer vallen en begon boven haar hoofd in mijn handen te klappen: "Word wakker! Léonie word wakker." Ik keek de kamer rond en vroeg me af waarom niemand hielp. Raf stond met volle verbazing naar de uitbaatser te kijken die, zag ik toen, misschien nog maar 15 moest zijn. Gabriella had Léonie haar hoofd opgetild en die in haar schoot gelegd: "Ik zorg wel voor haar.", zei ze. Ik stond op en opeens nam iemand mijn pols vast. Ulriek. "Rose... Haar aura..." Ik slikte en draaide me om, tot zover had ik met mijn rug naar het meisje toegestaan, ik probeerde haar aura te zien maar zoals gewoonlijk lukte me dar nog niet. Ik slaakte een gefrustreede zucht. "Wat zie je?", vroeg ik aan Ulriek. "Wit." Dat ene woord was genoeg om mij volledig ondersteboven te halen. Gabriella had het niet gehoord en zei, bezorgd over haar bewusteloze vriendin, "Wel, dat kind mag eigenlijk best eens iets doen in plaats van daar te blijven staan." Ik sprak haar traag tegen: "Let op je woorden Ella." Ze snoof: "Pff ze verstaat ons toch niet." Ik schudde traag mijn hoofd. "Daar zou ik niet zo zeker van zijn, toch Josephine?" Het meisje keek me met grote blauwe ogen aan, heel anders dan de bruingroene ogen van de tweeling. "Jij bent het. Degene waar ik op moest wachten." Ik knikte: "Ik ben Rosemarie Kingstone, Josephine, en ik ben de uitverkorene."
Gabriella haar mond viel open. Ulriek keek naar mij en ik keek naar Raf, die op zijn buurt naar Fien keek. Hij strompelde naar voren en het meisje haar ogen blonken van de tranen de zich in haar ooghoeken vormden. Vlak voor haar stond Raf stil, hij nam haar handen en bekeek haar van top tot teen. Zijn ogen weerspiegelden veel emoties, broederlijke genegenheid en trots, pijn, opluchting, ongeloof,... Fien deed haar mond open en fluisterde erg stil: "Je bent gekomen. Ik heb je gelist grote broer." Raf trok haar tegen zich aan en de tranen van Fien bungelden over haar rozige wangen. Ik kreeg een brok in mijn keel, het was een beeldig zicht. Toen werd Léonie voorzichtig wakker: "Ella... Ik dacht dat ik Fien zag... Ze was zo mooi en groot geworden en..." Léonie viel abrupt stil toen haar ogen op haar zusje vielen. Ze sloeg haar hand weer voor haar mond en begon te wenen. "Fientje! Jij bent het echt! Ik heb 4 jaar in volle zorgen over je gezeten..." Wat ze ook wou zeggen het verdween allemaal in een huilbui. Ze smeet zichzelf tussen haar broer en zus. Hun familie was weer compleet.

"Kijk nou toch hoe groot je bent geworden!", zei Raf blij. Léonie gebaarde naar de winkel: "Heb jij deze allemaal ontworpen?" Fien knikte. Ik kuchte lichtjes. Natuurlijk wou ik dit weerzien niet verpesten maar er waren nog belangrijke zaken af te handelen. Fien kwam naar me toe en keek me met grote, bezorgde ogen aan. "Ik heb al erg lang niets meer van Jophiël gehoord. Normaal is ze er altijd, ik voel haar aanwezigheid rond mij sluimeren en..." Ik onderbrak haar: "Wacht. Je hebt met Jophiël gespróken?" Ze knikte. "Waarom vertelde je haar niet dat ze hier was?" Fien keek teneergeslagen naar de grond: "Ze... Ze wou niet dat ze het wist. Anders zouden de slechten het uit haar proberen te krijgen." Ik voelde een steek in mijn hart. Dit meisje moest al vier jaar lang in angst hebben geleefd. "Hoe kon je op je tien haar overleven?" Ze snoof: "Met geld kan alles Rosemarie." Ik grijnsde: "Zeg alsjeblieft Rose..." Ze knikte toen haar iets te binnen schoot: "Ben jij niet lady Kingstone? Het meisje van de Titanic?" Ze sloeg haar hand voor haar mond: "Iedereen is op zoek naar jou!" Ik keek naar beneden. "Echt waar?", fluisterde ik. Ze knikte. "Je verloofde was gisteren hier." Ik schrok en keek haar aan. Ze lachte: "Hij is wel knap." Raf keek gespeeld niet geïnteresseerd naar de pot met roze toermalijnen in. "Uhhm dankje... Denk ik..." Ze lachte weer. Léonie kwam naar mij: "Misschien moeten we eens naar je ouders Rose." Ik slikte een keer. "Misschien wel ja."