Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 2

Ik huurde een koets en keek naar de lijst, allemaal namen van Belgische inwoners, allemaal namen die verwant waren met Uriël, Gabriël, Rafaël en Michaël.
En hun manier van leven, job, huis en van die dingen...
"Ze bereiken iets Rose, ken je Michelangelo?"
Ik had geknikt
"Hij was Michaël's beatae."
Met pijn in mijn borst kwam ik weer bij het heden. Michael schilderde ook...
Het gesprek over Michelangelo koesterde ik. Het was belangrijk en waardevol. Trouwens het was één van de weinige keren dat ik met Rafaël had gesproken. Hij wist het meest over de beatae, die van hem werd nooit gevonden. Daarom mislukte het altijd.
"Wel wel wel, Rosemarie."
Ik schrok en schoot tegen het dak van de koets, met wild kloppend hart keek ik de engel die voor me was komen zitten aan.
Rafaël.

Als je van de duivel spreekt dan zie je zijn staart. Alleen dan dat ik hier aan een engel dacht.
"Dag Rafaël."
"Wow Rose, jij bent veranderd..."
"Tussen 10 en 16 verander je nu eenmaal veel Rafaël!", beet ik hem toe.
"Niet zo vijandig wil je. Ik heb nieuws."
Ik rolde met mijn ogen en sloeg mijn armen over elkaar: "Waarover?"
"Over de geboorte van Jezus!", zei hij sarcastisch.
Ik keek hem niet begrijpend aan.
"Over de beatae natuurlijk."
"Ach zo."
"In heel deze lijst is er één een beatae."
"Dus België heeft er één?", vroeg ik verward. Ik was nog steeds onder de indruk van Rafaëls verschijning en daarbij, wat moest ik met deze informatie.
"Erg gelovig landje."
Ik knikte: "Dan vetrek ik daarna naar Spanje. Ik was hier eigenlijk op doortocht, ik wist niet dat ze zó gelovig waren.", ik loog. Ik wou niet dat Raphaël wist dat ik in elk land gewoon wat mensen ging ondervragen zonder vast plan.
"Dat ben je niet.", Raphaël keek me doordringend aan en ik voelde mijn wangen rood worden.
"Wat?", zei ik zo onschuldig mogelijk.
"Op doortocht. Je hebt die lijst."
"Inderdaad...", ik friemelde aan de blaadjes, ik vond het niet leuk dat Raphaël zo oplettend was, ik zag hem liever als een irritant ventje dat iedereen zijn tijd verdeed.
"Ik wil je nog iets tonen."
Rafaël plaatste zijn handpalmen tegen elkaar tot er een wit licht uitkwam, hij haalde ze langzaam weg van mekaar en ik kreeg een beeld.
Ik, ik die met een jongen sta te lachen en te dansen, ik die zijn aura zie, wit. Ik die een naam in mijn boek doorstreep.
Raphaël.

Ik hapte naar adem, en zag dat ik op de grond lag. Rafaël raapte mij op vroeg wat ik gezien had. Ik kneep mijn ogen dicht. Dit kon niet waar zijn.
"Ik zal jou beatae vinden Rafaël."
Hij vervaagde langzaam voor mijn ogen maar ik zag hem wenen, van vreugde veronderstelde ik.
Rose, stop met naïef te zijn.

13 april 1912

Ik gaf mijn koetsier een fooi en stapte uit, Antwerpen. Hier woonde een Michiel. Hij was de zoon van een rijk handelaar en zou veel bereiken in zijn leven als hij het bedrijf van zijn vader zou overnemen. De avond viel en ik besloot om in een herberg te gaan slapen. In mijn bed overliep ik de beelden nog eens van het visioen. Die jongen die ik had gezien leek inderdaad sprekend op Rafaël. Krullen, lang postuur. Ik zuchtte en nam mijn dagboek. "13 april zijn we nu. Morgennacht zal mijn geliefde verdrinken. Michaël's ziel heeft hem al verlaten en mij is hij vergeten, ik heb nooit bestaan voor hem. Misschien red hij het. Hij vaart ten slotte in tweede klasse. Maar hoogstwaarschijnlijk zal hij bevriezen in het ijskoude water."
Ik klapte mijn dagboek dicht en legde het op mijn nachtkastje. Toen ik het licht had uitgeknipt en mij had opgerold onder de lakens weende ik mijzelf in slaap.