Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 48

23 mei 1912

Ik stond op mijn balkom met niets meer aan dan mijn kanten slaapkleed en zijden kamerjas. Ik keek naar de zon, hoe ze opkwam en stilaan heel de hemel kleurde. Rood, roze, geel, blauw. Een traan rolde over mijn wang. Waarom kan mijn leven niet eens simpel zijn? Waarom wordt het steeds veranderd. Ik fronste. Neen. Herschreven. Mijn leven, zowel verleden als toekomst worden telkens weer herschreven.
"Rose, alles in orde?" Ik schrok en keek opzij, op de stenen ballustrade van mijn balkon zat Rafaël in kleermakerszit. Hij keek me bezorgd aan. Ik schudde mijn hoofd en ging ook zitten op de ballustrade.
"Kom op kleine meid, wat is er gebeurd?" Ik slikte een paar keer en perste er een gemaakt lachje uit:
"Oh niets hoor! Buiten dat ik zojuist ontdekt heb dat mijn vader een aartsengel is én dat die me in de steek heeft gelaten." Want dat was het ergste. Michaël, of mijn váder, had alles van me afgenomen, geheugen en gevoelens. Raphaël verstijfde: "Hoe weet je dat." Ik snoof: "Ik heb de puzzelstukjes in elkaar geplaatst Raphaël." Het was even stil: "Rose... Je moet weten dat," hij keek weg en ik hoorde hem mompelen tegen zichzelf, "alles wat Michaël doet en gedaan heeft, is met een bepaalde reden en voor een bepaald doel." Ik stond kalmpjes op en ging voor hem staan: "O werkelijk?", zei ik ijzig kalm. En toen gaf ik hem een duw. Ik draaide me om, de engel viel. Voor ik mijn raamdeuren opende riep ik nog naar beneden: "Nu ben je een gevallen engel Raphaël." Ik sloot mijn ramen op hetzelfde moment als dat de engel zich weer liet verschijnen op het balkon. Hij had die scheve grijns en ik hoorde hem roepen: "Grappig Rose, erg grappig."

"Ik weet echt niet wat er gebeurd is, ik speelde muziek en... Daarna niets meer." Michael had me gevraagd wat er gebeurd was, waardoor ik een snee had boven mijn oog. Tijdens mijn verhaal gaf hij me niet echt aandacht en ook toen ik klaar was zei hij gewoon: "Tja..." Hij legde zijn hand in mijn nek en trok me naar zich toe. Ik duwde hem weg: "Weet jij iets?" Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. Hij trok me weer naar zich toe, harder deze keer. Maar weer duwde ik hem weg: "Als je niet met mij wil praten moet je daar ook niet mee afkomen weet je wel!"
Ik stond op en ging weg, een stomverbaasde Michael achter me latend.
Ik had toch gelijk! Nooit luisterde hij naar me! Ik had nooit wat te zeggen! Ik was meer een lustobject in zijn ogen.

Er was op mijn deur geklopt geweest en ik had hem geopend, Michael was binnengekomen en had een arm rond mijn middel geslagen: "Rose mijn kleine engel, kom eens hier." Ik had hem genegeerd en gezegd: "Lieveling je bent dronken." Hij had niet willen luisteren en had mijn rok vastgenomen om me naar hem toe te trekken: "Rose ik zei kom hier." Ik had hem een duw gegeven en hij had me geslaan en op jet bed geduwd. Hij had aan mijn jurk beginnen trekken en de rok naar boven beginnen duwen: "Rose ik wil dt al zo lang ik wil jou al zo lang." Ik had willen schreeuwen maar Michael bleef me maar slaan als ik me verzette. Gelukkig, voordat in iets anders dan mijn trots kon verliezen kwam Michaël tevoorschijn. Alles werd wit en vijf seconden later was ik helemaal alleen.

Ik knipperde even met mijn ogen, waar kwam die herinnering vandaan? Ik draaide me om en zag dat Raf tegen de deurpost stond met Léonie naast hem. Ze keken me droevig aan: "Ik had deze al een tijdje geblokkeerd gezien en vond dat je je dit misschien moet herinneren." Ik keek hen verbaasd aan: "Dankje..." Ze knikten. "Wacht! En mijn herinnering van de snee, waar is die?" Raf zette zich recht: "Rafaël heeft hem allezins niet geblokkeerd. Het zal door de klap komen." Ik knikte en Raf vertrok. "Gaat het me je?", Léonie kwam naast me lopen en ik knikte langzaam: "Ik denk dat ik misschien even afstand moet nemen van Michael." Ze knikte.

"No way! Hahahaha dat is gewoon zó niet mogelijk.", ik lachte om een verhaal dat Gabriella aan het vertellen was over een van haar vele ex-vriendjes. Léonie en Gabriella zaten me al een hele middag verhalen te vertellen over vroeger en ik luisterde, hoe normale levens waren. "En jij Rose? Hoe was jou leven?" Ik nam een slokje van mijn ijskoude limoensap. "Zoals alles in de Engelse aristocratie. Saai." Léonie lachte: "Oh kom op! Zelfs de Engelsen moeten lol kunnen maken." Ik lachte scheef: "Wel, er is een verhaal dat je misschien wel wil horen..." De meiden schoven hun stoelen dichte bij de ronde tuintafel. "Ik was 14 en er was een bal, een kerstbal, en het had al gesneeuwd buiten en alles was wit. De adel trok naar Buckingham Palace en ik keek door het raam van mijn koets naar buiten. Een paar 100 meter voor het paleis zag ik opeens voetstappen in de sneeuw, ik beval de koetsier om te stoppen en stapte uit. Met baljurk en al liep ik de voetsporen achterna. Na een minuut was ik bij het einde gekomen, een jongeman, 16 jaar, die in pak tegen een boom stond te schoppen. Ik vroeg hem wie hij was en wat er scheelde en al snuivend en briesend vertelde hij me zijn verhaal. Hij was Willem Tsjackovick, een Russisch adellid en zijn ouders wouden hem laten verloven met Mary, de toen toekomstige gravin van Harewood en prinses van Verenigd Koninrijk. Maar hij wou niet trouwen. Dus ik vertelde hem dat Mary en ik nu toevallig overeen komen en dat ik wist dat ze stiekem verliefd was op iemand anders." Gabriella onderbrak me: "Jij bent bevriend met prinses Mary?" Ik lachte: "Neen, maar dat moest hij niet weten. Dus samen stapten we terug naar mijn koets. We zijn heel de avond bij elkaar gebleven en op het einde vroegen zijn ouders aan die van mij of er een verloving mogelijk was, mijn ouders zeiden dat ik al verloofd was en Mary wou zeker niets te maken hebben met iemand de haar geen oog waardig keurde. Willem heeft me bedankt en zijn ouders hebben hem twee maand geleden onterfd." Ik zweeg even, "Hij werd betrapt in het bed van het dienstmeisje van grootsvorstin Olga.", ik leunde naar voor en fluisterde: "Volgens sommige geruchten was Olga verliefd op Willem, maar mocht ze van haar vader niet met zo'n "landloper" trouwen." De meisjes keken mij met open mond aan. Léonie vroeg of ik echt alle koningshuizen kende en ik haalde mijn schouders op. "Ik ken eigenlijk alleen dat van België erg goed, prinses Marie-José en ik komen redelijk goed overeen." Léonie trok haar wenkbrauwen op: "Die is zés." Ik haalde mijn shouders op. Gabriella werd enthousiast: "En is het echt waar dat de koning en koningin van Spanje twee jaar terug hun dode zoon Michelangelo wouden noemen?" Ik lachte: "Wat neen! Het zou Fernando zijn geweest." Léonie keek rond zich en dan naar mij: "Van wat ben jij eigenlijk opvolgster?" Ik roerde met mijn rietje in mijn limoensap. "Als mijn vader sterft ben ik The Dutches Of Westminster." Léonie fronste: "Maar je woont niet in Westminster." Ik lachte: "Neen inderdaad, moeder kon niet tegen het stadslawaai." Léonie keek me schuin aan: "Ik wist niet eens dat Westminster een duke en dutches had." Ik haalde mijn schouders op: "Queen Victoria maakte de titel, goh iets van 50 jaar terg of zo , we zijn wel officieel hoor we hebben een spreuk en wapenschild en zo." De meisjes keken me verwachtingsvol aan. "Virtus non stemma." Gabriella kreunde: "Latijn." Ik lachte: "Iets om over na te denken nou, mag ik me even excuseren." Ik had namenlijk ook nog iets om over na te denken. Het enige wezen op aarde dat leven kan beïnvloeden, schenken of bederven. Die persoon kon mij meer vertellen over Michaël. Ik had gisteren uitgevogeld dat het antwoord een moeder is. Maar ik zag het dus echt niet zitten om mijn moeder onder ogen te komen.