Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 39

Léonie trok het blaadje uit mijn handen en fronste. "Wat staat er?" Gabriella, die vanaf het begin met haar ogen wijd open had staan staren begon te schreeuwen, ze viel op haar knieën en er rolden tranen over haar gebruinde wangen. "Ella!", Léonie viel naast haar neer en wou aan haar schouders schudden. Ik hield haar tegen en zei met een ijzige stem: "Ze heeft een visioen." Ik knielde voor haar en Léonie stond aarzelend weer op. Gabriella's geschreeuw was nu een armzalig gesnik en een fluistering van smeekbeden. "Niet doen, alsjeblieft laat haar met rust." Ik wist dat ik niets kon doen, ze moest het visioen uitzien. Gabriella rolde haar linkermouw op, nog steeds in volledige trance. Ze zette haar nagels in haar vel en op dat moment wist ik dat ik wel moest ingrijpen. Ze ging zichzelf verwonden, als het visioen ondraagelijk is deed de ziener dit vaak als instinctieve reactie. Een pijnlijke prikkel zorgt ervoor dat je visioen vergaat. Ik rukte haar pols weg en stuurde en muur van telepathie naar haar toe. Ze viel neer en haar hoofd raakte met een luide 'bonk' de grond. Raf hielp haar overeind en Léonie mij. "Alles in orde met jullie?", vroeg ze. Ik knikte. Ze ging zichzelf openhalen...

"Rose?" Ik was van mijn storl gevallen en mijn moeder was aarzelen door mijn grote eikenhouten deur gestapt. Ik had naar mijn sneeuwwitte huid gekeken, er hadden rode strepen over gelopen. Mijn moeder was naar me toe gelopen en had de wond verbonden. "Waarom? Waarom lieve schat..." Ik had verdwaasd voor me uit gestaard, had geprobeerd me het visioen te herinneren dat me zo gekweld had, maar het lukt me niet. Ik was in snikken uitgebarsten en mijn moeder had me getroost. "Het is de leeftijd." Had ze gefluisterd.
Ik was 14.

Gabriella kwam bij en keek verdwaasd rond, haar ogen vielen op mij en liepen vol met tranen ze sloeg een hand voor haar mond en rende naar me toe. Ze sloeg haar armen om haar een en ik probeerde haar wat te troosten, volledig verbaasd over wat er gebeurd was. "Rose! Je leeft nog, je bent hier nog! Ik was zo bang." Ik keek over Gabriella haar schouder naar Ulriek, hij had de brief gelezen. Op het zelfde moment drong het tot ons door wat Gabriella had gezien. Ik slikte. "Ella... Stierf ik?" Ze zette een stap achteruit en wreef haar wangen droog, ze schudde haar hoofd. "Neen. Maar er was een man, ik kon hem niet zien, en hij... Hij wou je vermoorden..." Haar stem stokte, het laatste was eruit gekomen als een fluistering. Ik schrok niet, toonde geen enkele emotie. Dood was iets kouds en ik kon ermee omgaan. Mijn eigen doodsvonnis horen was een nieuwe ervaring maar ik wist dat drama maken niets ging helpen. "Kan iemand mij nu eens eindelijk zeggen wat er aan de hand is?! Wat staat er in die brief en wat heeft Ella gezien!", Léonie stond te roepen en enkele Britten wierpen ons geïrriteerde blikken toe. Ze was bezorgd... Ik zuchtte: "Ga zitten." Léonie gehoorzaamde. "Iemand wil me vermoorden." Haar mond viel open, daarna rende ze naar me toe en zie bloedserieus: "Jij kan vechten, toch?" Ik knikte. "Er zal je niets overkomen, ik zal ervoor zorgen." "Léonie, dat is echt niet..." Ze onderbrak me. "Neen. ik beloof dat jou niets zal overkomen, ik beloof je dat ik mijn leven zou geven voor jou." Ik knikte... Wat kon ik anders doen?