Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 37

17 mei 1912

Ik stapte uit de ferry en wandelde wat verder weg van de zee kant. Ik wachtte op de rest en terwijl ik dat deed hoorde ik de melodieuse klank van het Brits. De golven van de zee sloegen tegen de haven rand en een zilte lucht drong mijn neuw binnen. De Noordzee was donker en grijs. Wolken verborgen de zon, in onderdrukte een grijns. In Engeland doet het er niet toe dat het mei is, het regent. De anderen komen op een drafje naar me toe en Léonie haakt haar arm door die van mij, samen slenteren we de haven door om ergens een paardenkar aan te houden. Léonie had me verteld dat haar Engels behoorlijk basaal was en ik had haar aangebode om het haar te leren. Als je het eenmaal door hebt is het niet zo moeilijk meer. Daarom verbaasde het me toen ze stil stond om een kop van een krant te lezen. Ik wou lachend een opmerking geven over dat het niveau van kranten hoger lag dan 6 jaar toen ik besefte waarom deze kop haar aandacht getrokken had. Mijn naam stond erin.

"Lijk van Rosemarie Kingstone nog steeds spoorloos."

Ik schrok en sprong een meter achteruit. Léonie nam mijn tas met de geldbuidel die Engelse ponden bevatte en gooide hem naar Raf, hij kocht een krant terwijl zij zelf mij probeerde te sussen. "Het is oké, je bent terug nu."

"Ik moet mijn ouders onder ogen komen Léonie... Ik kan ze niet zo verdrietig laten..." Léonie trok me tegen zich aan en Gabriella kwam me ook een hart onder de riep steken. "Ik weet zeker dat alles in orde komt, je ouders zullen vast ni boos of zo op ke zijn!" Ik glimlachte klein, Gabriella was een lief, joviaal en spontaan meisje die zich nooit liet doen. "Ze zullen razend zijn... Wat moet ik en zeggen! Ze geloven me dus echt niet!" Raf duwde de krant in mijn handen: "Lees eens voor, Rose." Ze noemden me nu bij mijn echte naam en dat gaf me ergens toch wel een raar gevoel. "Rosemarie was een van de vele passagiers op de Titanic die een maand geleden zonk. Ze is nooit teruggekomen, niemand heeft iets van haar vernomen. Dood zou je denken. Maar haar lijk lag niet in het water en aangezien Juffrouw Kingstone een eersteklasse passagier was zou ze sowieso een reddingsvest hebben moeten krijgen. Waar is Rosemarie Kingstone? We vroegen haar verloofde Michael Hammings of hij meer wist: "Ik heb haar nooit gezien aan boord. Ik dacht dat ze zeeziek was en daarom die vier dagen lang binnen bleef... Nu betwijfel ik of dat ze wel effectief aan boord is gegaan." Michael is nu terug naar Engeland om haar te zoeken."

Michael in Engeland! Ik liet de krant vallen. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Blij? Opgelucht? Verdrietig? Toen ging er een belletje rinkelen. "Rafaël?" De aartsengel draaide zich naar me om. "Ja Rose?" "Michael herinnerde zich mij toch niet meer?" Hij krabde aan zijn oor. "Juist... Dát."ik trok een wenkbrauw op. "Dat was een leugentje..." Mijn mond viel open. "Hij herinnert je best wel nog hoor... Gabriël wou gewoon niet dat je halsoverkop naar Amerika vertrok." Ik had opeens de neiging om iemand te slaan. Ik marcheerde met samengeknepen handen naar een meelzak en schopte er keihard tegen. "Zijn er zo nog dingen die ik misschien moet weten?" Rafaël kwam naar me toe en pakte mijn handen vast: "Het verleden kan ik niet veranderen Rose, alsjeblieft vergeef me maar ik kan je niets prijs geven. Ik gééf om je en daarom en ik hier, ik zal je beschermen. Maar het is jouw strijd. Jouw geheimen en raadsels en je moet ze zelf ontrafelen anders eindigt het verkeerd." Ik liet mijn voorhoofd tegen zijn borst leunen. "Waarom?" Hij zuchtte. "Je zult wel zien."