Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 46

20 mei 1912

Ik hield mijn parasol iets meer naar rechts, de zon scheen zelfs in Engeland genadeloos. Michael zijn arm voelde als thuis aan, en mijn slanke pols erop was het meest normale ter wereld. We wandelen door de tuin, onze tuinen waren erg mooi verzorgd en erg groot. Hij stopte bij een wit latten bankje en ging zitten. Het bankje stond tussen twee rozenstruiken en erboven liep een boogplant die in mei altijd bedekt was met prachtige geurige bloemen. Mijn moeder vertelde me altijd dat je op dat bankje de ware liefde vindt.

"Ik vind dat we nu toch wel al oud genoeg zijn Michael."
Hij had zijn hoofd geschud: "Je bent te jong om dat te leren." Ik had zijn hand gepakt: "Maar ik ben verliefd op jou, ik hou van jou." Toen had ik hem meegesleurd naar het witte bankje waarop je de liefde vindt. Hij was naast me komen zitten en we keken elkaar aan. "Ik zou zonder jou niet meer kunnen leven Michael.", had ik zachtjes gefluisterd. Michael had mijn wang gestreeld en had me gekust.
Onze eerste kus.

"Rose?" Ik knipperde even met mijn ogen. "Ik weet het nog.", zei ik maar. Hij klopte op het plekje naast hem en ik nam mijn zakdoek, ik wreef ermee over de bank en ging dan zitten. Hij knikte en leunde naar me toe, ik sloot mijn ogen en liet me meevoeren door de kus.

Na het middagmaal nam ik Catherine mee naar de stallen, we klommen elk op een paard. Nou ja, zij nam haar pony. Ik aaide over de snuit van mijn zandkleurige paard, en fluisterde: "I missed you Flashing Light." Met pijn in mijn hart dacht ik terug aan Persephone en Richard. Wat was er met hen gebeurt? Ik schudde het gevoel van me af en besteeg mijn paard.
"So, Kate, hoe gaat het met vrienden en zo." Catherine snoof even en ging dan verder: "Wel, toen bekend was dat ik de enge Kingstone erfgenaam was, werd ik opeens razend populair." Ik knikte: "I see." Ze snoof weer: "Thomas vroeg me om naar het Equinox bal te gaan samen." Ik viel bijna van Flashin Light door haar toon. "Katie dat is wat je altijd wou toch?" Ze snoof, man wat deed ze dat vaak was ik ook zo, "Ja, als hij echt van me zou houden ten minste." Ik knikte: "Misschien doet hij dat ook." Ze was even stil en ik spoorde mijn paarde aan:
"Come On Flash! Let's run!"

21 mei 1912

"Kijk eens wat ik uit Amerika heb meegebracht Rose, het is daar razend populair." Ik keek naar het donkerbruine goedje dat Michael vasthield en trok mijn neus op. Hij lachte: "Kijk, hier is de reclame ervan." "Coca Cola.", las ik. Michael duwde de vloeistof onder mijn neus, en mijn neus prikte door het koolzuur. Ik nam het glas over en bekeek het argwanend. Michael legde zijn hand op mijn heup. "Drink het." Ik knipperde verbaasd naar hem, "Waarom?" Hij haalde zijn schouders op: "Het is lekker." Ik nam een slokje en werd verrast door een geweldige smaak. "En?", vroeg Michael. Ik grinnikte: "Wanneer importeren ze dit in Engeland?"

Ik duwde een paar toetsen in op mijn vleugelpiano. Het geluid weergalmde door de balzaal en ik ademde diep in.
Het zwanemeer, de vier seizoenen, de nitenkraker. Ik moet uren hebben gespeeld. Opeens hoorde ik geklap en geschrokken draaide ik me om. Raphaël.
"Bravo Rose."
"Raphaël, wat brengt jou hier?"
"Ik wou je iets laten zien."
"Wat? Sorry als ik even niet kan volgen hoor..."
Raphaël draaide met zijn pols en alle instrumenten begonnen met spelen van een beeldschone stijldans. Ik sloot mijn ogen en wiegde mee op de muziek. Toen ik ze opendeed had ik een baljurk aan van Italiaanse zijde, dieprood en erg bol. Ik strekte mijn in handschoen gestoken armen uit en draaide rond. "Wat..." Ik keek op en zag Raphaël met uitgestoken hand grijnzend naar me kijken. "Can I have this dance?" Ik bloosde: "Het is lang geleden dat ik nog heb gedanst..." Ik wou nog zeggen van voordat ik met Michael samen was maar de engel onderbrak me: "Van voor je borsten had." Ik bloosde en lachte hardop. Raphaël nam mijn hand en maakte kringetjes aan de binnenkant van mijn pols. "Lachen staat je, je zou het vaker moeten doen." Ik zuchtte: "Wanneer zou ik dat moeten doen? Ik heb veel aan mijn hoofd." De twintig jaar uitziende jongeman kwam dichterbij: "Op momenten als deze." Ik sloot mijn ogen en ademde zwaarder, waarom? "Je moet gewoon even alles loslaten en je laten leiden." Hij legde zijn voorhoofd tegen de mijne en nam mijn hand. Met zijn rechterhand ging hij naar mijn heup en zo begonnen we de dans. Het was fantastisch, ik verloor mezelf volledig, ik vergat Raphaël, ik vergat de missie, ik vergat mijn familie. Ik was alleen met mezelf en die prachtige muziek en zwoele dans. Niemand kon me dit afnemen.
"Uhum." Ik schrok op en keek naar de deur van de zaal. Daar stond Michael me raar aan te kijken. Ik zuchtte, voor hem moest ik er natuurlijk uitzien als een gek die met zichzelf danst zonder baljurk en zonder muziek. Michael geloofde niet in de engelen, hij geloofde wel in God, maar niet sterk. Bijgevolg dat ik hem nooit had kunnen overtuigen van zijn beatae zijn en van de engelen en mijn missie. "Weer bezog met je onzichtbare vriendjes Rose?" Ik kreeg de rillingen van zijn stem en manier van doen, hoe hij daar zo nonchalant stond. Raphaël liet me los en keek nijdig naar Michael. "Michael, lieveling, ze bestaan echt." Probeerde ik zwakjes maar mijn verloofde kwam met een luide holle lach naar me toe gestapt. Zijn blik verduisterde en ik voelde Raphaëls hand rond mijn bovenarm. "Hou je van me Rose?" Michael gromde het bijna. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen: "Ja... Ja natuurlijk." Hij greep naar me maar Raphaël trok me achter zich. Michael schreeuwde: "Ik wil dat je echt van me houdt Rose! Ik wil jou!" Ik keek naar mijn vastgeklemde arm en naar Michaels rode gezicht en bewegende mond die maar bleef vormen dat ik van hem moest houden. Alles was een waas en er zat precies een demper op mijn oren, want ik hoorde niets meer. Ik bleef naar mijn bovenarm kijken en opeens zag ik Raphaël naar me schreeuwen. De woorden drongen te laat tot me door want ondanks dat ik werd vastgehouden vloog ik naar achter door een klap. Ik kwam met mijn hoofd hard op de parketvloer terecht. "W-w-wat...", probeerde ik eruit te krijgen. Ik zag Michael met uitgestoken hand staan en vol van concentratie. Dan vloog Raphaël op hem af. "Jij vuile...", hoorde ik de aartsengel roepen en dan verloor ik het bewustzijn.

22 mei 1912

Ik werd wakker, zonder pijn. Ik keek op en zag mijn moeder naast mijn bed huilen. "Mom..." Ze keek op en gaf me een knuffel. "Rose! Het is weer begonnen." Ik fronste. "Je weet vast niet waar deze vandaan komt." Zei ze en ze overhandigde me een handspiegel. Ik nam hem aarzelend aan en keek in de spiegel. Ik had een immense snee boven mijn oog. "Waar komt die vandaan Rose?" Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar klapte weer dicht en fronste. Ik zocht naar de herinnering van gisterenavond maar vond hem niet. Mijn moeder huilde weer en ik lag er beteuterd bij.

Ik stormde de tuin in, mijn hoed vasthoudend en mijn jurk met een hand opgetrokken zodat ik niet viel. Als ik ver genoeg was riep ik: "Raphaël! Raphaël!" Fel groen licht verspreidde zich en Raphaël verscheen noncahalant als altijd voor me. "Hey Rose." Zijn ogen stonden verdrietig en ik vermande me. "Waarom?" Vroeg ik. "Waarom wat?", was zijn antwoord.
"Waarom heb ik dit.", ik wees naarde snee boven mijn oog.
"Omdat je slechte mensen rond je hebt.", mompelde de engel. Ik was verward. Verkeerde mensen? In gedachten ging ik mijn vrienden na toen het kwartje viel. "Je bedoelt de valse beatae." Raphaël knikte. "Heb je enig idee wie het kan zijn?" Ik haalde mijn schouders op en schudde van neen met mijn hoofd. "Moet dat dan?" Hij lachte hol: "Rose, normaal gezien hou ik mij mooi buiten deze zaak, al die ziel toestanden kunnen me niets schelen! Maar dit keer is onze valse beatae een gevaar voor je! Ik kan dir niet laten gebeuren. Wat Michaël ook mag beweren." Hij sloot abrupt zijn mond en ik keek hem doordringend aan. "Wat beweert Michaël?" Hij wendde zijn blik af: "Dat is iets dat ik je echt niet kan zeggen Rose." Ik siste: "Oh waarom niet?" Hij keek me met van die grote groene ogen aan en sloeg zijn vleugels uit. "Omdat iemand anders dat beter kan doen." Hij steeg op en ik stampte op de grond.
"WIE DAN!" Schreeuwde ik. De lucht rondom mij beefde en de volgende zomerbries bracht geluid met zich mee: "Het enige wezen op aarde dat leven kan beïnvloeden, schenken en verderven." Ik liet mijn hoofd in mijn nek vallen en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Right. Een raadsel. Mijn hoed viel af en de wind trok aan mijn opgestoken haren. Ik zuchtte, nam mijn hoed op en wandelde terug naar het landhuis.

Its ma birthdaaaaay!!!! Hahaha! Dank jullie wel! Ik sta in de top tien van historische fictie 😝 dlevdlandizbkfbzkfbzkfbzkdkz.
Love you guys!
Don't forget:
Vote
Comment
Follow