Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 4

"Louise, alles in orde?", Ulriek keek me oprecht bezorgd aan.
"Ulriek, ik wil dat je me naar je huis brengt. We moeten praten."
Hij knikte, één en al zakelijk, iets in mij zegt dat hij het wist. Dat hij wist dat hij een kleine paranormale gave had. Michael had er ook één, ik voelde het iedere keer dat hij mij aanraakte, maar het zat zo diep weggestopt dat hij hem niet vond. Deze beer van een man had hem gevonden. Dat wist ik gewoon.

"Dit is mijn huis.", Ulriek maakte geen weids gebaar, hij zei het kort, een teken dat hij ter zake wou komen.
"Je woont erg mooi Ulriek."
"Dank je."
"Maar ik denk dat je weet dat ik daarom niet hier ben."
"Inderdaad, het gaat over dat aura ding hé?"
"Ja," er kroop een lach over mijn gezicht, "ik kan je zeggen wat je bent."
Ik vertelde hem alles, dat mijn ziel puur is, dat zijn ziel gevuld is met een stuk van de aartsengelen. Ik vertelde hem dat hij aura's kon lezen omdat dat één van de vier goddelijke krachten is. Uriël leest aura's, Gabriël kijkt in de toekomst, Michaël leest gedachten en Raphaël manipuleert ze. Ik vertelde dat ik de basis van ze allemaal bezat en dat ik de beatae moest zoeken om zo de apocalyps tegen te houden.
"Dat is... Ongelooflijk.", Ulriek streek aijn hand door zijn kastanjebruine haar.
"Ulriek, ik weet dat het onmoglijk klinkt maar kijk naar mijn aura, ik heb geen normale kleur."
Ik zag zijn ogen wazig worden, hij keek recht door me heen. Ik was bang, bang dat hij me niet zou geloven. Maar ik zag zijn mond openvallen en ik wist dat het gelukt was.
"Waar moeten we naar toe baas?", hij lachtte, blij dat hij iemand had gevonden die hem had verteld wat er met hem aan de hand was.
"Jij bent Duitsland, ik heb nog België nodig. Er is er waarschijnlijk ook één in Spanje en Amerika. Met jouw hulp zouden we de gebieden moeten kunnen vinden, weet je hoe je aura's van een land of stad moet lezen?"
Hij knikte
"Goed, pak je koffers. We gaan."
Ulriek ging de kamer uit en ik wreef over mijn slapen, ik was blij, ik had een beatae gevonden maar dat aura lezen eiste een zware tol van mij.
"Rose, is het waar?"
Ik keek op, Uriël stond daar.
"Ja, ga maar naar hem toe, hij gelooft alles."
Ik zag Uriël dankbaar kijken, voor de engelen zijn hun beatae net als hun kinderen.
Uriël ging Ulriek achterna en ik kwam weer alleen te zitten, ik zocht in mijn tasje naar een balpen en mijn notitieboekje. Ik begon met het zoeken naar een naam die op één van de aartsengelen leek, er waren heel veel Michiels maar ze leken me allemaal nutteloos.
"Wow Rose, jij bent gestrest!"
Ik schrok op en zag drie twintigers op me neer kijken.
"Michaël, Gabriël en, o wow, zelfs Rafaël! Waar heb ik dit aan te danken?"
"Zo vereerd met mijn bezoek Rose?", Rafaël grinnikte om zijn eigen grapje, ik rolde met mijn ogen.
"Hou op Rafaël.", Gabriël was zijn kille zelf.
"Tot uw orders broer!", was die man dan nooit eens serieus?
"Michaël... Hoe voel je je?", ik keek hem vol medeleven aan.
"Daarvoor zijn we hier Rose," Gabriël antwoordde in plaats van Michaël, "Michael is niet dood, hij kon ontsnappen en zit veilig in Amerika."
"Maar... Is hij nog steeds een beatae?"
Michaël knikte, maar hij leek niet blij. Waarom niet? Hij had zijn beatae nog en normaal gezien zou Michael zich mij nog herinneren.
"Wat is het probleem dan!"
"Hij is in het water gevallen en had geen reddingsvest aan..."
"Maar hij leeft toch nog!", ik schreeuwde praktisch wat proberen ze me hier nu duidelijk te maken?
"Stop met haar zo hysterisch te maken Gabriël!", Rafaël nam het woord en ging op zijn hurken voor de bank waar ik op zat zitten.
"Michaël heeft op een gegeven moment erg weinig zuurstof gehad... Hij herinnert zich sommige dingen niet meer."
"Hoe erg?", ik wist wat er ging komen en begon te fluisteren.
"Hij weet dat je bestaat maar hij herinnert zich niets meer van jullie... Romance."
Ik liet mijn schouders hangen en boog naar voor, Rafaël ging weer bij zijn broers staan en ze keken elkaar bezorgd aan. Ze wisten dat als mijn emoties hoog opliepen er van alles kon gebeuren, de laatste keer dat ik een woede uitbarsting had gekregen vlogen alle borden aan stukken tegen de muur.
"Het is niet waar," ik fluisterde weer, "Michael leeft nog, hij weet alles nog maar míj is hij vergeten?" Mijn stem werd harder, ik zag Michaël in elkaar krimpen toen ik verder ging:
"Hoe kan dat, ík ben zijn dierbaarste! Ik ben zijn verlóófde!", mijn stem werd venijnig en sneed door de stilte heen.
"Hoe kan het!" De bom ontplofte, ik begon te wenen en te schreeuwen dat het onrechtvaardig was, dat hij van mij hield en dat onze liefde zo sterk was dat hij zich die wel moest herinneren, ik duwde de engelen weg en balde mijn handen tot vuisten, de ramen sprongen en de glasscherven suisden langs me heen, er sneed er één in mijn wang maar ik voelde hem niet, ik voelde alleen maar een vreselijke pijn in mijn borst. Ik schreeuwde het uit en nu viel de kroonluchter van het plafond naar beneden. Hij zou op mij gevallen zijn als Michaël hem niet met telekinese had weggeslingerd naar de andere kant van de kamer. Ik bleef huilen en schreeuwen. Uriël stormde naar de salon toe en greep mijn schouders vast, ik klopte met gebalde vuisten op zijn borst, maar hij bleef staan. Hij nam mijn polsen vast en dwong me hem in de ogen te kijken.
"Rose adem diep, stop dit!"
Het hielp niet, niets kon mij kalmeren, de pijn in mijn borst was te hevig.
"Laat mij Uriël, we doen dit op mijn manier!", Rafaël kwam naast hem zitten en keek me recht aan, ik hoorde zijn stem in mijn hoofd:
"Ga slapen, ga slapen Rose."
Ik werd heel moe en stopte met kloppen op Uriëls borst, ik stopte met huilen en schreeuwen, ik werd rustig en fluisterde:
"Ik ga slapen."
Net voor de zwarte sluier van vermoeidheid over me neerstreek herinnerde ik me dat Rafaël gedachten kan manipuleren.