Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 28

We wandelden met zijn alle door de warme straten van Spanje. Léonie en ik hadden een waaier gekocht om ons zelf koelte toe te wuiven. Maar blijkbaar waren er een paar regels omtrent die waaiers want toen ik boven mijn waaier uit de mensen zat te observeren kwam er een jongen naar mij toe gelopen met rozen en een vette knipoog. Spanjaarden...

We gingen op stoeltjes zitten in de schaduw van een terras genaamd: "El Stupido" het was later op de middag en de kermis ging bijna opengaan. Blijkbaar was dat hier in deze stad een heel gebeuren want iedereen was opgewonden. Ik bestelde een glas water en keek hoe de zon rustig wegzakte en de feestverlichting van "El Stupido" aanging. De muziek werd luider gezet en er verschenen meisjes met donker haar en een getinte huid. Ze hadden gouden armbanden rond hun polsen en een paar hadden er een Roos tussen gestoken. De meisjes hadden weide rokken aan met veel rusches die zwaar uitwaaierden iedere keer dat ee bewogen. Ze waren gekleed in zwart en rood met gouden accessoires en hoge hakken. In hun linkerhand droegen ze castangettes. Het waren flamingo danseressen. Raf en Ulriek keken met open ogen toe hoe de meisjes begonnen te dansen en te zingen. "Volgens mij hebben we een overlast aan testosteron.", mompelde ik. Léonie lachte en keek me geheimzinnig aan. Dan liep ze het café binnen om even later met een witte bloeise en een rode rok terug te komen. Ze wierp zich tussen de danseressen en begon mee te doen. De meisje toonden hun lange mooie benen door hun rok in hun handen te nemen en en wild met die stelten te zwaaien. Léonie deed lachend mee. Raf keek naar mij en ik schudde heftig mijn hoofd. "Voor geen goud.", maakte ik hem duidelijk. Toen stond hij op en liep hij naar de muziekanten. Unriek keek met een dromerige blik naar Léonie. "Jij valt serieus uit de toon angelito." Geschrokken draaide ik mij om, verwachtend een aartsengel te zien staan, maar het was een knappe jongeman van 18 of ouder. Ik keek hem geamuseerd aan. "Waarom wel Señor?" Hij stak zijn hand uit naar mijn haren, "Witblond... Dat kom je zelden tegen hier in España." Ik voelde me ongemakkelijk tot hij eraan toevoegde: "Jammer genoeg." Hij boog en stak zijn hand uit, "Mag ik deze tango met u delen?" Ik straalde: "Seguro señor!" En ik nam zijn hand aan. Toen hij zijn hand op mijn heup legde kon ik over zijn schouder kijken en zag ik Raf aan de zijkant van het podium staan. Hij was niet jaloers eerder teleurgesteld. Natuurlijk! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, hij had deze dans aangevraagd. De muziek begon zwoel te soelen en ik verloor me volleidg in de Tango met deze onbekende Spanjaard. "Bevalt het je angelito?" Ik glimlachte: "Hoe noemt u señor?" "Lionell, angelito. En ik zou achter jou naam kunnen vragen maar dat verandert niets aan het feit dat ik jou een angelito vind." Ik moest lachen. "Louise.", vertelde ik hem. "Ah, Louisa! Zoals het zuchten van de wind!" Ik moest weer lachen. "Angelito, dat is de verkeerde expressie voor deze dans," hij liet me vallen om me dan weer op te vangen, "wees passievol." Zo dansten we door en op het einde kregen we een applaus. Lionell boog en kuste mijn hand waarna hij die in de lucht stak. Iedereen juichte. Hij trok me naar zich tie en fluisterde in mijn oor: "Doe me een pleziertje en kom vanavond naar de tent van Gabriella Rossa. Ze staat in het midden van de kermis." Hij plantte een kusje op mijn wang en liep weer weg. Ik merkte dat ik mijn adem had ingehouden. "Wie was dat?", vroeg Raf. Ik draaide me lachend en met mijn ogen rollend om. "Lionell, een goede danser maar nog niet half zo aantrekkelijk als jij." En snel gaf ik hem een kusje op zijn wang. Hij grijnsde.