Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 50

Deel 3: het gevecht

Ik kwam stillaan bij bewustzijn en voelde de harde grond onder me. Ik opende mijn ogen, niet dat het veel hielp want de duisternis omsloot de ruimte waar ik me bevond. Ik ging recht zitten en wreef over de bodem, steentjes haalden mijn hand open. Ik zuchtte en stond recht. Ik liep door naar voren tot ik tegen een muur botste, daarna volgde ik de muur om bij de volgende te komen. Na een tijdje had ik de volledige ruimte afgelopdn en wist ik waar ik was. Ik liep naar een muur en volgde met mijn handen de bovenste rand tot ik een houten plank tegen kwam, ik trok er met alle macht aan en zilveren maanlicht stroomde binnen. Ik was in de ruimte die mijn zus en ik gedoopt hadden tot de vergeten kelder. Het was de enige ruimte dat moeder niet had ingericht. Ik vroef me af waarom ik hier was en toen vlogen de herinneringen weer binnen. Michael had telekinese gebruikt om de rozenstruiken in elkaar te weven als een net en om me er daarna weer tegen aan te gooien. Ik panikeerde, want opeens vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats, mijn moeder die wegvloog, de snee boven mijn oog van een paar dagen terug en alle blauwe plekken die ik had. Waarom ik mezelf gevechtkunsten had geleerd. Alles werd me duidelijk. Michael wist dat hij een beatae was, en dat misbruikte hij. Heel even wist ik niet wat ik met deze ontdekking moest doen. Toen schoot het me te binnen, wat Rafaël tegen me gezegd had:

"Omdat je slechte mensen rond je hebt."
" bedoelt de valse beatae."
"Heb je enig idee wie het kan zijn?" "Moet dat dan?"
"Rose, normaal gezien hou ik mij mooi buiten deze zaak, al die ziel toestanden kunnen me niets schelen! Maar dit keer is onze valse beatae een gevaar voor je! Ik kan dit niet laten gebeuren. Wat Michaël ook mag beweren."

Michaël

Ik beet op mijn lip, zou ik het doen? Hem roepen? Ik verwierp het idee meteen weer, als Rafaël die belofte had gemaakt kon Michaël dat waarschijnlijk ook niet. Ik keek nog eens goed rond in de kelder nu er licht was en zag iets dat me helaas veel te bekend voorkwam. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. De ijzeren kettingen en handboeien fonkelden eng in het bleke licht en ik deinsde achteruit. Mijn visioen... Mijn visioen stond op het punt om uit te komen. Ik moest hier weg geraken!

Ik zat met opgetrokken knieën tegen de muur en wreef over mijn voorhoofd, wat heb ik allemaal ontdekt het afgelopen halfuur?
1: Michael wist dat hij een beatae was
2: Michaël wist wie de valse beatae was
3: ik stond op het punt om verkracht te worden.
Want daar ging mijn visioen over, eerder deze maand. Toen ik met Léonie aan het drijven was in dat meertje, op weg naar Spanje. Vlagen van het visioen schoten door mijn hoofd.
"Degene die je liefkoost."
"Je bent echt de dochter van je moeder."
"Je vader daaretegen, altijd bereid om zich helemaal te geven."
"Wie had ooit gedacht dat je zo slim kon zijn?"
"Ontdekken dat ik de valse beatae was."
Mijn vader, Michaël, had alle regels overtreden door met een menselijke vrouw naar bed te gaan. Ik zou graag eens met hem praten, maar nu hoeft het niet, want nu weet ik het zelf al.
Michael was de valse beatae.
Een hele hoop gedachten zoefden weer door mijn hoofd. Michaël moet dit geweten hebben, Rafaël moet mijn gedachten en gevoelens gemanipuleerd hebben waardoor ik dacht dat ik verliefd was op Michael. Waarom? Waarom was het zo belangrijk dat ik mijn missie verzuimde? Waarom konden ze zich er nu gewoon niet bij neerleggen? Zijn ze dan zo machtzuchtig? On-ge-loof-lijk. Dat ze mij dit hebben aangedaan. Maar eerst moet ik hieruit geraken. Voor Michael komt, me vastketend en me verkracht. Ik ging naar het kleine raampje en keek of ik erdoor kon klimmen. Dat ging waarschijnlijk niet lukken. Ik schopte tegen de muur en hoorde iets kraken. Verschrikt draaide ik me om, een silhouet met een kandelaar verscheen, ik gilde en werd tegen de grons geslaan.

"Ja, ja Rose, hier zijn we dan. Ik wed dat je intussen alles ontrafeld hebt."
Ik kwam stillaan bij bewustzijn en kon niets zien omdat mijn ogen dik zaten, mijn handen waren op mijn rug vastgeketend. En mijn voeten waren ook omsloten door ijzeren boeien. Ik huilde, toen ik merkte dat ook mijn kleed gescheurd was. Ik hoorde Michael dichterbij komen. "Kom kom Rose, we weten allebei dat jij niet aan boord bent gegaan van de Titanic, dat jij gewoon bent weggelopen om me achter te laten." Ik moest gewoon antwoorden: "Michaël zei dat je was vergeten wie ik was." Michael lachte hol, "Dat was toneel liefste, om jou volledig kapot te krijgen zodat wij meer macht over jou hadden." What? Ik schudde mijn pijnlijke hoofd: "Ben jij aan boord van de Titanic gegaan?" Michael snoof: "Natuurlijk niet! Denkje dat Gabriël me wou laten gaan nadat hij dat akkefietje met de ijsberg had gezien?" Ik huilde zachtjes: "Waarom doe je dit Michael? Waarom verzwart je je witte Engelen Ziel?" Michael boog zich naar me toe: "Omdat ik jou wil Rose." Ik slikte: "Ik hou niet van jou, heb nooit van jou gehouden ook niet."
"Maar stiekem wil je dat wel." Ik kokhalsde toen zijn stinkende adem langs mijn wang ging: "Neen!" Hij trok me naar zich toe en ik wendde mijn gezicht af: "Maar ik wil jou Rose! IK WIL JOU!" Toen kropen zijn handen onder mijn kleed en gilde ik, hij sloeg me. Hij sloeg me tot ik mijn mond hield. "Stop alsjeblieft.", fluisterde ik, maar het hielp niets.
"Als ik jou was zou ik haar nu meteen losmaken." Rafaël!
"Nog een geluk dat ik niet meer naar jou hoef te luisteren, Rafaël." En toen vloog Michael dus tegen de muur. Hij klom recht en ik hoorde dat er een gevecht bezig was. Met wild kloppend hart wachtte ik, totdat de winnaar naar mij zou komen.