Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 34

Ik draag dot hoofdstuk op aan alle lezers die comments plaatsen, want dat is echt heel tof! Dank jullie wel!!

#########################################

"Je kan hem redden, Léonie!" De groep zat in de Sint-Baafs te bidden terwijl Léonie ik een eindje verderop op de Michielsbrug aan het praten waren. Léonie hief haar hoofd op naar de zon, "Hoe dan?", vrieg ze twijfelend. Ik draaide om mijn as zodat ik met mijn handen op de stenen leuning steunde en naar de Schelde kon kijken. Léonie bleef met haar rug tegen de stenen kant staan. "Ik weet het niet, we moeten gewoon logisch nadenken. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt ze Léonie, je hebt de Gemmae. Je weet hoe je overweg kan gaan met de Luto Via. We moeten nu alleen een manier vinden om Raf te genezen.", ik balde mijn handen tot vuisten en ontspanden ze dan weer, het was niet eerlijk. Waarop moest dit nu toch gebeuren? Alles liep zo goed. Mijn beatae waren geweldige mensen, ze konden met elkaar overweg komen en er waren geen taalbarières. Zelfs Gabriella had zichzelf het Vlaams geleerd ip jongere leeftijd. "Ik kan niet genezen als ik niet weet hoe ik dat moet doen Louise. Ik kan niets genezen zolang ik niet weet wat en hoe en waar." Daar had ze een punt. Ik legde mijn hoofd op de stenen reling en luisterde naar de Gentse geluiden. Léonie legde haar hand op mijn schouder en wreef er zachtjes over. Het werkte kalmerend. Ik duwde mezelf recht en stopte een losgekomen pluk wit haar achter mijn oor. Ik stak het altijd op. Efficiënt zijn was belangrijk. Ik overliep hetgene wat ik wist. Door een overvloedig gebruik aan de Tractatori Mentis werden de ogen van Raphael groen. Nu dat zijn ogen volledig groen waren kon hij geen krachten meer gebruiken. Ik verstarde omdat er een idee in mijn begon te vormen. Dat was een gebolg. Léonie was de oplossing. Maar de oorzaak... Daar had ik maar de helft van. Wat deed Raf verkeerd waardoor zijn ogen van kleur veranderden en waardoor hij geen krachten meer kon gebruiken. Daar waar Raf tekortschoot kon Léonie helpen. Ja, ja dat zou nog wel eens kunnen lukken ja. Ik rechte mijn rug en sprak tegen de Schelde. "Ga je broer halen."

"Kleine blonde meisjes horen niet alleen te staan op de Sint- Michielsbrug vindt je niet Erik?" Ik wou me omdraaien om de man, wie het ook mogen zijn, tegen te spreken want ik was helemaal niet klein. Een trotste 1meter 73. Toen zijn vriend, de vermoedelijke Erik. Zich ook bemoeide. "Misschien zoekt ze wel charmant gezelschap op." Mijn alarmbellen begonnen te rinkelen. "Daar zeg je wat, hé, schoonheid, draai je eens om." Ik bleef stokstijf stilstaan. Ik hoorde voetstappen en mijn arm werd vastgegrepen, ruw werd ik omgedraaid. "Ik zei, draai je om." Ik keek in het gezicht van een knappe jongeman. Hooguit 19 jaar. Hij grijnsde breed. "Maak haar nou niet bang George, dan werkt ze niet mee.", zei zijn vriend, Erik, die verderop bleef staan. "Ik wil gewoon even kijken naar dit wezentje Erik." "Kijken mag aankomen niet.", zei ik ijzig en rukte mijn arm los. George trok zijn wenkbrauwen op en maakte een aanstalte om mij de mond te snoeren, maar Erik onderbrak hem. "George, we zitten hier in het centrum, als ze niet mee wil komen laten we haar met rust." George keek nog een keer naar mij en draaide zich toen om. Samen liepen de twee vrienden weer weg. Toen ze uit het zicht waren zakte ik op mijn knieën, de late avondzon scheen op mijn gezicht en beverig maakte ik mijn kruis. Ik vouwde mijn janden en bad Hem dat ik dit nooit meer hoefde mee te maken. Lionell had me bang gemaakt, ik vertrouwde nu nog minder mensen dan ervoor.

Léonie, Raf, Ulriek en de altijd serene Gabriella kwamen de brug op. Ik zat op de stenen rand en mijn benen bungelden gevaarlijk boven de Schelde. "Louise?", hoorde ik Léonie aarzelen. Ik hield mijn hoofd scheef: "Zeg eens, Léonie, heb jij er nooit genoeg van?" Léonie zette een stap naar voor en sprak me met een scherpe toon toe: "Louise, kom ervan. Nú." Ik lachte hol: "Ik allezins wel, en dan vraag ik me af hoe het zou zijn om alles hier te laten vallen." Ik zwierde mijn benen op de rand en ging rechtstaan. "En dan heb ik zin om gewoon te springen." "Louise!", Léonie haar stem klonk vast en hard, maar ik wist dat ze erg bezorgd was. Ik draaide me om naar de Schelde. "Louise!!", ze werd lichtjes hysterisch. Ik hief mijn handen in de lucht en zette een stap naar voren, in het niets, toen ik "Rose!" door de lucht hoorde zweven. Het sloeg me als een mokerslag en ik werd klaarwakker. De depressieve stemming was verdwenen, en ik zag de Schelde onder mijn voet, ik gilde en zwaaide wild met mijn armen om mijn evenwicht te hervinden. Tevergeefs, ik viel. Het laatste wat ik schreeuwde was: "Ik kan niet zwemmen!" De blauwgrijze rivier suisde op me af. Alles meek te vertragen. Achter me hoorde ik Léonie schreeuwen, ze huilde. Ik hoorde haar stem breken. Raf hoorde ik vloeken en Ulriek zweeg geloof ik. Gabriella's reactie was de meest onverwachte. "Komaan komaan." Alsof ze op iets wachtte. Ik zag het oppervlak vlak onder me. Ik sloot mijn ogen, het was voorbij voor mij.