Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofstuk 35

Deel 2: het weerzien

Opeens voelde ik een schok, ik verwachtte nattigheid, maar bleef droog. Ik opende mijn ogen en werd verblind door een fel groenig licht. Snel sloot ik ze weer. Wat gebeurde er met mij? Werd ik gered? Hoe kan ik nu gered worden? Ik werd gekanteld en mihn voeten raakten de grond. Ik opende mijn rechteroog een beetje en merkte dat het licht getemperd was. Ik opende beide ogen en keek in de geschrokken en bange gezichten van mijn vrienden. Onzeker draaide ik me om en achter mijn scheen dat felle groene licht weer. Ik stapte met gepijningde ogen achteruit en probeerde nog eens te kijken. Mujn mond viel ipen van verbazing, mjn ogen groot van schrik. De zwarte silhouet van een twintiger werd omringd door reusachtige, trotse smaragdgroene vleugels.

"Rafaël." Mompelde ik ademloos, mijn keel zat dicht en mijn mond was droog. Rafaël trok zijn vleugels in en zette een stap naar voren. Ik zette een stap naar achter, net als Léonie en net als Raf en Ulriek. Maar Gabriella bleef staan. De uitdrukking op Léonie haar gezicht was verwarrend, ze wou me om de hals vliegen, blij dat ik nog leefde, maar ze was ook doodsbang van Rafaël. "Louise ik ben hier alleen om te praten.", zegt hij. "Ja natuurlijk! Om me opnieuw te hersenspoelen zeker!" Ik zag een gepijnigde blik over Rafaëls gezicht glijden. "Dat was niet..." Ik trok een wenkbrauw op, "Oke goed! Je bent er dus achter... Wat heb je nog allemaal ontdekt?" Ik zuchtte, iets in mij kwam los, was het woede, verdriet of teleurstelling, ik weet het niet... Maar het zorgde ervoor dat ik een stap naar voren zette en de engel hard in het gezicht sloeg voor ik met mijn preek begon. "Alles! Ik weet alles. Ik weet dat jij mijn gedachten hebt gemanipuleerd, ik weet dat jij mij ziet als een instrument dat je kunt inzetten voor een strijd waar ik de helft niet van weet! Ik weet dat jullie Josephine hebben verzwegen en bovenal," ik haalde adem en kneep mijn ogen tot spleetjes, mijn stem sneed door de stilte van de zwoele mei avond lucht, "bovenal weet ik dat jij een verdoemde klootzak bent!" Rafaël staarde me kil aan. Ik hijgde en voelde de rode warmteplekken over mijn wangen en hals verspreiden. Zo stonden we daar 5 minuten lang. Ik gaf het op, met een grote zucht draaide ik me om. Ik snikte een paar keer, nu micjt ik niet wenen. Het ging zachtjes, er rolden een paar tranen over mijn gezicht en ik maakte geen geluid, maar mijn schouders schokten en dat veraadde me. Ik vond het vreselijk dat de mensen waar ik heel mijn leven op gebouwd had, mij gewoon lieten vallen, of eigenlijk altijd al laten vallen hebben... De enige jeugdherinneringen die ik nog bezit zijn herinneringen van de engelen.

Michaël

Ik was aan het fietsen toen mijn wiel opeens een harde steen had geraakt. Ik was van mijn fietsje gevallen en had mijn knietje geschaafd. Ik was tranen met tuiten aan het wenen. Michaël was verschenen hij had me bij de hand genomen en me verzekerd dat alles in orde zou komen, hij had me vertelt hoe makkelijk knietjes wel niet konden genezen.

7 jaar

Ik was wakker geschrokken van de bliksem die buiten in de grond sloeg. Ik was volledig in paniek onder mijn bed gekropen, maar ik was niet alleen. Michaël verscheen en had me geleerd dat de bliksem niets was om bang voor te zijn.

10 jaar

Ik was aan het wenen in mijn jamer opdat mijn vader zo onredelijk was geweest over een feest bij de Porters thuis. Ik had niet kunnen gaan vanwege een "gebrek aan manieren de laatste tijd". Michaël was naast me op bed komen zitten en had me getroost, hij had me verteld dat niet alles altijd het einde van de wereld hoefde te zijn.

14 jaar

Ik was huilend bij de familiefoto's neergezakt. Michaël had een hand op mijn schouder gelegd en me toegefluisterd dat familie nooit ver weg was.

11 april 1912

16 jaar.

Rafaël

"De wereld is een wrede harde plek Rose, niemand weet wat er te wachten staan achter de hoek." Ik had geknikt, de aartsengel gaf mij altijd zulke levenswijsheden, maar wat was ik ermee? Ik was amper 7.

"Het belangrijkste is dat je nooit vergeet dat je de dood niet mag vrezen." "Waarom dan niet, de dood lijkt me vreselijk!" Hij had gelachen, de kach van een engek is iets beeldigs. "Waar maak jij je zorgen om, je bent ten slotte een engel, Rose." "Ik ben geen engel Rafaël." Hij had scheef geglimlacht. "Nog niet."

10 jaar

Uriël

Buiten de lessen eigenlijk maar een herinnering... Een erg mooie, die ik koester...

Ik had hem een klap in zijn gezicht gegeven. Wat dacht die hufter wel niet! Ik ben al bezet. Jack had het over zo dige daden gehadover dat hij dat graag met mij zou doen en ik had hem vol afschuw geslaan. Hij wou mij terugslaan toen opeens hoog in de lucht een engel was verschenen. Barnstenen vleugels verlichtten de lucht. "Tegen Rose is tegen de hemel." Had Uriël gesproken.

16 jaar

Gabriël

Alle lessen alle wijsheden had ik van hem, hij had me alles geklerd...koel en afstandelijk dat is Gabriël...

Ik hoorde hem grinniken voordat ik dat scheve lachje op zijn gezicht kon inbeelde toen hij zei:

"Hoe kan ik nu verdoemd zijn als ik heilig ben Louise?" Woest stak ik mijn hand in de lucht. Ik concentreerde me op elke druppel water en liet ze zachtjes begeleidend naar boven komen. Langzaam draaide ik me naar de engel om. "Louise..." Ik gromde "niet doen Louise!" Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. De waterstroom zweefde door de lucht heen naar Rafaël, klaar om hem te verpletteren. "Rose." Die naam.. Ik ik... Ik kon het niet, niet als ik die vervloekte naam hoorde. Ik begeleidde het water terug en viel neer op mijn knieën.