Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 29

Ik trok Léonie aan haar arm het kermisplein op. Ik keek uitgelaten rond en sprak de eerste beste vreemdeling aan: "Señor! Waar kan ik Gabriella Rossa vinden?" "Daar in de paarse tent señorita." Léonie en ik renden er naartoe en keken naar het bord voor de ingang "Wat is je toekomst?" Ik keek naar Léonie en draaide met mijn ogen. "Weer iemand die denkt dat ze de toekomst kan bepalen. Terwijl dat de beatae van Gabriël dat kan." En toen viel ik stil, Léonie keek me met open mond aan: "Zou het?" Ik haalde lichtjes mijn schouders op: "Wie weet." De jongens kwamen naar ons toe, ze waren elkaar aan het stompen en kwamen abrupt tot stilstand toen ze ons zagen. "Prinses!", zei Ulriek tegen Léonie. Léonie lachte, haar ogen twinkelden. "Louise!" "Raphaël." Ik glimlachte scheef. Voor mij hoefde dat kleffe gedoe niet. Raf nam me vast bij mijn heupen. "Zin om je toekomst te laten voorspellen?", vroeg ik hem, wiebelend met mijn wenkbrauwen. "Of hij zin heeft of niet. We doen het gewoon!" Léonie sloeg de tent open en Ulriek nam haar kleine hand vast om te volgen. Ik grinnikte en wurmde me los uit Rafs greep. Dan liep ik ook de tent binnen, gevolgd door mijn vriendje. In de tent zat een meisje, ze moest 18 zijn, misschien wat ouder. Het was moeilijk te raden, ze was erg serieus, haar zwarte haren vielen in lange krullen tot halverwege haar rug. Ze droeg gouden grote oorbellen en een bloemenkrans van Viooltjes in haar haar. Ze fronste licht, haar ogen gesloten. Ze zag er erg volwassen uit. Om haar pols zaten gouden armbanden. Haar twee armen lagen op tafel. Ze veroerde zich niet. "Ik wist dat jullie zouden komen." Iedereen schrok, "Ik heb het gezien.", het meisje had haar ogen nog altijd dicht. "Hoe heet je?", vroeg Raf. Ik kreunde, Léonie schonk hem de "meen je dat nou" blik en Ulriek sloeg op zijn schouder. Het meisje lachte, ze opende haar ogen. Haar ogen waren kinderlijk, vervuld van plezier en met pretlichtjes. Als ze zich ontspande zag ze er 16 uit. "Gabriella Rossa. Zoals aangeduid staat hier." En ze wees naar het plaatje op de tafel voor haar. Raf zijn wangen werden vuurrood. "Wie zijn toekomst moet ik voorspellen." Léonie aarzelde, Ulriek keek naar boven. Ik zag genoeg van mijn eigen toekomst. Raf keek gekweld. Aarzelend deed hij een stap naar voren. "Ik." Gabriella knikte en stond op. Ze droeg een bustié jurk van donkerpaarse zijde, met in de taille een gouden band die de rok deed uitwaaieren. Over haar schouder hing lila Chiffon die vastzat aan de gouden band vanachter op haar rug. De chiffon bedekte de achterkant en zijkanten, hij hing niet vast en zweefde als een sleep achter haar aan. Ze was adembenemend . Ze sloot de tentopening en opeens was het pikkedonker. Dan, uit het niets, brandde er opeens een kaars op de tafel. "Stap naar de kaars Raphaël Van Achteren." Ik voelde Rafs aanwezigheid verdwijnen en schuifelde naar Léonie toe. "Wat wil je weten?", Gabriella's stem zong doorheen de tent. "Met wie huw ik?" Ik verstarde. En opeens zag ik in mijn ooghoek iets wits, het werd feller en groter, een scherm van wit licht met beelden op. "Wat is er?", fluisterde Léonie. Ik was de enige die het kon zien. Gabriella's stem zong weer: "In het leven maakt men keuzes jongeman, en je keuzes beïnvloeden je toekomst, maar deze keer beïnvloedt iemand anders keuze je toekomst. Ik zie een contract. Er zijn manieren om dat te breken, je probeert het, maar het meisje komt voor een keuze. Welke beslissing ze neemt ... Daar hangt jouw toekomst vanaf", het wit licht verdween, de kaars doofde uit. Het tentzeil ging weer open en de vriendelijke Gabriella stond er weer. "Eng.", zei de tweeling in koor. "Louise...", stamelde Ulriek, waarschijnlijk verbaasd door haar aura. "Ik weet het.", fluisterde ik. "Juffrouw Rossa wij..." "Angelito! Je bent gekomen!" Met een ruk draaide ik me om. "Lionell!" Hij kuste mijn hand en maakte een buiging. Ik grinnikte. "Wat betekent angelito?", vroeg Raf. "Kleine engel.", antwoordde ik. "Gabriella is heel begaafd Lionell. Je vriendinnetje?" Lionell legde zijn hand op zijn hart en keek geschokt. "Dit hart klopt alleen maar voor jou angelito, dat weet je toch." Raf verstijfde. Gabriella sloeg haar armen over elkaar. "Val mijn klanten niet lastig, broer." "Tuurlijk niet Ella." Hij wreef door haar mooie krullen. Oke, dit kon lastig worden, een broer die veel om zijn zusje geeft en we hebben geen Rafaël. Raf zijn ogen werden groen en Lionell viel in slaap. Ik peilde Gabriella's reactie. Niets. "Gabriella, wij..." "Ik ga met jullie mee." Iedereen keek haar verbijsterd aan. "Je hebt het echt al goed ontwikkeld.", fluisterde ik. Ze haalde haar schouders op. "Ik wil afscheid nemen van Lionell." Ik knikte. "Raphaël?" Raf zijn ogen werden wat lichter groen, de bruine vlekjes waren weg. Ik fronste. Lionell werd wakker en wij gingen allemaal de tent uit.

"Angelito, kan ik even met je praten voor je mijn zusje mee neemt?" Ik knikte en volgde hem. "Lionell ik weet dat j haar gaat missen..." "Sssst..." Hij trok me mee achter de duinen. "Wat is er?" "Ik wil niet praten over Ella." Teder streek hij mijn haar naar achteren. "Ehhh oke..." "Ik wil helemaal niet praten." Ik schrok, hij bedoelde toch niet... Lionell drukte zijn lippen op de mijne en instinctief sloot ik mijn ogen, maar ik probeerde hem toch weg te duwen. "Lionell ik heb al iemand..." "Dat is niet erg angelito, niemand hoeft het te weten." Hij duwde me neer in de duinen en ik wou hem een klap verkopen maar hij was sneller dan mij en doorzag al mijn bewegingen. Hij ging op me zitten en duwde mijn armen neer. Ik worstelde om weg te komen, hulp roepen zou niet helpen, we waren erg ver weg. Hij drukte zijn gezicht weer tegen me aan, ik klemde mijn lippen stijf op elkaar, maar het hielp niet. Ik wou overgeven, het was walgelijk. Lionell draaide menom en ik beet inn het zand, hij schroefde mijn armen op mijn rug en bond ze vast. "Sorry, maar ik denk niet dat je me mijn gang zal laten gaan." Ik huilde, mijn mond en neusgaten zaten vol met zand en ik had moeite om te ademen, ik mocht niet panikeren... Denk Rose! Denk. Lionell draaide me weer op mijn rug en ging weer boven op me zitten. Hij trok mijn mouw van mijn schouder en wreef over mijn sleutelbeen. Hij bleef boven mijn rechterborst stilhangen en liet zijn vinger dan rustig naarr beneden gaan. Ik ontplofte, hij mocht niet! Ik schreeuwde om hulp. Mijn barrières! Ik liet ze vallen en opeens begon al het zand rondom ons te kolken. Lionell sloeg zijn handen voor zijn ogen en schoot naar achter. Snel krabbelde ik recht, het zand deerde me niet, alsof er een schild rond lij gebouwd was ontweek het me. En toen zag ik het. Elke korrel had iets van leven in zich, het was niet gewoon een voorwerp. Ik moest niet gewoon mijn geest erin duwen. Ik moest ermee omgaan, alsof ik met een mens babbelde. Stijg op. Dacht ik en in plaats van mijn geest er heen te sturen en ze met geweld de lucht in te duwen, liet ik het hen zeggen. Steig alsjeblieft even op. De korrels stoven in een wolk naar boven, hingen boven Lionell. Val. De korrels vielen neer op hem en hij wer bedolven onder het zand. Ik concentreerde me op de handboeien en ze sprongen open. Met mijn pols maakte ik een beweging waardoor het zand opzij stoof. Nu wist ik dat Lionell niet dood zou gaan, ik ben geen moordenaar. Ik strompelde terug naar de kermis terwijl ik mijn kleed weer over mijn schouder trok.