Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 32

Hey, sorry voor het wachten maar ik heb nu ook een ander verhaal en ik moet mijn tijd verdelen!!!! Dus hier een snel hoofdstukje!!!! Hope you like it!!!!

ps: comments en votes zijn altijd leuk ;)

#########################################

15 mei 1912

De auto reed Vlaanderen binnen en ik pulkte zenuwachtig aan mijn jurk. Hoe dichter we in de buurt van onze eindbestemming kwamen, hoe nerveuzer ik werd. En dat was niet zonder reden, want Gabriella had een visioen gehad. "De tweeling zak naar huis willen gaan Louise.", had ze me gezegd. Ulriek had Raf rijlessen gegeven en nu zat hij aan het stuur. Ik lette niet op de weg, waarom zou ik?

"Je weet dat ze hier niet mee alkoord zal gaan broer!"

"Het is gewoon een kleine omweg. Trouwens ze slaapt." Ja inderdaad, ik had geslapen maar het voordturende gewaarschuw en geklaag van Léonie had me weer wakker gemaakt. "Je krijgt problemen Raf!" Ik hoorde Ulriek, bij wie Léonie nu op de schoot zat, zachtjes snurken. "We zijn er nu toch al Léonie. Het lot heeft beslist. " de zachte stem van Gabriella deed beiden stoppen met kibbelen. De auto stopte en ik wachtte tot ik het portier van de bestuurder hoorde dichtslaan. Toen Raf uitgestapt was kwam ik recht. Ik opende mijn deeur van de passagierskant en sloop hem achterna. Gabriella en haar verontwaardigd gesis negerend. Raf klopte op de deur, Léonie stond naast hem en friemelde aan haar mouwen. Een vrouw met een witte schort aan deed open. "Kan ik jullie helpen?", vrieg ze vriendelijk. Ik zag Léonie snel met haar ogen knipperen en toen drong het tot le door. We zaten in Gent, we waren bij de tweeling thuis. Raf overhandigde de vrouw een brief en die liep mompelend weer naar binnen. De tweeling sloop het huis binnen en ik aarzelde geen seconde toen ik en achterna ging. Ik wist niet waar ze naartoe waren gegaan, dus het duurde even voor ik ze vond, maar die tijd was genoeg geweest om Raf zijn ding te laten doen. Ik hoorde gehuil drie mensen die elkaar in de armen vlogen. Dan werd Raf weer seriues: "Hoe zit het met dat huwelijkscontract?" "Prima, je kan Vrouwe Ariella huwen op 9 augustus." Mijn hart brak in stukken. "Raf is hier terug gekomen om het contract te verbreken." Een geladen stilte. "Je weet toch wel waarom je met haar gaat huwen?" Weer een stilte. "We zijn verplicht. Toen de Engelse adel weigerde om nog geld in het Belgische Project te investeren hebben wij, de Vlaamse adel, moeten betalen. Ik heb dat geld nooit meer weer gezien." Happend naar adem viel ik op de grond. Dat meenden ze niet.

"Rose! Wat doe je!", had Michael geschreeuwd. Ik had kalm mijn pen neergelegd en had hem aangekeken. "Ik schrijf geld over naar België." "Wat een vreselijk idee, Rose" ik had mijn wenkbrauwen opgetrokken. "Waarom dan wel?" Michael was naar me toegekomen en had teder mijn wang gestreeld. Ik had gehuiverd. "De machtige Kingstone familie geeft toch geen geld aan een boeren onderneming?" Ik had gefluisterd: "Maar de andere adel..." "Zij doen wat wij doen." Ik had geknikt.

Waarom had ik geknikt?

Ik was net zestien.

Ik knipperde en probeerde de herinnering weg te duwen. Ik concentreerde me weer op de deur. "Het spijt me maar ik kan niet met Vrouwe Ariella trouwen als ik van een ander hou." Er werd zachtjes gesnikt. Ik wist dat dit mijn moment was, alles hing af van mij. Ik kon niet anders.. Ik zou zijn hart breken... Alweer. Ik veegde wat tranen weg en stond op, rechtte mijn rug en wandelde de kamer binnen. "Neen Raphaël. Dat doe je dus niet." Iedereen keek me verwonderd aan. Ik knipperde een paar keer om mijn tranen te verbergen. "Het was niet echt Raphaël, ik speelde het maar." "Neen, Louise..." Ik snoof minachtend. "Ach, hou je mond. Ik bedoel, dacht je nou echt dat ik Michael zou laten gaan voor jou?" Ik haalde een ring uit mijn tasje en schoof hem aan mijn linker ringvinger. "Sorry Raphaël, je bent een toffe jongeman, maar ik was gewoon eenzaam en had wat nood aan liefde." Raf keek me geshockeerd aan. Ik keek naar Léonie die me bemoedigend toelachte en "dank je" met haar lippen vormde. Ze had het door. "Tot in de auto, en Raf. Blokkeer de gedachten van je moeder weer wil je." Met alle zelfbeheersing die ik had schreed ik de kamer weer uit. Naar de voordeur. Niet instorten dacht ik bij mezelf nu mocht ik echt niet instorten. Pas toen ik het huis uit was en aan de stoeprand kwam liet ik het mezelf toe om neer te vallen en te huilen. Ik heb veel pijn gekend in mijn leven, mijn littekens en regelmatige bloeduitstoringen zijn er bewijs van. Alhoewel ik niet weet hoe ik daaraan kom. Maar een gebroken hart deed het meest pijn van alles.