Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 51

4 augustus 1914

Ik zat rustig aan onze ontbijttafel koffie te drinken en een croissant te eten toen Léonie en Ulriek de keuken binnenstormden. Ik keek niet op van mijn eten: "Laat me raden, jullie twee gaan eindelijk trouwen." Léonie ging recht tegenover me zitten, haar ogen stonden vol van ernst. "Rose, er is den oorlog." Ik rolde met mijn ogen, alsof ik dat nog niet wist! Dat akkefietje met die kroonsprins van Oostenrijk liet me koud. België was neutraal, ons zouden ze niets doen. "Weet ik, maar wij zijn veilig." Ulriek kwam hoofdschuddend naar se tafel gelopen: "De Duitsers hebben Luik binnen gevallen." Ik keek ze stomverbaasd aan, maar herstelde me dan snel weer: "Er zal niets gebeuren! Deze oorlog is voor je het weet voorbij." Zuchtte ik. "Eigenlijk," onderbrak een zachte stem me, "Zal de oorlog nooit stoppen, binnen 10 jaar zijn er geen soldaten meer en begint iedereen gewoon iedereen uit te moorden. We zijn allemaal in gevaar, en er is niets dat we kunnen doen." Gabriella stond sierlijk tegen de deurpost geleund, haar vochtige haren vielen over haar schouders en het citroengele zomerjurkje accentueerde haar bruine huid. Iedereen keek haar angstig aan: "Wat.", zei Léonie. Ik legde mijn hoofd in mijn handen. Dit is het moment, waarom juist nu! Net nu dat ik eindelijk een normaal leven heb! Net nu dat ik de uitverkorene ben! Waarom niet binnen 100 jaar pas... Ik zuchtte: "Jawel, we kunnen wel iets doen." Iedereen keek me raar aan. "Wij zijn geboren om dit tegen te houden. De Apocalyps."

"Het hele punt van die uitverkorene is dat wij niet weten wat te doen." Ik zat met Rafaël en Michaël in onze salon, hij was ingerichte met witte kleuren en erg licht hout. Mijn handen zaten in mijn losse haren. Nadat ik de hulp van de engelen had ingeroepen hadden ze me duidelijk gemaakt dat ik degene was die iets moest verzinnen om dit te stoppen. Maar hoe? Mijn vader was opvallend stil tijdens het gesprek, ik ging er vanuit dat hij het gewoon geen aantrekkelijk idee vond om mijn leven op het spel te zetten. "Maar er moet toch iets zijn!", zei ik wat luider. Rafaël dacht even na: "Misschien moet je eens met Hem praten." Ik schudde mijn hoofd: "By god's sake, no!" Michaël haalde zijn schouders op: "Dit is waarschijnlijk de enige manier..." Ik zuchtte geërgerd en liet me achterover vallen. Omdat ik dat niet dramatisch genoeg vond besloot ik om op de grond te gaan liggen op mijn rug en mijn armen omhoog te steken: "Waarom! Ik heb alles voor U gedaan! Geef me een teken! Wat moet ik doen!" Even was het stil. We zaten alle drie namenlijk ook echt te wachten op een teken. Na een minuut stilte stond Rafaël op, "Zo is het wel welletjes geweest, jij en ik gaan nu naar boven! En geen tegenspraak."

Ik opende mijn ogen weer en zag het oogverblindende wit overal waar ik keek. Naast me stond de aartsengel in zijn volle glorie. In plaats van moderne kleren droeg hij een middeleeuwse strijdtunu, waarbij een zwaard aan zijn heup bungelde. Het lemmet van het zwaard was bedekt met edelstenen. Het was niet bedoeld om fysiek te doden, maar om zielen te vermoorden, wat tot dood leidde. Ik huiverde, want nu drong het tot me door dat deze jongeman waar ik sinds twee jaar zo goed mee overeenkom, een eeuwenoude machtige figuur is. Zijn vleugels waren grote groene gevallen. Ze waren krachtig en pezig. Maar bedekt met miljoenen kleine smaragdgroene pluimpjes. Ik weerstond de neiging om ze aan te raken en vroeg: "Waar naartoe?" Rafaël strekte een vinger: "Die hoofdbaan volgen." Ik trok een wenkbrauw op: "Jij en ik weten allebei dat ik niets kan zien omdat ik nog leef. Dit is gewoon een witte plek voor mij, zonder engelen." Hij grinnikte, nam mijn hand en vloog met me weg.

"Rosemarie Kate Elisabeth Victoria Kingstone, qu'est-ce qu'il ya ma petite?" Ik glimlachte: "Bonjour, il ya une grande problème mais, je préfère de parler néerlandais." Ik hoorde een mooie zware lach: "Natuurlijk, wat is het probleem?" Ik haalde diep adem, "De Apocalyps is in aantocht." Rafäel en ik stonden in een andere witte ruimte, ik kon God horen maar niet zien, mijn gezel wel, hij keek niet blij. "Hoe bedoel je Rosemarie?" Ik zuchtte diep: "Er is een oorlog in aantocht waar heel veel landen bij betrokken zijn, en volgens voorspellingen van Gabriël en zijn beatae wordt dit de ondergang." Het was even stil, toen begon God weer, in het Engels deze keer: "Go and find what's hidden, enter the port forbidden. The oldest center, that's were the solution lays, and take care that your kindness stays. One sacrifice, is what you'll need, only then, you'll succeed." Ik gooide mijn handen in de lucht: "Oh super weer een raadsel!" Rafaël fronste, waarschijnlijk probeerde hij te achterhalen wat er zojuist bedoeld werd. "Het is het enige wat we weten over de Apocalyps, het is neergeschreven door een druïde, ten tijde van Caesars aanval.", zei God. Ik zuchtte en nam de hand van de aartsengel: "Breng me weer naar beneden."

HEEEEY! Wow Rose is nu bijna 19, Raf komt in het volgende hoofdstuk terug hoor, promise!!! Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? En wie is eigenlijk julie favoriete personage en waarom? Jep ik ben redelijk nieuwsgierig hahaha :)
Vote?
Comment?
Follow?
Xoxo Lou 💋