Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 13

Ik heb altijd heel graag dingen achterhaald, de mysteries van de krachten van de engelen zijn voor mij het interessanste op de wereld. Léonie vertelde me dat ze deze ochtend had ontdekt dat haar gave niet zo abnormaal is, iedereen met lichte paranormale drang kan het doen. Maar ik zei haar dat we ons niet op haar gave die ze nu gebruikt moeten focussen maar op de gave die ze kan gebruiken. We probeerden iets simpels. Ik vroeg haar wat ze zou doen als iemand haar aanviel, weglopen was het korte antwoord. Ik lachte: "Met je geest slimmerik." Ze dacht hier diep over na en toen voelde ik dat ze iets probeerde. Ze had mij bezig gehoord over het uitstrekken van je geest en dat is ook wat ze deed als ze iemands hoofd binnendrong. Ik schakelde over naar het oog van mijn geest, op die manier kon ik haar stofbaan zien, die was gebuld met erg weinig Gemmae, dat moest de reden zijn van haar zwakke kracht, ergens had ik verwacht om parelmoerige kleuren te zien in haar stofbaan, zoals bij mij. Maar in plaats daarvan waren de weinge Gemmae beeldig groen, net als die van Raf. "Ik zou een geestelijk schild maken." Ik knippperde even met mijn ogen, Léonie zat in kleermakers houding voor me en nam me nieuwsgierig op. "Wat is er?", vroeg ze "Ik denk dat jij een deel van de Tractatori Mentis bevat.", ik mompelde. Léonie keek me verbijsterd aan. Ik stond op en knipte 4 maal met mijn vingers. Opeens stonden er 4 twintigers in de woonkamer. "Louise, dat vingerknippen!", Gabriël slaakte een zucht om me te laten weten hoe hij erover dacht. "Ik wil jullie melden dat we met een dilemma zitten."

"Dat kan niet. Léonie vult niets aan, ik heb zojuist met Raf geoefend en hij kan alles, sommige dingen kan hij zelfs al tot in de perfectie uitvoeren.", Rafaël leunde naar achteren tegen de muur en sloeg zijn armen over elkaar. In zuchtte: "Er is geen ander verklaring voor de aanwezige Gemmae in haar stofbaan." "Luto Via", verbeterde Gabriël me automatisch. Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te rollen en luisterde naar wat Michaël te zeggen had. "Hier," hij knipte met zijn vingers, "een paar boeken over oude legenden van de Tractatori Mentis." Ik knikte en begreep wat me te wachten stond. Al die boeken, een stuk of vijf, van wel duizend pagina's uitlezen.

De opeenvolgende dagen verliepen in eenzelfde ritme: Léonie en ik lazen boeken, Ulriek en Uriël lazen aura's en Raf en Rafaël manipuleerden gedachten. Telekinese was uitgesloten, iedereen was bang dat de jongens en ik compleet zouden instorten als we ons iedere dag alleen nog maar daarmee bezig hielden. Op een nacht werd mijn ritme echter verstoord, Raf kwam me opzoeken in mijn droom. Nu ja opzoeken is het verkeerde woord hij had een paar uur ervoor waarschijnlijk mijn gedachten gemanipuleert en nu beleefde ik een droom die door hem opgedragen was. Het was niet de eerste keer en deze dromen irriteerde me enorm. Alles was wit, helder sterk schijnend wit, ik was niet in een ruimte noch op een plek buiten, ik was nergens maar tegelijk was ik eigenlijk overal. Ik was in de hemel. Ik was in de hemel en zag verscheidene engelen, dan zag ik opeens de aartsengel Jophiël één van de weinig vrouwelijke engelen. Ze kwam naar me toe: "Zoek, Rose, zoek verder dan ze zeggen, zoek verder dan je denkt!" Ze greep mijn arm vast en ik zag een opgejaagde blik in haar ogen. Ik werd bang en keek haar angstig aan: "Hoe bedoel je?" "Ze is daar ergens buiten! Mijn meisje je moet haar vinden Rosemarie! Je moet haar vinden! Je gedachten zijn geblokkeerd maar je kan je verzetten!" Ik werd bang en probeerde me los te rukken, neen, dit was geen manipulatieve droom. Dit was een boodschap, de laatse was 4 jaar terug en ik voelde me toen ook niet op mijn gemak. Jophiël keek me smekend aan. "Vind haar!" En die woorden bleven door mijn hoofd dreunen toen ik badend in het zweet wakker werd.