Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 24

4 mei 1912

Het regende pijpenstelen en de lucht zag grauw. Ik leunde met mijn hoofd tegen het koele glas van het raam. Raf had zijn armen om me heen geslaan en wiegde me zachtjes heen en weer op zijn schoot. Ulriek reed en Léonie zat zijn arm en gezicht te strelen. "Zien je benen nog niet blauw door me?", fluisterde ik. "Eerder paars.", fluisterde Raf terug. Ik glimlachte. "Dus... Hoe lang weet jij dat al van mijn zusje en die aura lezer?" Ik rolde met mijn ogen, broers. De ruit werd wazig, net als de druppels die zicht daarnet nog scherp aftekenden. Ik ging terug, terug in de tijd, naar mijn broer.

"CHARLES!", ik was hem boos achterna gerend. Hij had grijnzend voor me gelopen en ik had hem met mijn vlakke hand op zijn rug geslaan. Charles was 15, ik 9. "Rustig Little Rose. Ik heb die jongen gewoon duidelijk gemaakt dat jij niet zijn type bent." Hij had zich omgedraaid en zijn handen in de lucht gestoken. "Je hebt hem ondersteboven gehouden en hem vervolgens aan een paal van zijn huispoort gehangen!", ik had geschreeuwd. Charles was naar me toe gebogen en had erg serieus gezegd: "Je moet je hart niet meteen verliezen Rose, jongens zijn niet zoals meisjes. Jullie willen iemand die je beschermt, iemand die van je houdt en je respecteert. Jongens willen je gewoon misbruiken!" "Tommie niet." "Toch wel Rose, ooit vind je iemand die perfect voor je is." Ik had een pruillip getrokken: "Hoe weet ik dat dan Charles?" Hij had mijn handjes vastgenomen en in mijn ogen gekeken: "Als ik hem vanaf het begin aanvaard." Ik had geknikt

Ik was negen en Charles zestien, we zaten samen op zijn bed, hij was nog niet ziek... Nog niet. "rose beloof me iets." Ik had hem verwachtingsvol aangekeken: "Wat?" "Stort je niet in de armen van de eerste de beste jongen. Zoek iemand die alles voor je zou doen. En, heb niet te veel vriendjes. Bedrieg nooit iemand." Ik had geknikt.

Ik was bij Charles' graf gehurkt. "Gelukkige verjaardag broertje." Ik had mijn neus opgehaald. "21, dat is echt al oud hoor. Ik wil je voorstellen aan iemand." Michael had een stap dichter bij Charles' graf gezet. "Dit is Michael, we zijn al een jaar samen en ik hou erg veel van hem. Ik denk wel dat jij hem zou mogen. Ik vraag je om je zegen voor ons huwelijk, want zie je Michael heeft me gevraagd." Het had al heel de tijd gedrupt en toen was de regenwolk opengebarsten. Charles had me zijn zegen niet gegeven. Dat dacht ik toch, maar Michael had het uit mijn hoofd gepraat.

"Louise?", ik knipperde een paar keer met mijn ogen en kwam terug in het heden. "Waar was je?", fluisterde Raf zachtjes in men oor. Ik verschoof wat zodat ik schuin op zijn schoot zat met mijn benen naar de bagage aan de rechterkant van de bank en de achterkant van mijn hoofd tegen het raam aan de linkerkant van de bank. "Ik was bij Charles.", ik keek hem aan en zag oprechte bezorgdheid in zijn ogen. Oh broer, ik heb Michael toch niet echt bedrogen? Hij herinnert zich me niet meer. Raf zou alles voor me doen, de manier waarop hij me aankijkt spreekt boekdelen. Ik keek naar Raf, hij veegde wat strengen witblond haar uit mijn gezicht. Ik glimlachte, hij ook. Ik nam zijn gezicht tussen mijn twee handpalmen en wreef over zijn wangen, hij kwam dichterbij en drukte zijn lippen op de mijne. Er ontsprong vuurwerk, violen begonnen te spelen en mijn buik ontplofte bijna van de rondkolkende emoties. "Je hebt mijn emoties weer vrijgemaakt.", fluisterde ik. Raf knikte, "Ze mogen je niet vinden Louise, als ze je vinden sluiten ze alles weer af, Rafaël is sterker dan mij, ik heb tijd nodig op alles weer open te maken. De vraag is alleen ofdat je dat wil." Ik keek in zijn ogen, het groen was smaragd rond de pupil en lichter naar het einde van de iris toe. Er zat nog maar een beetje bruin in. Ik knikte. En we kusten weer.