Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 14

30 april 1912

"Raf! Raf!", is schreeuwde de longen uit mijn lijf tot ik Raf zag binnenkruipen. "Was dat nu de eerste keer dat je Raf zei?", hij nam me geamuseerd op. "Oh vast! Maar daar gaat het nu niet om!", snauwde ik. Ik wreef over mijn slapen en moest terugdenken aan wat Jophiël in mijn droom had gezegd "Je gedachten zijn geblokkerd." Ik zuchtte: "Kijk, dit is volledig tegen mijn zin in, maar...", ik aarzelde, "Zou je kunnen zien of er met mijn geest geknoeid is?" Raf barstte in lachen uit en ik keek hem met een mengeling van ergernis en onbegrip aan. "Zou je mij kunnen melden wat er zo grappig is?" Raf keek op en veegde een paar tranen weg: "Niets Louise, dat is het juist.", hij grinnikte, "Er is helemaal niets grappigs aan jouw gedachten.", hij schudde zijn hoofd en het leek alsof hij hetgene dat nu volgde meer tegen zichzelf zei dan tegen mij, "Jij hebt bijna geen gedachten meer."

Oké, het zou misschien eng op me moeten overkomen maar dat was niet zo, eerlijker gezegd was dat gewoon omdat ik het niet begreep.

"Heh?", was mijn korte antwoord. Ik liet mijn hoofd langs één kant hangen waardoor ik Raf beter kon opnemen. Hij zag er redelijk opgejaagd uit. Ik sprong uit mijn bed en liep naar de ladenkast. Snel trok ik een ochtendmantel aan en liep dan naar Raf toe. "Wat bedoel je?"

Raf keek me doordringend aan: "Jij, hebt bijna geen gedachten die niet zijn beveiligd of afgesloten. Het is bijna een wonder dat je nog degelijk gevoelens hebt... Nooit het gevoel gehad dat je herinneringen tekort hebt? Dat je ergens niet aan kunt?" Ik staarde hem aan, met elk woord werd zijn stem sterker, krachtiger. Met elk woord kwam hij dichter bij me staan. "Louise... Ik weet niet hoe ik het jou nog anders kan uitleggen, maar jouw geest wordt voortdurend gecontroleerd en aangepast. Je hebt geen controle over de dingen die je denkt of voelt... Nu ja over de meeste wel maar niet over alles. Het is ingewikkeld." Ik knipperde met mijn ogen, Raf stond dichtbij, erg dichtbij. Ik voelde zijn adem op mijn neus. Ik was 10 centimeter kleiner en hij keek dus zwaar op me neer.

"Wie zou dat dan doen?", ik fluisterde. Hij fronste, aslof hij zelf niet kon vatten wat hij nu ging zeggen. "De aarstengelen...", ook hij fluisterde een één moment staarden we elkaar ongelovig aan met ingehouden adem. Het had iets speciaals, dat ochtendlicht dat ons al verwarmde, maar toch nog heel zwak was, en vooral... De stilte

"BOE!", ik schrok me dood en maakte een sprongtje toen ik weer voor me keek zag ik dat Raf zijn hoofd had weggedraaid. Ik keek naar mij "deur" en zag Léonie haar hoofd: "Kom tortelduifjes, Ulriek heeft eten gemaakt. Ik liep naar mijn nachtkastje en haalde iets uit de lade, toen wandelde ik naar Léonie en toonde haar mijn linkerringvinger. "Verloofd, Léonie, verloofd." Ze schudde lachend haar hoofd en ik zag Raf iets tegen zichzelf mompelen om vervolgens naar mijn ring te kijken. Ik wandelde de trap af en plofte op de stoel voor Ulriek. Léonie ging naast hem zitten en er verscheen een grote grijns op zijn gezicht. Ik lachtte achter mijn koffiebeker, Ulriek was een heel serieuze jongen, maar van zodra hij Léonie zag smolt hij en werd hij een aangename kerel. Wat Léonie voelde was moeilijk te achterhalen, ze was altijd opgewekt en ik had haar nog nooit een slecht woord horen spreken over iemand. Behalve dan over de zoon van de pastoord. Korneel was een jongen die niet echt erg aantrekkelijk was. Tich was hij er in geslaagd om Léonie rond zijn vinger te winden. Jep, hij was haar ex. Raf kwam toe en knikte naar mijn bord: "Heb jij al iets binnen?" Ik aarzelde, ik voelde me nogal onzeker in mijn lichaam en at nooit echt veel. De laatste tijd had ik soms ook gewoon geen zin in ontbijt. Ik koos voor het liegen: "Tuurlijk.", zei ik gemaakt opgewekt. Hij knikte en nam een snee brood sloot zijn ogen en even later stond Rafaël voor mijn neus. "Wat is er?", vroeg hij. Raf knikte in mijn richting. "Volgens mij heeft ze iets ontdekt dat ze dringgen moet bespreken met jullie." Ik raakte in paniek. Neen neen neen! Ik wou dat helemaal niet bespreken met hen. Ik opende mijn mond om hem tegen te spreken maar dag was niet nodig, want Michaël verscheen, en hij had pas echt verontrustend nieuws bij zich. "Er is iets mis met Jophiël."