Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 49

"Mama, kan ik je even spreken?" Mijn moeder keek op van haar borduurwerk: "Tuurlijk Rose, wat is er?" Ik ging op de grond zitten, voor de stoffen sofa waar zijn op zat. "Weet je wat Charles' laatste woorden waren?" Mijn moeder keek verdrietig en schudde haar hoofd. "Hij vertelde me dat ik altijd moest uitkijken, mijn ogen moest openhouden, dat ik slim was en dat het me zou lukken om alles te ontrafelen. Ik dacht toen dat hij het had over de engelen... Maar nu besef ik dat hij het had over een familiegeheim.", ik keek op met natte ogen: "Charles is mijn broer niet hè? En Catherine is ook niet mijn echte zus, maar mijn halfzus." Mijn moeder had haar slanke hand voor haar mond geslaan, het was stil. "Zeg het me mama! Vertel me de waarheid!" Ik veegde een traan uit mijn ooghoek. Mijn moeder schudde haar hoofd en ik zag dat ze probeerde haar tranen te bedwingen. "Hij... Charles is..." Ze haalde diep adem: "Ja vader en ik waren nog geen jaar getrouwd, en daar was jij opeens. Je vader had een oudere broer, die een zoon had genaamd Charles. Je nonkel stierf toen Charles 8 jaar was en wij adopteerden hem. Je tante was al lang dood, ze stierf in het kraambed. Charles is inderdaad je neef, Rose." Ik huilde, luid en hard, het deed pijn. Mijn hart was kapot. Mijn grote broer was mijn grote broer niet meer, hij was mijn neef... Ik weende tot me te binnen schoot dat ze me niets over Michaël vertelde: "Moeder, Cath is niet mijn zus." Mijn moeder keek me verdrietig aan: "Rose, je was erbij toen ze geboren werd, Cath is net zo goed mijn dochter als jij." Ze nam mijn hand vast maar ik trok hem weg en siste: "Maar haar vader is niet die van mij." Mijn moeder keek me erg geschrokken aan: "Rose..." Ik smeekte: "Mam, ik weet het, ik weet het van jou en Michaël, ik weet dat jullie een relatie hadden." Ik haalde diep adem: "Ik weet dat hij mijn vader is." En op dat moment vloog mijn moeder tegen de muur.

"Waar ben je! Kom tevoorschijn!", schreeuwde ik, terwijl ik voorzichtig naar mijn moeder schuifelde. Ik keek naar haar hoofd, er zat een grote snee in. Ik schreeuwde. De daaropvolgende minuten wist ik niet wat er gebeurde, ik was me niet bewust van de mensen rondom mij, alleen van al dat bloed dat uit mijn moeders hoofd gutste. Ik voelde twee sterke armen rond me en keek op, Ulriek. Niet veel later lag ik op mijn bed, starend naar het plafond. Ik voelde me verdoofd, leeg. Even later voelde ik een hoofdje op mijn buik, ik keek en zag mijn zusje liggen. Ik ging recht zitten en knuffelde haar, ze wist ook niet wat ze nu moest doen. "Komt het goed met haar?", fluisterde Catherine. Ik haalde mijn schouders op: "Ik hoop het." En toen werd me iets duidelijk, wie of wat er ook had gezorgd voor die golf van mentale energie, deze wou niet dat ik mijn moeder kon uithoren.

24 mei 1912

Ik sloop stilletjes naar de keuken en keek of alles klaar stond, daarna ging ik terug naar mij kamer en trok ik een zachtgele katoenen jurk aan. Mijn haar stak ik op, wat een verassing. Ik keek op mijn zakhorloge en zag dat de dunne wijzers 10:00 aangaven. Ik sloop door de gang, de kamers van de tweeling lagen recht tegenover elkaar ik ging tussen de deuren staan en begon luidkeels te roepen: "GELUKKIGE VERJAARDAG!" De eerste die naar buiten kwam was Léonie, ze vloog me om de hals en gaf me een knuffel. "Dankje." Toen kwam Raf, half versuft, hij hij knikte nors en trok zich terug in de gastenbadkamer. Het was hun verjaardag en ik was vastbesloten om een dag aan niets anders dan mijn vrienden te denken.

25 mei 1912

"Wat ben je toch onredelijk!", schreeuwde ik naar mijn verloofde. "Ik onredelijk? Rose! Jij bent mijn toekomstige vrouw, jij moet naar mij luisteren!"
"Ik ben je binnenkort je vrouw kiet je bezit!" Michael nam mijn bovenarm:
"Vrouw is een synoniem daarvoor."
Ik rukte me los: "Oh My ik walg van jou!" Hij kwam eng op me afstappen: "Dan vrees ik dat je mag walgen voor de resr van je leven, schat." Ik duwde hem weg en trok de ring van mijn vinger: "Ugh ik ben zo klaar met jou! Je kan je ring en je huwelijk houden! Ik voel niets voor jou!" Ik wandelde weg toen ik opeens zag dat de struiken groeiden en hun takken ineenvlochten. De wind fluisterde: "Ik wil jou." Een angstig gevoel bekroop me. Ik wou me omdraaien en vloog tegen het net van rozenstruiken.