Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 16

1 mei 1912

Ik wandelde naar de ontbijtkamer, nadat Raf me gekust had, had hij me alleen gelaten zodat ik kon slapen. Ik begreep niet waarom, maar iets zorgde ervoor dat ik het, nou ja, warm kreeg als ik aan hem dacht. Léonie zat al naast Ulriek dus ik kon alleen nog plaats nemen naast Raf. Gezellig. "Hey." "Goeiemorgen Raphaël." "Wat was dat geschreeuw vannacht?", Leonie nam me nieuwsgierig op. "Nachtmerrie." Ze knikte. Raf legde onder tafel zijn hand op die van mij en ik werd vuurrood. Snel stond ik op, waar was ik in godsnaam mee bezig! "Ik... Ikkke... Ehmm...", stotterde ik. Hemeltje ik was verloofd! Ook al bracht Michael mij niet dat warme gevoel hij maakte me best wel gelukkig. Was dat zo? Raf nam me geamuseerd op. "Ik moet een brief gaan schrijven, aan Michael." Raf zijn blik veranderde naar iets verstrooids. "Omdat hij mijn verloofde is. En ik hou van hem." Ik kreeg de woorden amper over mijn lippen. Maar ik vermande me en keek Raf koel en afstandig aan. "En ik hou alléén van hem." Ik draaide me om. Léonie trok haar wenkbrauwen op. Ulriek keek haar aanbiddend aan. Raf stond op en volgde me. Ik sloeg de hoek op en iemand greep mijn pols. Raf.

"Wat?", siste hij. Ik keek hem koeltjes aan: "Niets. Ik ben tot een conclusie gekomen." Raf nam me op, zijn ogen werden weer groen en ik trok barrières op. "Af!", schreeuwde ik. Raf kwam dichter: "Gisteren ben ik er in geslaagd om gevoelens die weggestopt zijn te... Onthullen?" "Ontgrendelen.", verbeterde ik automatisch. "Precies, dat dus.", hij haalde zijn hand door zijn haar en keek radeloos om zich heen. "Dus?", vroeg ik. Hij keek me bijna beschuldigend aan: "Hemeltje, ben je achterlijk of zo?", hij haalde nu beide handen door zijn haar en de krullen stonden alle kanten op. Ik sloeg mijn armen over elkaar en siste: "Wel ja ik heb niet zoveel tijd aan mijn echte normale studie kunnen besteden weet je." "Gisteren toen ik die gevoelens had ontgrendeld was je gelukkig, je was gelukkig en je kuste me." Ik lachte hol en humorloos: "Suggereer je nu dat ik verliefd op je ben zonder het zelf te weten?" Raf knikte: "Als je me binnenlaat zul je het weer voelen." Ik trok mijn pols los en bliksemde hem neer met mijn ogen: "Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik van Michael hou.", sneerde ik. Hij zette een stap dichterbij en ik deed er een naar achter. "Ik heb nog iets ontdekt." Ik trok een wenkbrauw op. "Je gevoelens, als je die zelfs al zo kunt noemen, zijn opgelegd door iemand, je voelt dit niet echt voor hem." Nog een stap dichter, nog een stap naar achter. "Hou je kop!" Raf grijnsde: "Gaat het meisje haar manieren verliezen?", toch werd hij snel weer serieus, "Wat was het eerste wat je dacht toen je Michael zag?" Nog een stap dichter, nog een naar achter. "Ik was twaalf en vond hem lief, hij had me een kroon van madeliefjes gegeven en we speelden samen.", ik lachte schaapachtig, "Michael noemde me princess en ik voelde me... In orde?", het kwam er als een vraag uit in plaats van een mededeling en dat vervloekte ik. "In orde? Je voelde je in orde?", Raf begon bijna te lachen. Hij zette nog een stap naar me toe en ik deed er koppig nog een naar achteren, maar ik voelde opeens de muur achter mijn rug. Raf zette nog een grote stap en was meteen bij me. "Laat me het nog eens proberen Louise." Hij pakte mijn handen, het deed me niets en ik staarde kil terug in zijn ogen. "Alsjeblieft?" Er lag verlangen in zijn ogen, in die bruine ogen. Ik fronste. Er zaten kleine deeltjes lichtgroen tussen het bruin. Ik fronste nog harder, dat deed me ergens aan denken. "Louise?" "Neen, Raphaël." Hij boog naar me toe zodat onze voorhoofden elkaar raakten: "Louise, jij bent zo'n sterk persoon. Je helpt ons allemaal om dingen onder de knie te krijgen. Je geeft Léonie moed en laat haar geloven, terwijl dat niet eens je opdracht is. Je zou alles geven om de mensheid te redden.", Raf pauzeerde even en nu kreeg ik toch wel een brok in mijn keel, "En toch, toch ben je niet sterk genoeg om je te verzetten tegen diegene die je manipuleren en je kneden tot een beeldhouwwerk dat zijzelf 100% creëren.", Raf plaatste zijn handen naast mijn hoofd, "Toch ben je niet sterk genoeg om je te verzetten tegen de aartsengelen." Ik ademde zwaar, waarom moest hij nu weer de schuld naar mij verschuiven? "Inderdaad," ik ademde diep in en legde alle kilheid die ik in mij had in mijn ogen, "ik ben een sterk persoon, dus ik ben sterk genoeg om me te verweren tegen jouw charmes." Ik glipte onder zijn armen door en keek nog eens naar zijn ogen, verdrietig, verslagen, gepijnigd. "Waarom kuste je me dan?", Raf keek me zielig aan. Ik snoof, had altijd een antwoord klaar: "Ik had er zin in en trouwens ik moest het toch eens opfrissen voor ik Michael weer zie.", ik draaide me om en liep weg. Ja, ik was een echt kreng maar soms kunnen meisjes niet anders dan krengerig zijn omdat ze nu eenmaal zichzelf en anderen moeten beschermen, en dat gaat soms niet met vuisten.