Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 45

"Hoe kan ze me dit aandoen! Ze is mijn moeder! Ze heeft me altijd geloofd, Léonie." Ik lag op mijn bed en huilde in mijn kussen, het was een wonder dat mijn vriendinnen Léonie en Gabriella me konden verstaan. Léonie zat naast me op het hemelbed met dikke dekens en vele kussens, ze wreef over mijn halflange blonde haren en probeerde me te troosten: "Het is ook moeilijk te geloven als je ze niet kan zien." Gabriella was bezig met mijn kastinhoud te checken en aan te doen en nam maar deels mee aan het gesprek. "Maar ze geloofde me altijd! Ze was super geïnteresseerd!" Gabriella verdweem achter mijn kleedscherm: "In welke vorm?", vroeg ze nieuwsgierig als altijd. Ik antwoordde huilend: "Ze wou altijd meer weten over Michaël! Ze vond hem fantastisch! En nu wil ze me niet geloven dat hij me voorloog." Opeens stopte Léonie met de kalmerende beweging en ik draaide me om. "Wat is er?", vroeg ik half huilend. Ze schudde haar hoofd alsof ze een gedachte kwijt probeerde te raken. Gabriella kwam vanachter het kleedscherm te voorschijn. "Heh Léonie! Nu moet jij ook niet beginnen janken! Ik kan maar half zo goed troosten als jij! Komaan dit kunnen we niet gebruiken." Ondanks dat mijn moeder mijn hart zojuist vertrapt had moest ik toch glimlachen. "Nog niet eens half zo goed Ella." Gabriella stak haar tong uit en ging op het bed aan het voeteneinde zitten. Léonie slopt haar ogen en opende ze weer: "Ella, heb jij ooit al eens iets van Rose haar moeder gezien?" Gabriella schudde haar hoofd en haar zwarte lang krullen vielen voor haar ogen. "Natuurlijk niet..." Mompelde Léonie, "Je ziet alleen de toekomst..." Ik veegde over mijn wangen, mijn tranen hadden ze kletat gemaakt: "Alles oke Léonie?" Léonie kantelde haar hoofd: "Ik weet niet misschien..." Gabriella en ik keken elkaar aan. "Als er iets is...", begon Gabriella ongemakkelijk en ik ging recht zitten. "Neen, het is maar een wild idee, niet belangrijk." Ik schudde mijn hoofd en veegde een lok haar weer achter mijn oor, Fien haar kapsel bleef wonderlijk goed zitten maar toch ontsnapten sommige lokken haar voor mijn oren in plaats dat ze van achter bleven hangen. "Je kan ons alles..." Ik kon niet verder komen want Gabriella riep: "De jongens zijn daar!" En de deur vloog open. Raf en Ulriek kwamen de kamer binnenslenteren, Ulriek gaf Léonie een kus op haar kruin en leunde tegen mijn bedpilaar, Raf fronste toen hij me zag en kwam achter me zitten, ik leunde dankbaar tegen zijn borst.
"Alles oke Rose?", vroeg Raf bezorgd. Ik knikte, "Waar is Fien?" Raf glimlachte: "Haar kamer aan het inrichten, die kleine heeft gevoel voor stijl." Ik lachte zwakjes, ze is Jophiëls beatae, wat had je verwacht... Dacht ik.

's Avonds zaten we aan tafel te dineren, Fien had mijn haar gefatsoeneerd en we zaten aan de lange houten eettafel. Voor ons stonden zilveren borden en lag er zilveren bestek. De borden waren gevuld met kippensoep. Fien zat al heel de tijd bewonderend naar het snijwerk van de tafelpoten te kijken, toen ze ze had opgemerkt had ze me gevraagd of het eik was, ik vertelde haar dat de tafel gemaakt is uit vuren. De poten waren een reliëf, ze beeldden wenteltrappen af die rond de poot kronkelen met daarop allemaal dieren uit de fabels van de Oudheid. Ze moesten ons eraan herinneren dat we niet zelfzuchtig mochten zijn. Er was een beleefd gesprek aan de gang: mijn moeder wou alles weten van mijn vrienden en mijn vader luisterde mee. Catherine en ik zaten recht tegenover elkaar. Na enkele minuten van ijzige stilte hield ik het niet meer: "Wat is er gebeurd in die ene maand dat ik er niet was.", fluisterde ik zacht, "Waarom ben je zo anders?" Catherine zat kaarsrecht en at netjes volgens de regels, ze trok een perfecte wenkbrauw op, mijn kleine zusje bezat die schoonheid die altijd erg feeëriek op me was overgekomen. Nu was het meer een ijzige pracht. Ik zuchtte en herhaalde het laatste deel in onze moedertaal: "Why are you such a different person?" Ze snoof: "Where should I start?" Ik onderbrak haar prompt: "Wat dacht je van in jet Vlaams Katie?" Haar ijzige blik verflauwde even en haar bruine ogen leken weer gevoel te hebben, maar dat verging weer snel. "Op 4-jarige leeftijd verloord ik mijn broer," begon ze, ik kromp ineen bij de gedachte aan Charles, maar Catherine ging ongestoord verder "mijn grote zus, die altijd een voorbeeld voor me was, sloeg volledig tilt." Ik keek haar verbaasd aan. "Je begon te zwanzen over dat zíj hem hadden moeten redden, Rose, je was gék. Toen verloor ik je half omdat e opeens stapelverliefd werd op Michael, ik was zes en alleen." Ik onderbrak haar: "We praatten nog super regelmatig!" Ze snoof weer: "Tja, dáárdoor was ik nog een normaal meisje, omdat ik met jóú kon praten. En dan, een maand geleden besloot je me te verlaten." Ze zij het zo koud en vlak dat ik me veel te schuldig voelde: "Cath ik..." Ze stak haar smalle hand op: "Ik ben nog niet klaar. Omdat jij weg was en een paar dagen later dood werd verklaard door dat ongeval met de Titanic, was ik de enige erfgename van de famietitel. Ik moest snel bijbenen in de etiquette en ze stuurden me naar bals en soirées. Ik werd volledig in een poel gegooid met Britse haaien." Ik kreeg een krop in mijn keel. "Maar het ergste was," haar stem trilde en het masker viel af, de pijn in haar ogen werd zichtbaar, "het ergste was dat ik mijn grote zus miste..." Een traan rolde over haar porseleinen wang en ik hield het niet meer. Ik rende naar haar kant van de tafel en omhelsde haar: "Oh Cath! Oh mijn lieve Catherine het spijt me zo." Iedereen keek naar ons maar Catherine sloeg haar armen om mijn nek en huilde tegen mijn schouder, ik tilde haar op van haar stoel en met haar in mijn armen liep ik naar boven, ik hoorde mijn vader schreeuwen: "What happened with Rosemarie? Where are her manners? How impolite can you even be!" Ik trok me er niets van aan en legde Catherine op haar bed, ze keek op en zei: "Je bent terug." Ik knikte en ging op mijn knieën zitten. "Ik zal wel weer tussen de Britse haaien zwemmen." Ze knikte dankbaar. Ik hield haar stevig vast.

"Cath is moe en wil slapen.", vertelde ik iedereen aan de tafel. Ze knikten allemaal en opeens ging de deur open, de stem van George galmde door het huis: "The fiancé of lady Rosemarie is arrived." We keken allemaal met een ruk op. Michael, dreunde er in mijn hoofd. Ik stond op en liep naar de inkomhal. Ga naar Michael, je hebt hem gemist. Mijn verloofde, en de beatae van Michaël, stond in de hal, hij keek me aan en nam mijn hand, hij drukte er een kus op: "Welcome home Rose." Ik wou hem om de hals vliegen, hij had me gevonden! Ik hield van hem! Maar ik wist dat Michael nooit romantisch was in publiek. Dus boog ik en legde ik al mijn liefde in mijn ogen. Hij keek me aanbiddend aan en er was een stemmetje in mijn hoofd die toefluisterde: Michael is terug, wil je niet met hem alleen zijn? Alle liefde tonen? Ik zei tegen George dat ik Michael even naar boven zou brengen en ging gaan slapen. Hij knikte en zei dat hij het de rest zou melden.

We zaten in mijn kamer, ik deed de deur dicht en draaide me om: daar stond hij, mijn verloofde. Ik hield het niet meer en ik liep naar hem toe en gooide me in zijn armen, hij keek me verbaasd aan en ik hief mijn hoofd naar hem op. Hij keek me met zijn grijze ogen aan en ik hield zijn gezicht in mijn handen: "Kiss me." Hij drukte zijn lippen zachtjes op de mijne maar ik wou meer. Ik wou met hem beleven wat ik met Raf had beleefd, de allesverterende kus. Ik herinnerde me het weer, hoe het had gevoeld, Raf zijn nabijheid, ik die in vuur en vlam stond. Michael deed zijn lippen een stukje van elkaar en ik ging naar binnen. Hij kuste me vurig terug en opeens duwde hij me naarachter op mijn bed. Hij bleef me kussen en trok aan mijn jurk. Dierlijke lust nam het over. "Wacht." hijgde ik. En ik opende de rits langs achter. Hij trok mijn kleed naar beneden en kuste mijn hals, daarna maakte hij een spoor van kusjes naar beneden. We deden niets anders dan kussen en na een uur onder elkaars zoenen bedolven te zijn geweest dirigeerde ik hem naar buiten.
"One last kiss." Smeekte hij me, natuurlijk gaf ik hem die. Ik ging daarna alleen op mijn bed liggen en zuchtte gelukzalig. Daarna viel ik in een lange droomloze slaap.