Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 6

"Mevrouw Johnston, meneer Schneidder, aangename kennismaking."
"Het genoegen is geheel aan mijn kant.",antwoordde ik.
"Neen neen, ik krijg niet iedere dag te maken met zo'n knappe dame als u.", Gabe kustte mijn hand en ik begon te blozen.
"Ik vertrouw hem niet Louise, laten we weggaan.", Urliek fluisterde in mijn oor en ik keek hem fronsend aan:
"Dus als een man eens charmant doet is hij niet meer te vertrouwen?"
"Dat zeg ik niet ik bedoel alleen maar dat we misschien beter weggaan.", Ulrieks gezicht wees aan dat hij zich niet goed voelde bij de situatie. Ik irriteerde me mateloos aan zijn verdenking.
"Hij is gewoon beleefd!"
"Oké, oké... Maar ik heb je gewaarschuwd. Dit gaat niet onze Gabriël zijn." Ik gaf hem een boze blik.Nors draaide ik me om en keek weer naar Gabe, nog een geluk dat hij geen Vlaams sprak.

"Wow meneer Loster, uw huis ziet er fantastisch uit!", ik haalde mijn ik-ben-super-opgewekt-en-er-is-totaal-niets-aan-de-hand lach tevoorschijn.
"Willen u en meneer Schneidder een rondleiding?"
Ulriek deed zijn mond open om iets te zeggen maar ik kirde:
"Lijkt me enig!", terwijl ik meisjesachtig mijn hand op mijn borst legde.
"Stel je niet zo aan.", zei Ulriek weer.
Ik gooide hem een woedende blik toe.. Die blijkbaar niet zoveel effect had. Ach wat, ik haalde mijn schouders op en ging het huis binnen, achter Gabe aan. In één van de vele marmeren gangen hing er een spiegel aan de muur, niet dat ik een oogje op Gabe had ofzo, maar bij mannen die zo galant waren wou ik er fabuleus uitzien. Ik chekte snel even mij haren, die waren extreem blond en mooi opgestoken in een speld van allemaal kleine, blauwe steentjes. Mijn blauwe ogen werden naar voren gehaald door mijn enkellange jurk in dezelfde kleur. Ja, ik kon ermee door vandaag. Ik wist zeker dat ik een zes en half was, op normale dagen ben ik eerder een vijf... Tja, innerlijk telt zeker.
"Dus juffrouw Johnston, wat vindt u van mijn schilderij?"
Ik keek ernaar, het had iets mee van Michelangelo besloot ik.
"Beeldig meneer Loster!"
Ulriek mompelde iets van naar het toilet gaan en zo bleef ik alleen achter met Gabe.
"Juffrouw Johnston, mag ik u mijn kunstcollectie tonen?", vroeg Gabe met zijn stroperige stem.
"Natuurlijk!", antwoordde ik opgewekt.
Hij loodste me mee naar een kelder die erg goed afgesloten was, ik zag een warme gloed en vermoedde dat hij heel de kelder had volgehangen met kaarsen. Het was echter iets anders.
"Meneer Loster, ik zie uw collectie niet meteen..."
Ik stapte de kelder binnen en hoorde de kelderdeur met een klap dichtvallen. Geschrokken draaide ik om en keek recht op een massieve houten deur.
"Wat is er in godsnaam aan het gebeuren...", ik fluisterde, wist niet goed wat er zojuist gebeurd was.

"Gabe... Gabe!", ik panikeerde en begon te schreeuwen, toen viel mij iets op wat me al veel eerder had moeten opvallen... De warme oker gloed kwam niet van kaarsen, het kwam van een engel.