Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 56

Léonie had dikke, rode, behuilde ogen. Ze slenterde vanachter maar wat mee en keek niet op bij het landen van een vlinder op haar schouder, of bij het practige uitzichr dat we hadden boven op een heuvel. Haar gedachten waren bij Ulriek. Zou hij het halen? Ik wist dat hij dat ging doen, hij was Ulriek. Het ging hem lukken. Ik had medelijden met haar, ik wist niet hoe het was maar het leek me vreselijk om een geliefde te moeten missen.
Na mijn terugkeer vanuit Engeland, 2 jaar terug, ben ik nog maar 1 keer verliefd geweest. Ik dacht er met een steek in mijn hart aan terug.

21 december 1912
Engeland, London, Buckingham Palace.

Ik was met een donderwolk gezicht bij de witte vaas met felrode rozen gaan staan. Wat dachten ze wel? Mij zomaar naar hier laten komen omdat ik mijn vader moet vertegenwoordigen als oudste lid van onze adelijke familie. Josephine had me een prachtige baljurk ontworpen. Gouden lijfje en een uitgaande rok. Mijn haar was opgestoken rond een kroon. Ik nipte gefrustreerd van mijn champagne. Dit konden ze dus echt niet menen.
"Dag schoonheid, waarom zo bedrukt?", had hij gevraagd.
Ik had mijn schouders opgehaald: "Ik moet mijn stomme familie vertegenwoordigen op dit stomme bal terwijl mijn beste vriend 17 wordt." Hij had een wenkbrauw opgetrokken: "Ga je hier dan heel de avond blijven staan?"
Ik had gesnoven: "Ja. Uit protest."
Hij had gelachen. Een mooie lach:
"Helaas, want die jurk is veel te mooi om enkel in te staan... Staan." Hij pauzeerde even: "En jij ook." Ik had hem toen pas echt eens goed bekeken, op dat moment. Toen mijn wangen gloeiend heet werden door zijn compliment.
"Dus, moest ik je nu ten dans vragen. Je zou neen zeggen.", had hij luchtig gevragen.
Ik had gegrinnikt: "Eigenlijk wil ik voor jou wel een uitzondering maken." Hij had me zijn hand aangeboden en maakte een buiging. Ik maakte een reverance: "Rose.", had ik gezegd. "William.", had hij gefluisterd.
Die avond hadden we gedanst alsof onze levens ervan afhingen. Om stipt twaalf uur, toen de kortste dag officieel voorbij was. Stonden we in de tuinen. Hij had me zo lief aangekeken en gefluisterd: "Wat ze je ook zullen zeggen: vergeet niet dat ik de keuze niet maakte. Ik kies jou." Ik had geen idee waar hij het over had maar dat hoefde niet. Want toen kustte hij me.

28 december 1912
België, Vlaanderen, Gent.
Ik had de enveloppe geopend met het famiewapen van William erop en bekeek haastig de brief die erin zat. Mijn hart brak toen ik het las:
"Huwelijk tussen William Moore en Lucianne Whitty."
Maar ik wist dat het zijn keus niet was. Hij koos mij.

Ik schudde mijn hoofd en liep verder, we hadden nog een lange weg te gaan.
"Waar zijn we ergens Rose?", vroeg Josephine. Ik keek op de kaart en fronste: "Drie vierde op weg. We moeten wel door een bomenrij lopen of zo... Kijk." Zei ik en wees naar een lange horizontalee streng bomen op de kaart. Josephine fronste. "Waar zijn ze?", vroeg ze luidop.
"Onzichtbaar... Momenteel."
We schrokken allemaal en keken achter ons. Het was een soort van... Trol.
"Pardon?" Vroeg ik.
"Hehehe. De bomenrij is onzichtbaar tot dat je het raadsel oplost!", roept hij blij uit. Fijn. Ten minste één iemand die hier plezier in heeft.
"Wat is het raadsel dan?", vroef Gabriella. Het kleine bruine wezentje huppelde vrolijk van zijn ene kleine been op zijn andere.
"Wie o wie, ziet eruit als het leukste wezen? Wie o wie voelt zich eigenlijk heel alleen? Wie o wie laat dat niet merken?
Ik zei: "Edellieden."
"Neen!", schaterde de trol uit.
"Dieren?", zei Raf.
De trol schudde lachend zijn hoofd
"Populaire mensen?", zei Gabriella.
Opnieuw fout.
"De engelen.", probeerde Léonie. De trol deed een dansje: "NEEN NEEN! Allemaal fout! Maar er is nog iemand die haar antwoord voor zich houdt." Hij stopte en wees naar Josephine.
"Wat... Ik...", stamelde ze.
We keke haar hoopvol aan.
"Jij...", zei ze zachtjes. De trol deed zijn mond open en verstarde dan: "Wat zei je?"
Josephine rechtte haar rug: "Jij."
"Dat is juist.", mompelde de trol en hij begon te wenen. We stonden elk met onze mond vol tanden. Dan liep Josephine op de trol af en sloeg haar armen rond hem. "Oooh arm trolletje!"
"Ik ben zo alleeeeeen." Huilde hij.
"Weet je wat?", zei Josephine, "Ik blijf bij je tot mijn vrienden terug zijn." De trol keek haar met waterige ogen aan: "Echt?" Ze lachte: "Echt." We stonden versteld. Ze wuifde ons weg: "Ga nou maar." We draaiden ons om en liepen naar de inmiddels verschenen bomen.

"Dat ze zich zo maar aanbood.", zei Léonie ongelovig. Ik stapte over een boomwortel: "Ongeloofelijk dat hier geen eind aan komt! Op de kaart leek het maar een dun streepje." Léonie zuchtte: "Ik wed dat we weer een test moeten afleggen...", mompelde ze. En gelijk had ze!
Ik zag een flits in mijn ooghoek en draaide mijn hoofd. Niets. Zacht gelach ruiste samen met de bladeren van de bomen. Ik fronste en liep verder. Het gebeurde nog een paar keer en de 10e keer was ik het zat: "Kom te voorschijn!", beval ik.
Een doorschijnend mager wezen verscheen vanachter de bomen. Gabriella mompelde iets in het Spaans en zei dan: "Oh míos dio... Jij ben een boomnimf."

HEEEEEEY!!!!
En? Wat vinden jullie ervan? Volgend hoofdstuk laatste hoofdstuk en dan een epiloog!!!
Love you all!
Vote?
Comment?
Follow?
Xoxo, Lou