Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 12

Ik opende mijn ogen en sloeg de haren uit mijn gezicht, Léonies haren. "Hoe voel je je?" Ik dacht na:

"Hongerig." Ik draaide mijn pols en er vloog een sneetje brood naar me toe. Ik ging recht zitten en zag dat heel de bende er was. Fijn, hoe vaak ga ik nog wakker worden tussen bezorgde mensen. Nu ja, twee bezorgde en een half dan. "Telekinese?", Ulriek keek me vragend aan. Ik knikte.

"Wat is de planning baas?", Raf sloeg een luchtig onderwerp aan en ik ging er graag in mee. "Jij en Ulriek volgen mijn telekinese les en Léonie zal hulp krijgen van de engel Rafaël om te ontdekken wat ze precies bezit." Iedereen knikte en een later was de woonkamer omgetoverd tot een leslokaal. Ulriek en Raf zaten elk op een stoel. Voor hen had ik twee appels geplaatst. Ik zuchtte: "Weten jullie hoe je je geest moet uitstrekken naar een voorwerp?" Allebei keken ze me vreemd aan. "Raphaël," Raf zijn hoofd ging met een schok de lucht in, "als je mensen manipuleert dan laat je je geest toch binnendringen bij hen?" Hij knikte. "Vertel me eens hoe je dat doet." Raf aarzelde maar begon dan toch te vertellen: "Het klinkt gek hoor, maar... Ik zie mijn krachten als een weg van allemaal... Nu ja, glinsterstof, naar het hoofd van de persoon die ik wil manipuleren gaan. Daar kan ik het richting neus, oren of mond sturen. Bij de neus vergeet de pesroon iets, bij de mond manipuleer ik hem gewoon echt, ik belsis wat hij of zij zegt en doet. Bij het linkeroor kan ik met het geheugen knoeien, mensen dingen die nooit gebeurd zijn laten herinneren. Bij het rechteroor kan ik ze mijn wil opleggen...", Raf aarzelde en ik wist niet waarom, dit was de volledige manipulatie omschrijving. Toch ging hij verder. "Via het rechteroor kan ik hen dingen doen dromen. Als het voltooid is dan keert het stof terug naar mij. Nu ja behalve dan bij de dromen manipulatie want die duurt tot de eerstvolgende slaapsessie van de persoon in kwestie." Ik stond paf. Drómen manipuleren? Ik herpakte mezelf vlug en vroeg hem achter een klein detail: "Welk kleur hebben de Gemmae in jouw stofbaan?" Raf fronste: "Groen, smaragdachtig. Als je de steentjes bedoelt ten minste." "Gemmae.", verbeterde ik automatisch. Raf rolde met zijn ogen. "Nog een wonder dat die stofbaan geen Latijnse nam heeft." Ik keek hem raar aan: "Doe niet zo gek, dat noemen we een Luto Via." "Is dat geen onverharde weg?", Ulriek begon zich nu ook te bemoeien. "It doesn't matter guys!", ik werd hier moe van en viel terug op mijn moedertaal. "Welke kleur hebben jouw Gemmae?" "Amber." Ik knikte: "Dat zijn de kleuren van de stenen die aan jullie engelen zijn toegewezen." "Telekinese.", herinnerde Raf me. "O ja, tuurlijk! Sorry ik was gewoon... Mijn Gemmae hebben geen kleuren zie je. Dat dus terzijde! Concetreer je op de appel, je moet je stofbaan rond de appel wikkelen en hem er dan onder duwen. Vervolgens duw je hem naar boven zodat de appel opstijgt." Ze probeerden het een paar keer Ulriek had het al onder de knie gekregen, logisch, hij wikkelde de persoon ook alijd in met zijn Luto Via voordat hij aura's kon lezen. "Raphaël je appel moet volledig ingewikkeld zijn." "Ja!" Uriek was geconcentreerd bezig, toen Léonie binnenkwam liet hij de appel naar hoofd vliegen, het fruit landde op haar kruin. "Wat ga je doen Robin Hood? Mij neerschieten?" Ulriek moest lachen en Léonie wierp een veelbetekende blik in mijn richting. De weddenschap! Ik keek haar aan en we barstten in lachen uit de appel viel van haar hoofd maar bleef halverwege hangen. "Nu heb je een appel gered Ulriek, proficiat.", Léonie veegde haar tranen van het lachen weg. "Dat is Ulriek niet.", fluisterde ik. Raf zat heel ingespannen naar de appel te staren de zijne hing ook in de lucht en ik begreep niet hoe hij het, als beginneling, klaarspeelde. De appel vloog naar mij en ik nam hem vast. De andere vloog naar Léonie en ook zij nam de appel in haar handen. "Proficiat vriend!", Ulriek klopte op de rug van Raf en ik stond maar te staren, de appel voelde warm aan door de kracht die er rond had gezeten. Ik kneep keek van de appel naar Raf en mijn ogen bleven even bij hem hangen. "Subtielerd." Léonie fluisterde het waardoor ik alleen het gehoord had. Mijn wangen kleurden rood en ik fluisterde gegeneerd terug: "Ik ben verloofd Léonie. Verloofd." Dat was blijkbaar nieuw voor haar. Ze keek me onthutst aan. "Mag ik?", vroeg ze terwijl ze naar mijn hoofd wees. Ik knikte en haalde de barrières neer. Léonie sloot haar ogen en ik voelde iets mijn geest bekruipen en dan alsof het een kist was, sprong mijn geheugen open, ik voelde iets als een hand door mijn herinneringen bladeren en die met Michael bekijken. Toen trok de hand zich terug en ik hapte naar adem. Léonie schudde haar hoofd: "Je mag je echt niet concentreren op wat ik doe." "Dat was afschuwelijk.", mompelde ik. "Neen, wat jij aan het doormaken bent is afschuwelijk.", Léonie trok zenuwachtig aan haar kettinkje. "Ik vind hem wel terug hoor. Ik... Ik heb zelfs al een heel plan uitgestippeld." "Wat wel? ", Ulriek kwam nieuwsgierig naast ons staan, of eigenlijk, naast Léonie. Ze merkte het ook en bloosde, snel liet ze haar lange bruine haar over haar wangen vallen. "Wel, Raf zou de gedachten van Michael kunnen manipuleren en ze vol steken met de herinneringen die ik nog heb en die hij zou moeten hebben." Ik keek hoopvol naar Raf, maar die keek beschaamd naar de grond. "Louise," hij stokte even, "dat zal niet helpen. Herinneringen bevatten geen gevoelens zij het nostalgie." Ik knikte langzaam, natuurlijk... Ik voelde me slap en excuseerde me bij de rest. Ik ging de trap op naar mijn ronde kamertje en liet me tegen de deurpost zakken. Neen, Michael zou nooit meer van me houden, er liep een traan over mijn wang en ik wreef hem weg. Maar er volgde er nog en het werden er te veel om weg te vegen. Iemand klopte op mijn deurtje en ik sprong geschrokken op. "Raphaël, kom binnen." Hij knikte, keek naar me mompelde iets dat vaag klonk als een excuus. "Neen", wat tranen, "Ik hoef je excuses niet, het was dom van mij dat ik dacht dat je het kon." Ik weende weer wat. "Verdomme Louise, waarom maak je het jezelf altijd zo moeilijk.", hij nam mijn onderarm en drukte me tegen zich aan. Ik snikte wat tegen zijn borst maar kwam snel weer bij zinnen en besefte maar al te goed hoe dicht ik nu was. Snel stapte ik achteruit: "Het gaat wel weer." Raf keek me onderzoekend aan. "Waarom?" Ik veegde een paar verloren tranen weg en vroeg verward: "Waarom wat?" "Waarom ben je zo gebrand op etiquette? Waarom confronteer je jezelf en anderen voortdurend met de gedragsregels? We leven in de 20e eeuw hoor, niet in de renaissance." Ik heb gebruikelijk altijd een antwoord klaar op alles wat men tegen me zegt, maar het antwoord liet nu toch ietsje langer op zich wachten. "Ik ben behoorlijk gefascineerd door de manier waarop wij, vrouwen, werden behandeld door mannen, deuren die werden opengehouden, handen die werden gekust en vooral," ik glimlachte lichtjes bij de gedachte, "de reverances en baljurken." Raf stapte naar de muur naast mijn deur en leunde er nonchalant tegen. "Laat het los, in de hoge kringen van Engeland worden die tradities volgehouden maar hier, in de normale wereld, ben je geen prinses of hertogin of wat dan ook. Het enige wat mannen willen als ze iemand weerloos als jouw zien met een hoofd vol dromen is die kapotmaken en misbruiken." Met die woorden liet hij me achter, kokend van woede om zijn woorden gooide ik met een boek naar de muur. Ja dat werkte net zo efficiënt als de telekinese.

Ik besloot om die middag Léonie haar gave te onderzoeken en riep Uriël en Rafaël op: "Stort jullie op je beatae zou ik zeggen."