Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 25

Dit hoofdstuk draag ik op aan NazzanienSchaafsma voor haar lieve reactie in de commentaren van Secret princess en aan Greetjee707 voor alle votes!!!! Dank jullie wel!!!!

###########################

We waten uitgestapt aan een meertje, ergens in het midden van Frankrijk. De jongens zaten in het gras te lachen over iets en Léonie en ik wasten ons in het meertje. Léonie had haar onderjurk tot aan de knie afgesneden, ik deed hetzelfde. We lagen op onze ruggen in het water en keken naar de zon. "Kon het maar altijd zo zijn.", zei Léonie, "Ik ben wel blij dat Fien nog leeft en dat we haar zoeken en zo... Maar tegelijkertijd zou ik er alles voor over hebben op gewoon rond te reizen met jullie . Zonder missie. Zonder verplichtingen. Niet op de vlucht." Ik zuchtte als antwoord en keek naar de zon, slecht voor de ogen zeggen ze, maar ik had het gevoel dat ik gewoon moest blijven kijken. De zon liep uit en werd een wazige witte vlek, alles werd wit en opeens kwamen er weer vormen.

"Dacht je nu serieus mij te slim af te kunnen zijn schat?", ik wou opkijken wie dat zei maar mijn ogen zaten dik en ze deden oijn als ik mijn oogleden wou opheffen dus hield ik ze maar dicht. Opstaan lukte ook niet, ik zat vastgeketend aan een muur men mijn polsen achter mijn rug. De keten liep niet verder dan een anderhalve meter, gokte ik. Net als de ketens waarmee mijn voeten vastzaten. "Wie ben jij?" Een holle lach. "Degene die je nooit zou verwachten hier te staan." Ik begreep het niet. "Degene die je liefkoost." Raphaël, schoot door mijn hoofd. Ik wou de stem herkennen, maar mijn oren piepten. Hij had me geslaan. "Schatje toch, wie had ooit gedacht dat je zo slim zou zijn? Dat je zou ontdekken dat ík de neppe beatae was? En toch, al die tijd heb je het eigenlijk geweten." Ik teok aan mijn boeien. "De enige reden waarom ik je niet dood is dat ik je wil. Ik heb je altijd gewild!" De stem werd harder en ik kromp ineen, "Maar jij bleef maar volhouden aan het geloof in van alles en nog wat. Je bent duidelijk een dochter van je moeder!" Wat bedoelde hij daarmee? Ik bedoel, ik weet dat hij zegt dat ik op haar lijk maar in welke mate dan, "Je vader daarentgegen. Tja die had nooit een probleem met zich volledig te geven." De stem kwam dichter en ik merkte toen eigenlijk oas dat mijn keren gescheurd waren. Mijn kleed hing op mijn armen.. Snel dook ik ineen zodat mijn borsten verborgen bleven onder het kleed. Ik wou ademen maar dat ging opeens veel moeilijker, ik kreeg geen adem meer! Ik hyperventileerde en hoorde de man steeds dichter komen. Uiteindelijk greep hij mij kin en draaide hij die naar zich toe. "Ik wil jou." Hij hurkte naast me neer en drukte zijn lippen op die van mij. Ik kon niets doen. Hij nam mijn bovenarmen stevig vast, ik was vastgesnoerd in zijn greep. Ik perste mijn lippen op elkaar, mijn ademhaling werd steeds erger en ik wist niet wat te doen. Hij greep met zijn ene hand naar mijn kleed vanachter op mijn rug en trok dat naar beneden. Ik schreeuwde, met het laatste restje adem dat ik nog bezat. "Ik wil jou Rose."

"Louise! Louise!", ik voelde een hand op mijn borstkas pompen en een mond dat mijn longen met lucht vulde. Adem. Hoestend kwam ik overeind en opende mijn ogen. Ik keek naar beneden en vol schaamte trok ik mijn kleed op, ze hadden het opengescheurd om mij te reanimeren. "Alles in orde?", vroeg Léonie bezorgd. Ik knikte. "Wat was dat?", mompelde Ulriek. "Een visioen.", zei ik treurig. Raf kwam naar me toe en sloeg een deken om me heen. Ik trok het over mijn borstkas. Hij sloeg zijn armen om me heen en zei: "Je was volledig van de kaart en verdronk, Ulriek heeft je gereanimeerd." Ik knikte. "Wat zag je?", vroeg Léonie. "Ik... Niets laat maar." Ik keek naar Léonie met een blik van: "Ik zeg het nog wel." En ze keek terug met een blik van: "Alles komt goed." Raf zijn arm voele loodzwaar bij de gedachte dat hij het was die me in mijn visioen wou verkrachten. Ik schudde hem zachtjes van me af. Raf trok zijn wenkbrauwen op en Léonie nam me mee naar de auto. "Kleed je om.", beval ze. Ik knikte en nam het rode kleed aan dat ze me toestak. Ze borstelse mijn haren sprak zachtjes: "Wat was dat daarnet, ik dacht dat jij en Raf het hadden goed gemaakt." "Dat is ook zo." "Is. Niet was. Dus wat gebeurde er?" Ik aarzelde: "In mijn visioen werd ik verkracht, maar ik zag niet door wie en ik denk dat het Raphaël was." Léonie stopte met borstelen en kwam voor me zitten in het gras naast de auto. "Raf houdt van jou Louise, hij gaat dat echt niet doen." "De persoon in mijn visioen was een soort van bezeten van mij Léonie." Léonie hield haar hoofd schuin. "Heb je het al ooit gedaan Louise?" "Wat?" "De daad die een koppel doen wanner ze alleen nog maar door dierlijke instincten worden geleid." Ik moest lachen. "Oh, dát. Neen. Ik ben er rotsvast van overtuiggd dat ik dat niet doe voor het huwelijk." Ze knikte. "Dacht ik wel. Hoe ver ben je al gegaan in je relatie met Michael." Ik bloosde. "Niet echt ver." Ze trok haar wenkbrauw op. "Een paar kussen op de mond meer niet." Ze viel neer op het gras en zuchtte: "Raf is al veel verder gegaan. En ik weet zeker dat hij je de ruimte geeft op te groeien. Dus neen, dat was Raf niet." Ik knikte en was een beetje opgelucht, maar nog steeds begreep ik het niet echt.