Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 42

Waauw guys!!! Ik sta in top 20 bij historische fictie!!! FLIPPEEEEEN!!!! Thanks guys echt waar!!! Oh en btw: het kan af en toe ingewikkeld worden dus als er vragen zijn mag je ze altijd insturen!!!
Love, Lou
##########################

19 mei 1912

We waren nu al een paar uur aan het rijden en ik staarde door het kleine autoraampje naar buiten. De regen sloeg tegen de ruit en viel op de geplaveide straten. Het getik had iets gerustgevends, toch kon het mijn hoofd niet tot rust brengen. Duizenden gedachten, ideeën en herinnereingen raasden door mijn hoofd. Ik. Ging. Mijn. Ouders. Ontmoeten. Ik slaakte een zucht en voelde iemand in mijn hand knijpen. Ik keek op en zag Raf strak voor zich uit kijken, ik kneep terug en hij keek me met die groene ogen diep aan. Ik wendde mijn blik af. Waarom was het zo ingewikkeld met hem? Het ene moment haatte ik hem, het andere was ik blij met hem als vriend en nog een ander moment wou ik hem alleen maar kussen. "Michael is vast blij om je te zien.", kwetterde Fien. Ik perste er een glimlach uit. "Waarschijnlijk." Raf knikte naar mijn linkerhand, degene waar hij in had geknepen. "Leuke ring." Ik keek naar mijn ringvinger en bestuudeerde de gouden ring. Hij was afgezet met kleine edelsteentjes en die leidden tot 1 grote steen. Ik glimlachte: "mijn verlovingsring." Gabriella klapte in haar handen. "Hoe deed hij het?" Goeie vraag Ella... Dacht ik.

Hij had me meegenomen naar Nottingham. We waren het eeuwenoude Sherwood Forest ingegaan en hij vertelde mij het al even oude verhaal over Robin Hood. We waren naast een reusachtige boom gaan staan en hij had mijn handen genomen. "Een paar eeuwen geleden kuste Robin Hood zijn Lady onder deze boom, later trouwden ze." Hij ging op één knie zittn en haalde een doosje uit zijn broekzakken. Ik had mijn handen voor mijn mond geslagen en was beginnen wenen. "We zijn nog jong, maar, Rosemarie Kate Elisabeth Victoria Kingstone, will you marry me?" Ik knikte en prevelde "Ja" en daar onder die eeuwenoude boom had hij we mooiste ring ooit rond mijn vinger geschoven.

Ik vertelde het verhaal en ik zag Fien haar grote blauwe ogen dromerig kijken. 14 was de leeftijd waarin ware liefde de droom was van elk meisje. De leeftijd dat je echt begon te letten op wat je droeg, de leeftijd waarin een meisje begint met opgroeien. Léonie wreef over de rug van haar zusje en ging verder met het vlechten van haar vlasblonde haren. Raf snoof: "Cliché." Ella berispte hem: "Welnee! Het is romantisch!" Ik was het met haar eens en hoe meer ik eraan dacht hoe meer ik er opeens naar verlangde om Michael terug te zien. Ik had hem gemist. Of niet? Opeens stopte die gevoelens weer en deed het beeld van Michael me niets. Ik fronste. Ik dacht weer aan de ring en het aanzoek en talloze andere mooie momenten zoals onze eerste kus. En toen voelde ik weer dat verlangen, de hunkering naar zijn nabijheid en aanraking. En dan, na een kwartier of wat, stopte het weer. Ik zag Rafaël met zijn hoofd schudden en fronste weer. Wat is er in hemelsnaam aan het gebeuren met mij? Ik besloot nog wat te rusten en legde mij weer tegen het koele glas.

"Rose! Rose! Word wakker!" Ik zou Léonie haar paniekerige stem ten allen tijden herkennen en schoot wakker. Ik zag het probleem, we konden niet verder rijden. Ik stapte uit en zei tegen Léonie dat ze met de taxi moest afrekenen. We konden niet door omdat we voor een gietijzeren poort stonden, één die ik maar al te goed kende. Ik liep zo waardig mogelijk naar de poort toe en sprak tegen de poortwacht: "Laat me binnen." Zijn mond viel open. "Lady Kingstone is terug."