Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 53

Ik klapte mijn valies dicht en trok hem recht: "Is dit echt wel een goed idee?", vroeg Léonie die op mijn bed zat. Ik haalde mijn schouders op: "Veel beters heb ik niet, we moeten naar dat stenen ding, we hebben geen andere keus. Ze knikte even. "Hoe ging dat rijmpje ook alweer?", vroeg ze toen. Ik stond op en haalde diep adem: "Go and find what's hidden, enter the port forbidden. The oldest center, that's were the solution lays, and take care that your kindness stays. One sacrifice, is what you'll need, only then, you'll succeed." Ik kende het volledig vanbuiten. Ik vond het nogal een luguber rijmpje, maar misschien heb ik gewoon geen gevoel voor poëzie. Léonie knikte weer: "Dus het oudste ding hebben we, we moeten iets vinden dat verborgen is en verboden als ik het goed begrijp?" Ik knikte, "Waarschijnlijk ligt het in dat stenen geval." Ze huiverde: "Maar wat is dat met dat vriendelijk blijven? En dat offer?" Ik chekte nog eens of alle ramen in mijn kamer op slot waren en antwoordde luchtig: "Waarschijnlijk betekent dat dat ik je broers hoofd niet mag inslaan en dat offer... Ik ben erop voorzien." Léonie keek me angstig aan: "Hoe?" Ik ging naar haar toe en haalde mijn medaillon dat ik onlangs op de rommelmarkt had gevonden uit, het was zo groot als de palm van een kind en cirkelvormig: "Hierin, zit een zeeparel. Degene die ik kreeg van Gabriël toen ik zes was, het herinnert me wie ik ben en waarvoor ik geboren ben. Het is een van mijn dierbaarste bezitten."

Ik sleurde mijn valies door de gang naar de keuken die grensde aan de voordeur, toen ik een deur hoorde dichtslaan. Ik keek achter me en zag Raf woedend naar de deur van de logeerkamer staren. Ik trok mijn wenkbrauwen op: "Ze is nogal boos.", zei hij. Ik glimlachte: "Ze is zwanger dat zijn de hormonen, laat mij maar." Raf wou me tegenhouden maar ik was al binnen. Ariella had Emilia op de arm die haar korte armpjes uitsrekte naar me: "Tante Rose!", murmelde ze. Ariella draaide zich om, haar ogen blonken: "Hij gaat weg Rose. Het is oorlog en hij gaat weg." Ze zette Emilia op het onopgemaakte bed en ging met haar handen door haar haren. "Hij moet wel. Voor jou, Emilia en Adriaan." Ze keek op: "Beloof je me dat je voor hem zal zorgen?" Ik knikte. "Natuurlijk.,"

Ik wachtte geduldig terwijl de moeder van de Van Achterens zei dat ze voorzichtig moesten zijn. Josephine, inmiddels 16, kon haar opwinding duidelijk niet verbergen. Toen ze in onze auto stapten zei ik: "Het kan gevaarlijk worden." Josephine lachtte: "Dangerous is my style." Ik lachte en schudde mijn hoofd, we reden naar Hamme, een gehucht bij Gent en stapten daar uit op een patatten veld. 4 aartsengelen verschenen. Uriël, Rafaël, Gabriël en Jophiël. Ik knikte kort naar hen vier, ze knikten terug. Jophiël zette een stap naar voren: "Hier zijn jullie voor geboren, dit is jullie lot. En hoewel wij jullie eigenlijk met deze taak hebben opgezadeld, weten we niet wat jullie te wachten staat." Jophiël maakte haar gouden ketting met een hangertje van een roze toermalijn los en deed het om de nek van Josephine. "Hier. Het is een hemels geschenk om jullie fysiologische behoeften te bevredigen en jullie uithoudingsvermogen te verhogen." Josephine raakte de steen aan en fluisterde: "Bedankt." Rafaël stapte op de tweeling af en gaf Léonie een gouden broche in de vorm van een draak waarvan het oog een smaragd was. Raf kreeg een horloge, waarbij de wijzerpunten en het middelpunt smaragden waren. Uriël gaf zijn beatae een kompas, in de bovenste klep om het kompas te openen zat een grote donkeroranje barnsteen. Ulriek knikte als bedanking. Dan stapte Gabriël naar voren, hij gaf Gabriella een diadeem, een zilveren diadeem bezet mer donkergele citrienen. Het was het mooiste geschenk. "Oke. Nu wil ik graag dat jullie via de hemel naar onze eindbestemming brengen." De engelen knikten en gingen in een kring rond ons staan, ze namen elkaars handen en sloten hun ogen. Léonie kwam naast me staan en fluisterde: "En jij? Waarom krijg jij niets?" Ik glimlachte scheef: "Omdat ik de uitverkorene ben." En toen slokte een groot wit licht ons op.

SORRRRRY voor het slechte hoofdstuk, maar het is zo'n tussenhoofdstukje dat naar iets anders leidt! Snapje? Na dit nog een zo'n hoofdstuk, wel wat spannender, en dan is het weer volop actie, mysterie en drama. Zeg me toch maar wat jullie ervan vonden ;)

Vote?
Comment?
Follow?