Engelen Ziel (Voltooid)

Epiloog

Ik klap het in leer gebonden boekje dicht. "Wauw... Ik heb dit allemaal zien gebeuren, maar zo klinkt het... Meeslepender." Ik lach scheef: "Is dat dan ook niet de bedoeling?" Hij haalt zijn schouders op: "Weet ik veel. Het is allezins goed dat je het allemaal hebt opgeschreven!" Ik ga recht staan en loop naar hem toe, ik sluit mijn armen rond zijn nek en zeg plagend: "Vind je het niet erg dat ik je helemaal in de grond heb geboord in het begin?" Hij trekt me dichter met zijn handen op mijn heupen en zijn lippen raken zachtjes mijn voorhoofd: "Naaah. Je had gelijk weet je." Ik hef mijn hoofd op naar boven: "Altijd." Zeg ik en dan geeft hij me een kus. "Blijf van mijn dochter af Rafaël!" De engel en ik springen uit elkaar: "Michaël!", ik sla mijn handen voor mijn gloeiende wangen.

Toen ik stierf werd ik wakker in de hemel. Als maagd. Dus werd ik automatisch een engel van de puurste vorm. Na een maand had Rafaël mijn hart veroverd. Ik had mijn verhaal opgeschreven en het voor hem voorgelezen. Het leukste aan engel zijn is het hebben van vleugels. Vliegen is fantastisch. De oorlog gaat nog een paar jaar duren, maar hij zal de mensheid niet uitroeien. Mijn offer was niet voor niets.

"Michaël! Ga weg!" Mijn vader kijkt Rafaël diep aan: "Ze is een maagd en dat willen we liefst zo houden ook." Ik staar met mijn mond open naar hem. Seriously? Rafaël grinnikt: "Hé, niemand die het zou merken, ze is dood. Ik kan haar niet meer officieel ontmaagden." Ik geeft mijn vriendje een stomp in zijn zij. Hij lacht, ik lach en Michaël loopt hoofdschuddend weg. "Ben je er klaar voor Rose?" Ik kijk naar mijn voeten en knik voorzichtig. Het is nu drie maanden na mijn dood. Ik heb nog niet gezien wat er met de rest gebeurd is, en Rafaël wil me dat nu graag tonen. Samen lopen we naar een brug en kijken we naar beneden. In het water dat onder het brugje doorloopt beginnen zich taferelen af te spelen. Van mijn vrienden.

"Neemt gij Ulriek tot u wettige echtgenoot?" Léonid glunderd wanneer ze het ja-woord geeft, dit is wat ze altijd al gewild had. Ze kijkt naar haar bruidsmeisje en verdriet sluipt binnen. "Dan verklaar ik u nu..." "Wacht!", roept ze snel. Ze heft haar hoofd op naar boven: "Dankje wel Rose! Ik zal je nooit vergeten!" Ze knikt naar de prietser. "Tot man en vrouw." Ulriek neemt haar vast en kust haar. Ze had zich geen mooier happy end kunnen voorstellen. Alleen met Rose erbij zou het beter zijn.

"Gabriella ik hou van je!" De ware liefde vinden, bof ik even. Denkt ze. Haar vriend kust haar passioneel. Ze denkt aan Rose, hoe zij nooit de kans kreeg op het vinden van ware liefde.

"Fientje kom je eten?", Josephine slentert de eetkamer binnen. Echt eten zit er voor haar al drie maand niet in. Haar grote voorbeeld, haar leidster, was dood. Had zichzelf opgeofferd. 1 leven voor dat van iedereen. Redelijke prijs? Josephine vindt van niet. Maar Rose wel dus ze gaat haar mond er maar over houden.

"Ariella!" Ze houdt haar baby hoog: "Het is een meisje Raf." Raf neemt de kleine meid uit haar armen en kijkt naar de kleine witblonde haartjes op haar hoofd. Met een steek in zijn hart wordt hij herinnerd aan zijn vriendin die haar leven opofferde. "Hoe gaan we haar noemen?", vraagt zijn vrouw. "Louise.", antwoord hij, "Louise Rose Van Achteren."

Einde.

HEEEEY. Engelen ziel is uit, dankjullie wel om dit te lezen. Ik ben hier bijna een jaar geleden mee begonnen voor een weddenschap (die ik ook won.) maar nu is het veel meer dan dat. Hoe vonden jullie dit verhaal? Ik wil van elke leze een antwoord! En bedankt aan een paar lezers: @minicooperlover @JJBrightSide @NazzanienSchaafsma @flower513
en nog een paar die hebben gevotet en gereageerd maar van wie ik de naam niet ken. Dankjullie wel want anders was dit boek nooit afgeraakt. Een boek dat 108 pagina's telt op een a-4 blad. Lettertype 11.
Vaarwel
Vote
Comment
Follow????
Lots of love, Lou