Engelen Ziel (Voltooid)

Hoofdstuk 30

9 mei 1912

Gabriella had zich snel omgekleed en was bij ons in de auto komen zitten. Ze vertelde over hoe ze haar ouders verloren had als klein meisje. Ze kwam in een weeshuis terecht en daar zonderde ze zich volledig af. Doordat ze zich alleen op zichzelf concentreerde is er een kracht losgekomen. Ze kon beelden zien, niet meer dan flitsen, maar toch duidelijke toekomstbeelden. 5 jaar later werd ze als 13-jarige geadopteerd door Lionell Rossa. Hij was erg vriendelijk in het begin maar na een tijdje werd al duidelijk wat zijn echte bedoelingen waren. "Hij had me al af en toe eens gekust.", vertelde Gabriella, "Gewoon zodat ik het zou leren. Maar opeens zag ik midden in de nacht eeen visioen. Hij wou me verkrachten, de dag erop kwam hij mijn kamer binnen met boeien. Ik schreeuwde dat hij niet mocht... Ik kon niets doen." Gabriella snikte even. "Hij zie dat hij toch niets anders met me kon aanvangen en toen vertelde ik het hem. Dat ik in de toekomst kan kijken. Vanaf die dag werk ik als zigeuneres op de kermis." Ze pulkte zenuwachtig aan haar mooie losse zwarte krul. "Hoe oud ben je nu?" "16 jaar. Maar ik word 17 in juli!" Ik leunde zuchtend achterover. Ik had mijn vier beatae, eentje was er vals. Hoe kon ik weten wie? Misschien kon Josephine me dat vertellen... En toen schoot het me te binnen. "Léonie?" "Ja?" "Hoe oud is Fien?" Léonie dacht even na. "14 geloof ik." 14... Hoe kan een beatae nu niet dezelfde leeftijd hebben als mij? "Duitsland is 21 december, België 24 mei, Engeland 7 maart, Spanje 18 juli, uitverkorene 9 augustus.", mompelde ik. "Dat is mijn verjaardag.", zei Ulriek. "Die van ons zei je ook.", uitte Léonie verbaasd terwijl ze met haar wijsvinger naar har en haar broer achter haar, wees. Gabriella, die op wonderlijke wijze tussen de bagage geraakte, fluisterde heel zachtjes: "Jij weet mijn verjaardag." Ik negeerde ze mijn hoofd klopte zacht bij mijn slapen. Een herinnering, iets dat ik heb gelezen! Ik fronste, ik moest het me herinneren! Er schoot een felle pijn door mijn hoofd, maar opeens was het verdwenen. Raf. Er was iets, iets in mijn hoofd... Er schoten allemaal beelden voor mijn ogen, alsof ik toegang kreeg tot duizenden herinneringen die ik altijd vergat. Er was zoveel dat ik wou weten. Maar ik moest op dit moment maar een iets te weten komen. Het passeerde een plaatje van mij die in een boek kijkt met de letters "HIDE THIS FOR ROSE" op. Ik stopte de gedachtenstroom en keek naar deze herinnering. Hij werd langzaam groter, en toen schoot er weer een felle pijn door mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en verbrak alles, ik schreeuwde. Raf nam me dicht tegen zich aan, "Sorry, ik kon niet meer." Ik knikte en veegde de tranen weg. Ik probeerde me te herinneren wat ik had gezien, maar ik merkte dat ze iets in mijn hoofd was terechtgekomen, een halve herinnering.

Ik had het boek gezien en opengeslagen, volgens de inhoudstafel bevatte het allemaal kleine fragmenten van de bijbel. Waarom wouden de engelen dit verborgen houden? Toen had ik een puntje gezien dat niets met mijn geloof te maken had gehad. "nieuwe beatae" ik had gefronst en bladerde het boek naar die pagina. Er stond heel wat informatie over beatae die niet van Gabriel of Michael of Rafael of Uriel afstamde. Ik had het boek geschrokken aangekeken. Ik las alles, toen had ik een deur horen opengaan en het laatste wat ik had gelezen was "Deze beatae voldoet niet aan de gebruikelijke eisen, het aura is niet wit, de krachten zijn niet een van de vier heilige, maar van de engel van wie deze beatae is. En de leeftijd kan verschillen van 1 tot 6 jaar verschil . Toen was Rafael binnengekomen en herinnerde ik me niets meer.

Alleen dat ene zinnetje bleef ik streeds in mijn hoofd herhalen totdat Léonie mij een klap op mijn been gaf omdat ik zogezegd zat te dromen terwijl ze wou weten hoe het komt dat ik haar verjaardag weet. Ik haalde mijn schouders op: "Basiskennis, Noorwegen is bijvoorbeeld 6 september." Ze kek me verwonderd aan en draaide zich dan weer naar voren. Ik leunde tegen Raf aan en bedacht wat ik me zojuist herinnerde. Dit kon een lange zoektocht worden naar Fien.