Wrong Side Of Heaven

|1

Με μια τελευταία ματιά στην κόλλα χαρτιού με τα στοιχεία του ασθενή της, έκλεισε την πόρτα του μικρού κλουβιού.

"Καληνύχτα φιλαράκο." χαμογέλασε στο γατάκι που κοιμόταν ήδη μέσα στο κλουβί του.

Πήγε στον χώρο του γραφείου και αφού έκλεισε το φως και κλείδωσε την μπροστινή πόρτα, επέστρεψε στον χώρο του ιατρείου.

Έλεγξε μια τελευταία φορά τα κλουβιά με τα κατοικίδια που νοσηλεύονταν στο κτηνιατρείο, προτού κλείσει τα φώτα και στο ιατρείο. Η βροχή που ακουγόταν να χτυπάει δυνατά τα τζάμια την έκανε να βρίζει τον εαυτό της που είχε ξεχάσει να πάρει ομπρέλα και θα χρειαζόταν να περπατήσει μες στη βροχή.

Με το πανωφόρι της και τη σχολική της τσάντα στο χέρι, ήταν έτοιμη να φύγει και να κλειδώσει το κτηνιατρείο, καθώς ήταν η σειρά της να κλείσει εκείνη την ημέρα, όταν ξαφνικά ακούστηκε να χτυπάει κάποιος δυνατά την πίσω πόρτα του ιατρείου.

Αφήνοντας τα πράγματα της στην άκρη ξανά, έτρεξε να ανοίξει την πόρτα σκεπτόμενη πως την περίμενε κάποιο επείγον περιστατικό και θα χρειαζόταν να καλέσει την γιατρό.

Άνοιξε την πόρτα και πριν προλάβει να δει ποιος ήταν, βρέθηκε κολλημένη στον τοίχο, με ένα γεροδεμένο σώμα να την κρατά ακίνητη και ένα κρύο χέρι να της κλείνει το στόμα, αποτρέποντας την να ουρλιάξει.

"Μη φωνάξεις, δεν θα σου κάνω κάτι." ακούστηκε η βραχνή φωνή του άντρα που την κρατούσε ακίνητη, ο οποίος διστακτικά αφαίρεσε το χέρι του από το στόμα της.

Η Μυρτώ έμεινε κολλημένη στον τοίχο προσπαθώντας να ελέγξει την αναπνοή της.

"Τι θες;" ρώτησε τον άγνωστο και εκείνος ως απάντηση έβγαλε την κουκούλα της γκρι ζακέτας του από το κεφάλι του.

Δεν ήξερε αν έπρεπε να αντιδράσει στο γεγονός ότι τον γνώριζε ή στο ότι το πρόσωπο του ήταν γεμάτο πληγές.

Τον είχε δει στο σχολείο της. Το όνομα του της διέφευγε. Ήταν στο πρώτο τμήμα της τρίτης λυκείου, είχε μείνει δύο φορές στην τρίτη και δεν σύχναζε και με τα καλύτερα παιδιά, καθώς ούτε ο ίδιος ήταν ένα. Το θέαμα μπροστά της, της το επιβεβαίωνε κιόλας...

Δεν χρειάστηκε να της πει τι ήθελε, το κατάλαβε από μόνη της. "Κάθισε." του είπε δείχνοντας σε μια καρέκλα και εκείνος με βαριές κινήσεις ακολούθησε τις οδηγίες της.

Πήρε ένα κουτί των πρώτων βοηθειών που περιείχε ό,τι θα χρειαζόταν, προτού αρχίσει να περιποιείται το πρόσωπο του.