Wrong Side Of Heaven

|10

Όλα γινόντουσαν πολύ αργά. Θαύμαζε η κοπέλα τον τρόπο με τον οποίο τεντώνονταν οι μύες στην πλάτη και τα μπράτσα του, το δεξί από τα οποία ήταν καλυμμένο με τατουάζ, ενώ άφηνε γροθιά μετά από γροθιά να χτυπήσει τον αντίπαλο του.

Μία γροθιά στους κοιλιακούς του τον ανάγκασε να κάνει πίσω για ένα δευτερόλεπτο προτού συνεχίσει με τα χτυπήματα του.

Ο διαιτητής χρειάστηκε να μπει ανάμεσα τους για να τους χωρίσει και μόλις τα κατάφερε, το σώμα του αντιπάλου του Αλέξανδρου, έπεσε κάτω. Η νίκη ήταν ξεκάθαρη. Ήταν νοκ άουτ...

"Κυρίες και κύριοι, ο νικητής για άλλη μια φορά είναι ο Αλέξανδρος Σωτηρίου, το δικό μας παιδί!" το πλήθος ξεσηκώθηκε και φάνηκε πως όλοι τον υποστήριζαν.

Τον πλησίασε ενθουσιασμένος ο κοντός άνδρας και του έπιασε το χέρι, θέλοντας να το σηκώσει για να αναδείξει τον νικητή, δυσκολεύτηκε όμως λόγω του ύψους του Αλέξανδρου.

Εκείνη τη στιγμή τον είδε να γελάει και σήκωσε ο ίδιος το χέρι του, καθώς ο παρουσιαστής του αγώνα δεν έφτανε. Η καρδιά της Μυρτώς έχασε έναν παλμό και η ανάσα της κόλλησε στον λαιμό της. Έμεινε άφωνη η κοπέλα από το θέαμα μπροστά της, ο Αλέξανδρος Σωτηρίου, ο τρομακτικός τύπος που την εφνιδίαζε από το πουθενά και την τρόμαζε κλείνοντας της το στόμα, αυτός που έπαιρνε μέρος σε παράνομους αγώνες μποξ και είχε μόλις βγάλει έναν άντρα νοκ άουτ σε λιγότερο από ένα τέταρτο, γελούσε. Και το θέαμα, ήταν υπέροχο...

Τα πράσινα του μάτια έλαμπαν, τα όμορφα του χείλη είχαν σχηματίσει ένα χαμόγελο που τα ίσια του δόντια φαινόνταν και επιδείκνυε τα λακκάκια που είχε στα μάγουλα του.

Τα μάτια του σκάναραν το πλήθος που τον παρακολουθούσε και όταν έπεσαν επάνω στα δικά της τα μελί, αυτό το χαμόγελο έπεσε και το ύφος του σκοτείνιασε αμέσως. Δεν ήταν δύσκολο να την εντοπίσει κάνεις με το φόρεμα που φορούσε, καθώς την έκανε να μοιάζει πως χόρευε στην φωτιά.

Κατέβηκε γρήγορα από το ρινγκ και αγνοώντας τα 'συγχαρητήρια' και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από την παρέα του, εξαφανίστηκε στα αποδυτήρια. Εκεί τον ακολούθησαν και οι τρεις φίλοι του.

Η Μυρτώ τον έχασε από το οπτικό της πεδίο και δεν μπορούσε να εξηγήσει το αίσθημα απογοήτευσες που ένιωσε. Άρχισε να κατευθύνετε προς την πόρτα από την οποία ήρθε, καθώς δεν την ενδιέφερε αν θα υπήρχε άλλος αγώνας ή όχι. Εκείνη είχε έρθει για να επιβεβαιώσει αυτό που νόμιζε και μόλις το είχε κάνει.