Wrong Side Of Heaven

|19

"Μυρτώ δεν έχω καλό προαίσθημα για όλο αυτό..." μουρμούρισε η Λυδία μόλις βγήκε από το ταξί και το πλήρωσε.

Το όχημα έφυγε και έμειναν οι δύο κοπέλες μόνες τους μπροστά από το εγκαταλελημένο εργοτάξιο.

"Λυδία μιλάμε για τον κολλητό μας. Θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να του βάλουμε μυαλό..."

"Εδώ δεν μπορούμε να βάλουμε στους εαυτούς μας, στον Νίκο θα βάλουμε..." μουρμούρισε η μελαχρινή κοπέλα και η Μυρτώ γύρισε τα μάτια της.

Παρασκευή βράδυ, ο Νίκος δεν είχε εμφανιστεί εκείνο το πρωί στο σχολείο και δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Η Μυρτώ πια είχε φτάσει στο αμήν. Έμαθε, πάλι από τον Στάθη, που γίνονται οι αγώνες ταχύτητας με αμάξια -το μέρος όπου ήταν σχεδόν σίγουρη πως θα έβρισκε τον Νίκο- και να που τώρα στεκόντουσαν μπροστά από το παλιό εργοτάξιο έξω από την πόλη.

"Αφού είχε υποσχεθεί βρε παιδί μου ότι δεν θα τρέξει ξανά, δεν θα είναι εδώ, γιατί πρέπει να τον ψάξουμε; Με τρομάζει όλο αυτό το σκηνικό..." ψιθύρισε η Λυδία ενώ έτριψε τα χέρια της για να ζεσταθεί.

"Εγώ το ξέρω ότι το υποσχέθηκε, αυτός μάλλον το ξέχασε όμως..." δυσανασχέτησε η κοπέλα.

Εάν τελικά όντως βρισκόταν εκεί ο Νίκος, η Μυρτώ θα πληγωνώταν πολύ, καθώς αυτό θα σήμαινε πως ο ίδιος ο κολλητός της, της είχε πει ψέματα.

Αργά και προσεκτικά, μπήκαν στο κτήριο περνώντας από την πεσμένη κεντρική πόρτα. Ακούγονταν οι μπότες τους να χτυπάνε στο έδαφος του άδειο χώρου, δεν υπήρχε τίποτα εκεί εκτός από παλιά σίδερα, σπασμένα τζάμια ή πλαστικά, αποτσιγαρα ή πεταμένες σύριγγες.

"Μυρτώ..." ακούστηκε ταραγμένη η κολλητή της όταν τα μάτια της έπεσαν στο τελευταίο.

"Απλώς περπάτα." ψιθύρισε η κοπέλα και επιτάγχυναν το βήμα τους προς τα εκεί από όπου άκουγαν φωνές. Βρέθηκαν στο υπόγειο πάρκινγκ του εργοταξίου.

"Όλο αυτό μου θυμίζει Fast and Furious Tokyo Drift..." ψιθύρισε πάλι η Λυδία μόλις αντίκρισε τη σκηνή μπροστά της και όντως, κάτι τέτοιο θύμιζε.

Αγωνιστικά αμάξια είχαν παρκάρει στα δεξιά και αριστερά ενός μεγάλου διαδρόμου όπου υπήρχαν δύο αμάξια που πιθανότατα ήταν τα επόμενα που θα έτρεχαν. Ο διάδρομος οδηγούσε στην έξοδο του υπογείου πάρκινγκ, καθώς ο αγώνας θα συνεχιζόταν είτε έξω, είτε στους άλλους ορόφους του εργοταξίου.

Ο χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο. Όπως και στους αγώνες του μποξ, έβλεπε παιδιά από το σχολείο τους αλλά και άγνωστους.