Wrong Side Of Heaven

|57

How can I live in the moment
When my thoughts never feel like my own and
Don't know how to admit that I'm broken
How can I be alright?

-I can't breathe, Bea Miller

|-|

Για άλλη μια φορά δεν θυμόταν λεπτομέρειες. Θυμόταν ξεκάθαρα μονάχα τα λόγια του γιατρού και τη θλιμμένη έκφραση του. Τον δυνατό λυγμό που είχε ξεφύγει από τη μητέρα της Λυδίας και ύστερα τον εαυτό της να καταρρέει στα χέρια του Αλέξανδρου.

"Λυπάμαι, μα δεν καταφέραμε να τη βοηθήσουμε."

Ήταν η δεύτερη κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου της στην οποία πήγαινε, σε διάστημα δύο εβδομάδων. Δεν είχε προλάβει να θρινισει και να ξεπεράσει τον θάνατο του πατέρα της, όταν χρειάστηκε να κάνει το ίδιο και για τη κοπέλα που είχε σαν αδερφή της. Ένιωθε σιγά σιγά τον κόσμο της να διαλύετε σε χιλιάδες κομματάκια και λίγα λίγα να εξαφανίζονται, αφήνοντας την ολομόναχη, φοβισμένη, να κρυώνει σε μια γωνιά στα σκοτάδια του μυαλού της.

Όλοι ήταν διαλυμένοι με τον χαμό της. Ο Μιχάλης δεν μιλιοταν. Δεν είχε χάσει ούτε δάκρυ στη κηδεία, ήταν ολοφάνερο από τα κόκκινα του μάτια όμως, -όταν δεν τα έκρυβε με τα γυαλιά ηλίου του- ότι είχε περάσει όλο το προηγούμενο βράδυ κλαίγοντας. Το ίδιο ίσχυε και για τον νεαρό που την είχε σαν αδερφή του, τον Νίκο. Και για τον Θάνο, τον Ορέστη και τον Στέφανο όμως τα πράγματα δεν ήταν πιο εύκολα. Μονάχα ο Αλέξανδρος είχε καταφέρει να συγκρατηθεί, καθώς για άλλη μια φορά έπρεπε να φανεί δυνατός για τους άλλους.

Το μόνο καλό από όλο αυτό, ήταν ότι οι γονείς της Λυδίας, από εκεί που ήταν στα χωρίσματα, είχαν ενωθεί ξανά για να βοηθήσει ο ένας τον άλλον με τον πόνο που ένιωθε από τον χαμό της μοναχοκόρης τους. Το μόνο σίγουρο ήταν όμως πως δεν θα ήταν δίπλα ο ένας στον άλλον για πολύ καιρό.

Με δυσκολία κρατιοταν στα πόδια της η Μυρτώ και ένιωσε μεγάλη ανακούφιση όταν έφτασε το αυτοκίνητο της θείας της, καθώς της έφυγε ο φόβος ότι θα κατέρρεε μπροστά σε τόσο κόσμο από την αδυναμία της.

Άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού και εκείνη τη στιγμή ένιωσε ένα χέρι να την πιάνει απαλά από τον αγκώνα της. Γύρισε να κοιτάξει πίσω της και πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν τα πράσινα του μάτια.

Ο ίδιος αντίκρισε τα δικά της μάτια και παραλίγο να χαθεί στη θλίψη που έκρυβαν. Ήθελε να της πει τόσα πολλά...

Μη κλειστεις ακόμα περισσότερο στον εαυτό σου.

Μίλησε μου, άσε με να σε βοηθήσω.