Wrong Side Of Heaven

|46

Του φάνηκε πολύ περίεργο όταν μπήκε στο σπίτι και μια υπέροχη μυρωδιά σπιτικού φαγητού επιτέθηκε τη μύτη του. Δεν ήταν κάτι στο οποίο ήταν συνηθισμένος, είχε να το ζήσει αυτό από όταν ήταν 13. Άφησε το δερμάτινο του στη κρεμάστρα πίσω από την πόρτα, ενώ πέταξε τα κλειδιά του στο έπιπλο δίπλα. Άρχισε καχύποπτα να κατευθύνετε προς την κουζίνα, από όπου ερχόταν και η μυρωδιά.

Το δωμάτιο ήταν άδειο και έτσι περπάτησε ως την τραπεζαρία. Εκεί είδε τελικά το τραπέζι στρωμένο όμορφα με πιάτα γεμάτα φαγητό που έμοιαζε να είναι πεντανόστιμο. Είδε επίσης την μικρή αδερφή του με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά να κάθεται σε μια από τις καρέκλες, ενώ στην απέναντι καθόταν η μητέρα του.

Το σοκ που έπαθε ήταν μεγάλο. Είχε βγει από το δωμάτιο της. Κι όχι μόνο αυτό, είχε ετοιμάσει και τραπέζι, καθώς ήταν επίσης περιποιημένη, έχοντας πιάσει τα μαύρα της μαλλιά σε με όμορφη πλεξούδα και φορώντας ένα απλό, αλλά όμορφο μπεζ φόρεμα. Ένα μικρό χαμόγελο υπήρχε και στα δικά της χείλη, ενώ τα πράσινα μάτια της που ήταν πανομοιότυπα με τα δικά του και της αδερφής του, φαίνονταν καθαρά και όχι θολά από το αλκοόλ.

"Τι συμβαίνει;" ρώτησε πολύ μπερδεμένος.

"Η μαμά μαγείρεψε δείπνο!" απάντησε ενθουσιασμένη η Ειρήνη.

"Αυτό το βλέπω. Ο λόγος ποιος είναι;"

"Μα είναι παραμονή Χριστουγέννων Αλέξανδρε!" απάντησε ξανά η αδερφή του, χωρίς να δώσει την ευκαιρία στην μητέρα της να μιλήσει.

"Το γνωρίζω αυτό. Το ίδιο ίσχυε όμως και τα προηγούμενα εφτά χρόνια. Γιατί αυτή η αλλαγή τώρα;"

Σε αυτά του τα λόγια τα χαμόγελα έπεσαν από τα πρόσωπα και των δύο, ενώ η μητέρα του κοίταξε την ποδιά της αμήχανα και ντροπιασμένη. Ο νεαρός δεν ήθελε να βλέπει όμως την αδερφή του στεναχωρημένη μια τέτοια μέρα και έτσι δεν συνέχισε τα πικρόχολα σχόλια του. Κάθισε στη κεφαλή της καλής τραπεζαρίας όπου του είχαν σερβίρει και ξεκίνησαν να τρώνε.

"Πολύ ωραίο είναι μαμά το φαγητό!" την αμήχανη σιωπή που επικρατούσε διέκοψε η Ειρήνη.

"Ευχαριστώ γλυκιά μου." της χαμογέλασε η γυναίκα. "Εσένα αγόρι μου σου άρεσε;"

Ο Αλέξανδρος κρατήθηκε και δεν αντέδρασε στο 'αγόρι μου' και μουρμούρησε "Καλό είναι."

Ήταν παραπάνω από καλό, από μικρός θυμόταν πως η μητέρα του ήταν από τις καλύτερες μαγείρισσες της γειτονιάς, απλώς το είχε ξεχάσει τα προηγούμενα εφτά χρόνια.