Sometimes , Home has a heartbeat...
.
.
.
.
.
.
it's alright
Calling out for somebody to hold tonight
When you're lost, I'll find the way
I'll be your light...
.
.
.
.
.
.
.
«فلش بک:
دوسال و چهار ماه قبل:
سرم رو بین دستام گرفته بودم و فکر میکردم. به همه چیز , به گذشته , به حال , به آینده...
به اتفاقاتی که چند روز پیش برام افتادن و جهت زندگیم رو تغییر دادن. اتفاقاتی که همه خوشیم رو ازم گرفتن.
من سعی کردم. سعی کردم دوباره زندگیم رو بسازم ولی مانعی که جلوم قرار گرفته بود , اجازه این کار رو نمیداد.
به اون مانع فکر کردم , به مکالمه ای که چند روز پیش با ریچارد استایلز داشتم...
ولی این نمیتونست همه چیز باشه. این نمیتونست دلیل قانع کننده ای برای رفتن باشه...
از روی تخت بلند شدم و قدم هام من رو به سمت کمد لباس هام بردن. یه شلوار جین مشکی و یه بلوز ساده طوسی پوشیدم و گوشیم رو داخل جیب پشت شلوارم فرو کردم.
بعد از خداحافظی با خانواده , سریع از خونه خارج شدم. وقتی به پارکینگ رسیدم , خودم رو به ماشینم رسوندم و سوارش شدم.
تا وقتی که به عمارت بزرگ استایلز رسیدم , خیلی زمان نبره بود. ماشین رو یه گوشه پارک کردم و پیاده شدم. به طرف اون عمارت بزرگ رفتم.
اون زن مستخدم در رو به روی من باز کرد و بعد از چند دقیقه کوتاه , اجازه دیدن ریچارد استایلز رو داشتم.
اون توی سالن خونه نشسته بود , تلویزیون تماشا میکرد و یه اخم بزرگ هم روی پیشونیش شکل گرفته بود.
"سلام."
با دستپاچگی گفتم. با انگشت هام بازی میکردم.
"سلام لویی , به نظر میرسه تو فکر هات رو کردی!"
ریچارد با یه پوزخند مسخره روی صورتش به من نگاه کرد. هنوز هم ایستاده بودم , دستام رو به حالت عصبی تکون میدادم.
"آره , فکر هام رو کردم و به نظر من این اصلا قانع کننده نیست. من نمیتونم به خاطر اینکه خواهرام تو آرامش باشن , هری رو ترک کنم."
با حرص و از لای دندون هام گفتم. صورت و حالت ریلکس بدنش من رو بیشتر از قبل عصبی میکرد.
"تو...تو واقعا فکر میکنی من فقط بخاطر این , اون پیشنهاد رو بهت دادم؟"
ریچارد گفت و با صدای بلندی خندید. دلم میخواست کر میشدم اما صدای خنده های اون رو نمی شنیدم.
"پس...پس چی؟"
"انگار که تو به حرف هایی که بهت زده بودم خوب توجه نکردی. من گفتم که این برای هری از همه بدتر تموم میشه."
