Crazy love II Joker

Rozdział 2.3

Fiolet, fiolet, fioletowe ściany...

- Jezu! - budzę się z krzykiem.

Siadam na łóżku, zapalam lampkę i... nie ma go. Nie ma tego uspokajającego zapachu, który zawsze mnie otulał, gdy miałam koszmary.

- Mel, wszystko dobrze?! - wpada do mojego pokoju Grayson.

- Ty nie w mieście? Co się stało?

- Pilnuję cię i zadałem pytanie.

- Wszystko gra - odpowiadam cicho.

- Wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć...

- Nie, nie mogę! I wypad mi z pokoju! - wyskakuję z łóżka i wbijam się mu pazurami w przedramiona.

On jakimś cudem zdejmuje moje dłonie i je przytrzymuje, a następnie mnie mocno przytula.

Jestem w szoku. Nie potrafię się poruszyć. Sparaliżowało mnie.

- Co ty robisz? - szepczę.

- Uspokajam cię.

Trwamy przez chwilę w uścisku sparaliżowanej dziewczyny z chłopakiem, który chyba postradał zmysły.

- Już, możesz mnie puścić - lekko go odpycham.

On odsuwa się i przygląda mojej twarzy.

- Zaśniesz sama?

- Tak, jestem już dużą dziewczynką - odpowiadam rozbawieniem.

Kiwa głową i po chwili wychodzi, zostawiając mnie samą.

- Kretyn - warczę.

Podchodzę do okna i spoglądam w stronę miasta. Jest oświetlone i... tak za nim tęsknię. Za niedługo wyjdę stąd, jeszcze nie dziś, ale wyjdę...

Może by tak sobie pana zakochanego owinąć wokół palca?

- Racja - uśmiecham się szeroko.

Wychodzę z pokoju i idę w stronę sypialni Graysona. Powoli uchylam drzwi. Chłopak siedzi na łóżku z twarzą w dłoniach. Co mu się stało?

- Grayson, przemyślałam sprawę i jednak sama nie zasnę - mówię smutno.

Nie reaguje.

- Ej! - podchodzę i nim potrząsam.

Moim oczom ukazuje się jego zmęczona twarz z czymś dziwnym w oczach.

- Co jest?

- Wspomnienia - odpowiada.

- No przestań, jesteś dorosły. Chyba nie przejmujesz się żadnymi straszydłami z dzieciństwa?

- No pewnie, że nie.

- Wspomnienia nas niszczą. Zapamiętaj to sobie...

- On ci tak nagadał?

- Nie, sama doszłam do tego wniosku.

- Ciekawe...

- Jakbyś... a z resztą. Nie ważne.

Siadam koło niego na miękkim łóżku.

- No co? Jakbym co?

-Nic. Idziemy spać? - pytam milusim głosikiem.

- Ech... no dobra. Dziś już nie będę cię męczył z tym tematem.

Kładę się na jego miękkim i ciepłym łóżku. Wyłapywanie facetów na koszmary... Aż tak nisko upadłam? Ale to pozwoli mi wreszcie stąd wyjść. Poza tym, nie jest zły. Na tą myśl uśmiecham się przebiegle.