Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

16. • ΗΒΗ •

16.
«Ειμαστε φίλοι και οι φίλοι δεν κάνουν τέτοια.»

Όταν βγαίνω στο σαλόνι βλέπω τον Αργυρή να μιλάει με τον Σοφία.

Ποτέ ήρθε;

«Καλώς την»λέει.
«Γεια»λεω.
«Τι κανείς Ηβη;»με ρωτάει.
«Καλά Αργυρή.Εσυ;»λέω.
«Καλά»λέει.
«Πάω στην θάλασσα.Σας αφήνω να τα πείτε»λέω και βγαίνω στην αυλή να κατέβω τις σκάλες να πάω στην θάλασσα.

Θέλω να μιλήσω και με τον Δημήτρη.
Αυτό που έγινε πριν δεν ξέρω αλλά με στεναχώρησε.Για κάποιο λόγο νιώθω ότι εγώ φταίω.

Βλέπω στα σκαλιά τον Μάρκο να παίζει με τον Μπρούνο.

«Βρηκες τον Μπρούνο βλέπω»λέω και γυρνάει.
«Ηβη.Ξυπνησες»λέει.
«Ναι»
«Μπρούνο τον λένε;»λέει.
«Δεν ξέρω.Ο Δημήτρης το σκέφτηκε αυτό το όνομα.Τον βρήκαμε στον κηπο.Δεν ξέρουμε ποιανού είναι»λέω και καθομαι στα σκαλιά διπλα του.

Κάπως τον βλέπω.

«Όλα καλά Μάρκο;»λέω.
«Ναι.Ναι.Γιατι ρωτάς;»λέει.
«Τίποτα»λέω.

Προφανως δεν θέλει να το συζητήσει.
Και δεν θέλω να τον πιέσω.

«Μην σταναχωριεσαι με αυτό που έγινε.Δεν φταις εσυ»λέει.
«Που είναι ο Δημήτρης;Θελω να του μιλήσω»λέω.
«Κάτω στην θάλασσα»λέει και σηκώνομαι.

«Παω»
«Δεν θα σου πω να είσαι «μαλακή» μαζί του.Επειδη σε ξέρω»λέει.
«Οκ»λέω και πάω να φυγω.

Ειμαι σιγουρη ότι κάτι έχει.
Το βλέπω στο βλέμμα του.

«Αν θες να μιλήσεις σε κάποιον το ξέρεις ότι είμαι εδώ έτσι;»λέω.
«Τι εννοείς;»λέει.
«Τίποτα.Στο λέω επειδή σε ξέρω»λέω και γελάει.

Πάω γρήγορα κάτω και βλέπω τον Δημήτρη καθισμένο οκλαδόν στην άμμο.

Ίσως δεν πρέπει να πάω.
Ίσως θέλει να μείνει μόνος του.

Θα έχει κουραστεί να με βλέπει συνέχεια.
Θα με βαρεθεί στο τέλος.Αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Ναι.
Θα φυγω.

«Ηβη!»φωνάζει και γυρνάω να τον δω.

Με είδε.

Μου κάνει νόημα να πάω κοντά του.
Έτσι πάω.

«Έλα κάτσε»λέει και καθομαι διπλα του.
«Πηγές να φύγεις;Δεν με είδες;»με ρωτάει.
«Σε είδα.Σκεφτηκα ότι ίσως θέλεις να μείνεις μόνος.Δεν ήθελα να ενοχλήσω»λέω.
«Εσυ ποτέ δεν ενοχλείς Ηβη.Μην το ξαναπείς αυτό»λέει και βάζει το χέρι του στο πόδι μου.Οταν κατάλαβε τι έκανε το έβγαλε γρήγορα.

«Δημήτρη συγνώμη για πριν»λέω.
«Τι;Εσυ γιατί ζητάς συγνώμη;Εγώ εκανα βλακεία!»λέει.
«Μάλλον κάτι είπα και σου θύμισα κάτι.Δεν το ήθελα.Αληθεια»λέω.
«Μην το ξαναπείς αυτό.Εσυ δεν έκανες τίποτα.Εγω φταίω.Και εγώ πρέπει να ζητήσω συγνώμη.Που σου φώναξα»λέει.
«Δεν πειραζει...»
«Πειραζει.Συγνωμη αλήθεια.Ειμαστε φίλοι και οι φίλοι δεν κάνουν τέτοια.Συγνωμη»λέει.

Φίλοι...
Γιατί κάθε φορά που το λέει με πονάει;
Αφού είναι καλό το να είσαι φίλος με κάποιον;

«Είμαστε ναι»λέω.
«Απλά νόμιζα ότι ο μπαμπάς σου ίσως σου κάνει αυτά ο έκανε ο μπαμπάς της μαμάς μου σε αυτήν»
«Τι δηλαδή;»λέω.
«Την κακοποιούσε,την χτυπούσε...»λέει.

Τι;

«Δεν...δεν το ήξερα...»λέω.
«Αλλά δεν τα κάνει έτσι;»με ρωτάει.
«Όχι όχι καμία σχέση.Ο μπαμπάς μου είναι καλός.Οχι όχι.Ειναι καλός πατέρας»λέω.
«Χερομαι»λέει.

Δηλαδή όλο αυτό ήταν γιατί νόμιζε ότι παθαίνω το ίδιο με την μαμά του;
Δηλαδή νοιάστηκε για μένα;

«Αρα όλα καλά στο σπιτι;»λέει.
«Πολύ καλά.Μην ανησυχείς.Αληθεια»λέω.
«Ανησυχώ!»λέει και τον κοιταω.

«Επειδή είμαστε φίλοι...»λέει.

Σωστά.