Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

72. • ΣΟΦΙΑ •

72.
«Ξέρω ότι είναι κλισέ αλλά Μάρκο δεν είναι αυτό που νομίζεις!»

Καθώς προχωράω στο διαδρομο μου κλεινει τον δρόμο κάποιος.

Όταν παω να φυγω αριστερά πάει και αυτός.
Και όταν πάω να φυγω δεξιά το κάνει πάλι.

«Άσε με να φυγω!»λέω.
«Να μιλήσουμε;»λέει.
«Δεν μας παρατάς Αργυρή!»λέω.
«Έλα ρε μωρό...»λέει και μου πιάνει το χέρι.Το βγάζω γρήγορα.
«Μην με λες έτσι.Χωρισαμε.Το ξέχασες;Ή νομίζεις ότι θα γυρίσω μέτα από αυτό;Που με χρησιμοποίησες σαν έπαθλο;»λέω.
«Κοιτά...»
«Όχι Αργυρή εσυ κοιτά!Δεν μου αξίζεις.Αξιζω πολύ Καλυτερα και πλέον το βλέπω.Γιατι το έχω.Και είμαι χαρούμενη.Με σέβεται,με κάνει να γελάω,και δεν χρειάζεται να ανησυχώ αν θα γυρίσει το κεφάλι του κάθε φορά που περνάει θυληκο από διπλα του.Καμια σχέση με εσένα δηλαδη.Και ξέρεις τι;Ευχαριστώ που το έκανες αυτό.Ανοιξαν τα μάτια μου έτσι!»λέω.
Μου πιάνει το χέρι.
«Έχουμε περάσει πολλά εμείς μαζί Σοφία.Κριμα δεν είναι να τα πετάξουμε στα σκουπίδια;»λέει.

«Γεια σου Μάρκο»λέει.
Τι;

Γυρνάω και τον βλέπω νευριασμενο.
Δεν έκανε κάτι.
Μόνο μεταβολή και έφυγε.

Τέλεια!

Βγάζω το χέρι μου.
«Τα έχω πετάξει ήδη στα σκουπίδια Αργυρή!Μεινε μακριά μου!»λέω και τρεχω να τον βρω.

Γαμωτο!
Θα νομίζει ότι κάτι συμβαίνει.

Τον βλέπω πάει γρήγορα και βγαίνει από τα δωμάτια.Μαλλον πάει σπιτι του.

Τρεχω αλλά αυτός Προφανως τρέχει πιο γρήγορα.

Μπαινει μέσα και πάει να κλείσει την πόρτα αλλά βάζω το πόδι μου.Ετσι μπαινω μέσα.

«Ξέρω ότι είναι κλισέ αλλά Μάρκο δεν είναι αυτό που νομίζεις!»λέω.
«Δεν νομίζω κάτι!Ειδα ότι σου κράταγε το χέρι.Και εσυ δεν το έβγαλες αρα....;!»λέει.
«Μην θυμώνεις..»λέω.
«Μην θυμώνω;Πως γίνετε αυτό;Είμαστε ή
δεν ήμαστε μαζί Σοφη;Να ξέρω δηλαδή!»λέει.
«Καταρχήν ηρέμησε και θα σου πω!»λέω.
«Ξέρεις τι δεν θέλω να ακούσω!Εχω δουλειά!»λέει και πάει να φύγει.
«Μάρκο!Δεν έγινε κάτι...»λέω.

Βλέπω ηρεμεί.
«Του είπα να με αφήσει ήσυχη.Του είπα ότι είμαι με κάποιον και είμαι καλά και είμαι χαρούμενη και είναι καμία σχεση με αυτόν...»λέω.

Δεν μιλάει.

«Και το χέρι;»λέει.
«Απλά ήρθες πάνω που μου εποιασε το χέρι.Το έβγαλα»λέω.

Ξεφυσαει.
«Μάρκο αλήθεια δεν έγινε κάτι.Δεν με νοιαζει να γίνει κάτι.Ειμαι μαζί σου τώρα.Ο Αργύρης είναι παρελθόν»λέω.
Πλησιάζω και περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και σηκωνω τα χέρια μου και τον αγκαλιάζω.

«Παρελθόν;»λέει.
«Ναι Μάρκο.Παρελθον.Δεν με νοιαζει να γυρίσω πάλι μαζί του.»λέω.

Με αγκαλιάζει σφιχτά.
«Οκ»λέει.
«Αφού είμαστε καλά μαζί.Δεν ήμαστε;»λέω.
«Ήμαστε.Απλα επειδή ο Αργύρης πάντα έκανε βλακείες και πάντα γύρναγες»λέει.

Έχει δίκαιο.
Τι χαζή που ήμουν.

«Το εκανα.Αλλα όχι πλέον.Ειμαι μαζί σου τώρα»λέω.
«Κακομοίρα μου...»λέει στο αυτί μου.
«Κακομοίρα μου τι;»λέω.
«Είμαστε μαζί.Αυτο σημαίνει ότι είσαι μόνο μαζί μου.ΜΟΝΟ!»λέει.
Γελάω.

«Γελάς;Γελάς με αυτά που λέω;»λέει και με σηκώνει στα χέρια του.
«Άσε με κάτω!»φωνάζω.
«Γελάς μαζί μου δεσποινης Σοφια Αθανασίου;»λέει χωρίς να με αφήσει.
«Ίσως...»λέει πονηρά.
«Α ναι;»λέει.

Ανοίγει η πόρτα.
«Τι κανείς;Βαροι;»λέει ο Δημήτρης βλεποντας με στην αγκαλιά του Μάρκου.
«Θα την εκδικηθώ βασικά για κάτι που είπε.Πως και δεν είσαι με την Ηβη;»του λέει ο Μαρκος.
«Διαβάζει...»λέει στεναχωρημενα.

«Ξέρετε τι;Ίσως πρέπει να χωρίσουμε.Πολυ διάβασμα ρε αδερφέ!»λέει.
«ΓΙΑ ΤΟΛΜΑ!!!»φωνάζω.

Άκου εκει.

«Πλάκα κάνω.Που θα βρω καλύτερη από την Ηβη.Παω μέσα.Να αφήσω να συνεχίσετε αυτό που κάνετε.Θα βαλω και ακουστικά στα αυτιά μου!Για παρενδεχομενο»λέει και μπαινει στο δωμάτιο του.

«Που μείναμε;»λέει.
«Στην εκδίκηση»λέω.
«Μπα!Δεν μπορώ να σου κάνω τίποτα!Δεν μου βγαίνει...»λέει και τον φιλάω.

Με αφηνει στον καναπέ.
«Έχει ακουστικά ο Δημήτρης...»λέει.
«Ξεχνά το!»του λέω ξέροντας τι θέλει.
«Φιλε είσαι πονηρή!Εννοουσα να μιλήσουμε»λέει.
Γελάει.
«Ώστε οι γονείς σου φοράνε στολές ε;»λέει.
Τον κοιταω.
«Ναι.Γιατι;»λέω.
«Έτσι κουβέντα να γίνετε...»λέει κοιτώντας το ταβάνι.

Ναι καλά!
Που τα πουλάει αυτά;!

Με πέρνει πάλι από τον καναπέ και με σηκώνει στα χέρια του.
«Που με πας;»λέω.
«Στο δωμάτιο μου»λέει.
«Ξεχνά το!!»λέω.
«Τι;Να σου δειξω τι ζωγράφισα τώρα τελευταία θέλω.Ποπο πονηρή που είσαι...»λέει.

Μήπως είμαι;
Μήπως το έχω πάρει από τους γονείς μου;